Μνήμη Εσχάτη…

Μάλλον με ένα Τίποτα

κληροδοτημένο

Απόμεινα και πέρα μακριά

Έξω από δρόμους του τσαγιού μέσα στο καθαρό μετάξι

Μόνη της όπως ξάστερος ακόμα ουρανός

Μια Αλεξάνδρεια Εσχάτη, βουλιαγμένη

στον μύθο περισσότερο και την απώτατη

ξεθωριασμένη της πραγματικότητα

απλή και νοσταλγώντας

Ένα των παρορμήσεων αρχαίο βασιλιά

Που άκαιρα εκοιμήθη᾿..

Εδώ ο μύθος ο καλός και η ελπίδα!

Βγαίνει ο ήλιος πάνω από τα τείχη,

Σε άλλους χρόνους Ίωνας βαθύ χαράκι

Περίκλειστο μες τα τραχιά βουνά.

Όσο μιλάει το αίμα μου τόσο κρατώ τα μυστικά μου διαπιστευτήρια

Και ζω ανήκοντας σε ιστορία κατορθωμένη…

Σβήνει η γομολάστιχα τα μέλλοντα

Κάθεται το πουλί σ’ένα κλαδάκι και ζητάει μιαν ελπίδα

Σηκώνει τα οροπέδια ψηλά το ατσάκιστο αεράκι

Κι η νύχτα όλα τα πολιορκεί στην αυταπάτη-

Ζούμε ριζώνοντας στον σεβασμό κρυπτής Ελλάδας…

Όλες οι αντιδράσει