Στην Μύκονο…

 

Μελετώντας τον Μάιο

η Μύκονος τρεμίζει μέσα στον αέρα

και απογειώνεται·

Ματαιόδοξη όπως και τόσα και τόσα στον κόσμο·

Αφήνει στα βράχια της τον πιπεράτο ιριδισμό

Και βάλει κατά της προσήλωσης:

Η Μύκονος κόρη του ανέμου.

Εδώ σε επισκέπτομαι με τον νου, αφήνοντας

Να με ξυπνά, αχάραγα ακόμη, η καταιγίδα

Των σκέψεων. Και συλλαβίζω

Την όψη της θάλασσας όταν που έρχομαι να περπατώ

Κοντά της, μου μιλά εκείνη

Που εγώ ποτέ μου δεν ξέχασα.

Ανηφορίζω μετά·

Τα σπίτια κατηφορίζουν

Και μοιάζουν σαν σημαιούλες λευκές μ’ ένα γαλάζιο επιμύθιο

Που σημαδεύει την κραυγή του ουρανού.

Εδώ σε φτάνω,

μέσα από λέξεις και ποιήματα

Στην καθαρότητα των συμπερασμάτων, στην γαλανή

κόψη του ουρανού· αφήνεις

Να σε λέει ο ορίζοντας

Αφήνεις να μην είσαι εσύ· μόνο

τα μελαχρινά σου

Μαλλιά ανεμίζουν λες και εξέχουνε απ’ όλα

τα μπαλκόνια του ουρανού

Κι ως την απέραντη αιωνιότητα!

8/5/2022