Ταγμένα στον άγιο του αέρα

 Ταγμένα στον άγιο του αέρα κορμιά που χάθηκαν και πια δεν είναι, μουσικές υπόκωφες που σκάβουν κάτι σε παράδεισο, λόγια αμυδρά, σαν μισογκρεμισμένες προσευχές, αυτήν την νύχτα που και πάλι αποθηριώθηκαν οι διαβόλοι των εξουσιών- να, όπως εδώ που ένα βασανάκι που είχαμε έγινε βασανάκια εκατό και τώρα πια κλαίμε την μοίρα μας μες τα μεσάνυχτα του κόσμου και του νου μας…

Και η σιωπή που έπεσε μετά που σώπασαν οι πυροβολισμοί και ένα αίμα σαν ντουμάνι σκέπασε την άσφαλτο, τα μάτια μας και τον βαθύ ουρανό που αυτοκτόνησε μπροστά μας…

Καίγονταν όλο το βράδυ τα μελίγγια μας. Αέρας δεν φυσούσε. Μια γαλανή σημαία ήξερα δεν ήξερα τι να σημαίνει. Παντού μια φυλακή ανοικτή για να μας χώσει στα μπουντρούμια της: παντού μια φυλακή…

Άραγε θα τα θυμηθούμε όλα τούτα και μετά ‘πο χρόνους, θα καθίσουμε να τα συλλογιστούμε πώς αλλάξαν οι ζωές μας και πως μπήκαμε σε μία άβυσσο αποτελεσμάτων μη δημοκρατίας;

Άραγε θα ζωστούμε με το όπλο της Σκέψης να διαβούμε κατά κει που η φωνή είναι παντιέρα και εμείς ζητάμε αθωότητες και να μην αλλοτριωθούμε μέσα στα χαλάσματα του κόσμου που επλάσαμε με φρίκη και λάθη;