Μνήμη και αυτοκριτική…

 

Για τον Χρόνο οι μνήμες μας είναι μηδενικές και απουσία.

Τι να διαβάσεις πάνω στην ξεφλουδισμένη μέρα, πάνω

Στις πλάκες του πεζοδρομίου; Βαδίζεις μόνο

Μες την λιακάδα και δεν επαγγέλλεσαι

Τίποτα, είσαι ένας άνευ αντικειμένου τυμβωρύχος που τον παραξένεψε

Η ζωή, και άρχισε να μελετά πώς να ανοίξει αλλιώς τα ζοφερά φτερά του.

Στο πρώτο φως λες και θα ολοκλήρωσα περίεργες σπουδές, είδα

Στον κόσμο των σκιών ένα παράξενο σινιάλο.

Κι οι λέξεις με τις λέξεις που διασταυρώθηκαν

Ένα παραμυθάκι ξεχασμένο.

Αρχαία ανούσια διήγηση!

Μιλώ ετούτα τα αρραβωνιασμένα αισθήματα που φλυαρούν

Και που με κάνουνε να νιώθω πλήξη.

Η σιωπή μου βρίθει αινιγμάτων και θεότητες

Ξυπνούν στον νου μου την ευαισθησία.

Είμαι περιτριγυρισμένος από άστρα καταδότες που

Πρωταγωνιστούν σε νύχτες που το ειδικό τους βάρος δεν

Λογάριασα σωστά ποτέ μου!

31/ 3/ 2025

Όλες οι αντιδρά

Πλοήγηση σε Μάρτιους τόνους…

Άσε τους μονολόγους πια και πιάσε την κατάληξη,

φωτεινά συλλογίσου,

είναι σπουδαία αφιερωμένος ο Μάρτιος

εκβάλλει σε ωκεανούς υπεροψίας

Ακούγονται βιολιά, περιπτώσεις των μουσουργών αγγέλων

ο πόθος είναι μέγας πόθος για όλα

η σάρκα δεν την θέλει πια την συστολή

η σάρκα τι ωραία που αναστατώνεται!

Μία πεταλουδίτσα πέταξε μες το γαλάζιο

Είναι αγαθό πολύτιμο η Άνοιξη

Μιλά με χρώματα που ευτυχήσαμε να δούμε

Η Άνοιξη είναι βαθύς καημός και στεναγμός

Για λαϊκούς αγώνες πάντα πόνεσα

Διδάχτηκα να αγαπάω του σπαθιού την κόψη

Την τρομερή- Κανένα δεν θα με τυφλώσει φόβητρο

Έχω συνείδηση και έχω απόφαση για όλα….

Υπερνικάω θλίψεις και τις νιώθω γύρω μου σαν ντροπιασμένες

Αυτός ο ήσυχος ο εαυτός μου εξαγριώθηκε

Ματώνω πάνω σε αόρατο βωμό, είμαι το σφάγιο

Που δίνει πλεύση δραστική της ουτοπίας….

28/ 3/ 2025

Ηθικές καταγραφές των Ανοίξεων!...

Όλα τα μανιφέστα της Άνοιξης είναι με καθήκοντα ανθισμένα!

Υπεράνω των κερδοφόρων μας επιχειρήσεων, διαλαλούν

Μια συγκεντρωτική Ομορφιά!

Α ευτυχία της συνείδησης, που σε εννοούσα λευκή και μου προέκυψες καθαυτό κατακόκκινη, α ευτυχία!

Αγγέλλεσαι κάτω από τους παράξενους κανόνες

Του σεβασμού στα εικονίσματα των δέντρων, στο

Φωτεινό εικονοστάσι του ήλιου!

Διέρχομαι από το σκιερό δάσος των σκέψεων, οδοιπόρος

Στις λεπτές έννοιες των πραγμάτων…

Δεν καταδέχομαι τις ιδρωμένες

Βουλήσεις των ταμείων, αλλού με ρίζωσε η λεβεντιά μου…

Για να χειροκροτήσω των πανσέδων την αυτοκρατορική πολύχρωμη επικράτεια, έστρεψα

Το βλέμμα μου στους ουρανούς και θέλησα τις ξεκομμένες από όλα ηθικές μου!

Λάμπουν σαν τα αλαφρά σπαθιά των Κολοκοτρωναίων!...

27/ 3/ 2025

[ Ροκάνισα την μοίρα σαν για να την μικρύνω]

 Ιδού επιπόλαιο που είναι το φως και θα καταδείξει τα ασύμμετρα λάθη μας.

Ροκάνισα την μοίρα σαν για να την μικρύνω. Δεν μπόρεσα.

Κουμπώνομαι τώρα. Απ’ το σακάκι μου ξεφεύγουνε αλαλιασμένες νότες.

Έμμετρος είναι ο ουρανός- και ξανά συντροφεύει

Παιχνίδια που δεν παίξαμε, ανήκουστες αψιμαχίες

Που συμμετέχουμε σιωπηλά, έως να αφανιστούμε.

Η μέρα όπως ξημερώνει πάντα θα μας απειλεί.

Αντιμέτωπο μεγάλο και μικρό που είμαστε λάθος και άθυρμα….

Όλες οι 

Νοημοσύνη αλλιώτικη…

 

Τρέποντας μνήμες σε αισθήματα κάτω από το μάγουλο της τεχνητής νοημοσύνης…

Ο έρωτας ζυγίζεται όμως διαφορετικά.

Αν μείνεις άσπρος θα πεθάνεις άσπρος, μα είναι καλό

Να λερωθείς μες την πραγματικότητα, να ζήσεις.

Όπως και να το πω σαν φαντασία βγαίνει.

Αδειάζεις την υδρία σου και είναι

Το στόμα σου σαν πάντα διψασμένο.

Μιλάς και δεν σε σέβεται η φωνή.

Ο κόσμος ανατρέπεται κάτω από κραυγαλέες συγκυρίες.

Τι χαζομάρα να μην νιώσουμε πού είναι το τέλος και πού είναι η εκτυφλωτική

Λύπη που θα μας κατακλύσει πριν τελειώσουμε!

Όλα μια λάμψη που παράφορα μας καίει…

20/ 3/ 2025

Όλες οι 

Νυχτερινή εποπτεία…

Σώνονται τα τραγούδια, ο ήχος τους

καρφώνει τα άστρα πιο στέρεα·

Στο στήθος μου μόνο η αναπνοή εκφράζει αγωνίες που έχω·

Απόψε πρωταγωνιστής είναι ο ονειροπόλος·

Δες τε την ανθρωπότητα με συμπάθεια, η ανθρωπότητα είναι μαγεμένος αυλός

Είναι αλήθεια και είναι απάτη, είναι γεωμετρικό εμβαδόν, είναι

Παντοδυναμία ξεθυμασμένη.

Και τώρα

Ο ύπνος καταλύει αυταπάτες, γινόμαστε

Λιγάκι πιο ικανοί για αυτοκριτική, υποχωρούμε

Για να ‘ρθει το Καλό να μας γανώσει

με το ωραίο νίκελό του

Το παραδεισένιο!

19/ 3/ 2025

Έκπτωτος άγγελος…

Να μην αποταμίευσα τίποτα όλα να ρέουν

μες τα χέρια μου κι από τα χέρια μου

να σκιαγραφούνται οι απώτατες απώλειες όπως να είμαι

ένας σπάταλος τύπος που δεν λογάριασε την ύλη με φιλαργυρία, να νιώθω

ότι εκλεπτυσμένο είναι μόνο το ανάριο νέφος που υπόσχεται μιαν απαλή

βροχή, Μαρτίου ακόμη, ο χρόνος είναι ένας αριστοκράτης που έχασε

την φωτεινή αξία του, τώρα φουμάρει απομονωμένος

στην βαθιά μελαγχολία του και ερμηνεύει

αλλιώς τον κόσμο, α Θεέ

που στο σκουντούφλημά του τον

εγκατέλειψες τον δυστυχή

τώρα αφομοιώνεται από σκέψεις που ναυάγησαν ζει έναν οπτικό διακανονισμό

με τα φθαρμένα ρούχα του που δεν θα μπαλωθούνε όπως

και η καρδιά του που τον άφησε ν’ αποφασίσει

λίγος είναι ή στα λίγα βρέθηκε…

Όταν ξυπνήσει απ’ την νοσταλγία θα είναι έκπτωτος στο παραμύθι που

δεν τον φιλοξένησε…

Κι αν ζει ακόμη…

11/ 3/ 2025

Όλες οι αντιδρά

Όρθρου βαθέως…

Το ασκλάβωτο πουλί που τραγουδάει ξημερώματα

Το σίγουρο σκοτάδι κι ο ουράνιος θόλος

Ένα κλάμα μωρού μέσα στην νύχτα

Και ένας στίχος που δεν είναι έτοιμος να μου παραδοθεί…

Κι ιδού εγώ, αφόρητος με τις παραξενιές μου

Χαλώντας την εικόνα μου και φτιάχνοντας μιαν άλλη

Σε κάτι μαγικό που γύρω μου συμβαίνει παρευρίσκομαι

Λιγάκι φανερός και πιο πολύ αθέατος ωστόσο…

Λέγοντας τα κρυφά και λέγοντας τα σώψυχά μου

Άψογα πρίγκιπας των ουρανών, φορτώνομαι

Μία γαλήνη φιλντισένια, μια εντύπωση να με διδάσκουν

Τα δέντρα γύρω μου σε μια τελετουργία καθαρότητας…

Όλες οι αντιδ

Ούτε για βρώση…

Μόνος και έρημος απόψε που η γραφή είναι μια δύσκολη υπόθεση της ειλικρίνειας.

Τσαλαπατώ το λεξιλόγιο όπως οδοστρωτήρας την κανονισμένη

δουλειά του.

Είμαι ασπρόμαυρος ή και χρωματιστός, είμαι

ηθοποιός σε έναν θίασο αοράτου.

Αλίμονο αν ήπια όλο το ποτό της Αληθείας- μεθά

πολύ κανείς με τα αλκοολούχα όνειρα!

Κοχλάζει μέσα μου η οιμωγή, ένας κρατήρας είμαι ζωντανών πραγμάτων·

Σφίγγομαι ολοένα σπλάχνο με

Σπλάχνο, αφήνοντας το μάγμα μου να κατακλύσει την πλαγιά την

Εκτεθειμένη της συνείδησης.

Περιστρέφομαι σαν μια βίδα που στερέωσε καλά την σανίδα

Του πάθους επάνω στον υλικό ουρανό.

Πού τεμπελιάζω άλλου από την ηλικία μου που δεν μετρήθηκε σωστά;

Λες χουζουρεύω κάτω από ένα γαλάζιο που αργοπεθαίνει…

Ό,τι και να μου πεις δίκιο έχεις, θα γίνω ανάμνηση

Θα γίνω παρελθόν, θα γίνω μια σβησμένη μνήμη που δεν αστειεύεται.

Η νύχτα απ’ την έμπνευση προέρχεται και

Αυτός που γράφει είναι άγουρος για

Να τον γευτείς ακόμα!

6/ 3/ 2025