Λεπταίνουν τα κόκαλά μου σαν
για να γίνουν μολύβια της γραφής
Ή μία σμίλη που γράφει χαρχαντζέλες στον αέρα· πώς
τόση αφαίρεση χωρά σε μια αρχιτεκτονική του σκελετού
Απορώ· καμπυλώνονται τα σχήματα των σπονδύλων
Και δηλώνουν φθορά·
είναι που ο βιοπορισμός αγρίως εισβάλει
Στην πραγματικότητα· κρύο που έκανε σήμερα! Έκοψα
βίδωσα σήκωσα αλφάδιασα· σμιχτός
που είναι ο Χρόνος με την θλίψη!
Άκαιρα σκέφτομαι όσα σκέφτομαι· και ευτυχώς
Που μία εφαρμοσμένη αριθμητική πάντοτε μου θυμίζει πως κρατώ
τον πήχη και
κραυγαλέως τα νοήματα διατάζω
Να μου απιστούν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου