Ο τρόπος μου είναι η θάλασσα,
ο τρόπος μου είναι η μυστική συνάντηση των νερών
Την νύχτα που εργάζεται ο μεταξοσκώληκας και κάθε κύτταρό του
είναι μέλλον, μελίρρυτο μέλλον..
Φώτα της σκέψης, φώτα που ξεκλειδώνουνε τον ουρανό
κι αρχίζει να χαράζει..
Που δεν τα ορίζω φώτα
πασιφανή όταν εκτείνεται ες άπειρον
και είναι λεύτερη η ψυχή..
Με αίνιγμα άλυτο πάω
στο γινόμενο των λόγων μου
αθώος να πολλαπλασιαστώ..
Μουντζαλωμένα τόσο τα τετράδια
μαρτυρούν εσένα που παλεύεις με σένα
κι ο νικητής
είν' ένας υπερφίαλος που ψεύδεται..
Τεμαχισμένος ψυχή για ψυχή
ο μάντης ο μέσα σου υπολογίζει
να του αποδοθεί μία πολύχρωμη γόνιμη αυταπάτη
όταν ο κόσμος δεν θα έχει πια ούτε μία ζωτική μουσική..
14.06.2010
4 σχόλια:
Ο τελευταίος σου στίχος μού θύμησε αυτό που έγραψε η μάγισσα Γουίκα:
"η μουσική πάντα παίζει...
αρκεί να γίνει το ΚΛΙΚ να την ακούσουμε!"
Σε φιλω...
Με πρόλαβε η ~reflection~ . Συνήθως περνάω αόρατη. Συμφωνώ πως η μουσική πάντα παίζει.
ΚΑΚΙΑ
η μαγική Γουΐκα έχει δίκιο..
η μουσική είναι πίσω από κάθε σκέψη, κάθε κίνηση, κάθε πράξη..
Φιλιά!
Γουΐκα
άντε βρε απαρατήρητη εσύ..
Συμφωνώ μαζί σου- ούτως ή άλλως..
Δημοσίευση σχολίου