Εργονομία..

Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου Άνθρωπε, πολύ
Δρόμο διέσχισες ώσπου να φτάσεις
Να είσαι ίδιος που απέταξες
Το θηρίο και το θηρίο,
νικητής, ξαναγύρισε
Μέσα σου,
Αφήνοντάς σε εκτεθειμένο
Στην μαυρίλα την ψυχική.

Μετρώ ιδέες και αθροίζονται μέσα σου
Όλες τελικά τις προσβάλεις
Πόσους αιώνες θέλει για να νικηθεί το Ευτελές
Και πόσο αίμα θα σπαταληθεί να νιώσεις
Πως ως εδώ είναι η δολερή σου φύση-θα την αποβάλεις
Μυρίζοντας ένα λουλούδι σ’ έναν κήπο που κρατεί
η αιωνιότητα
Φροντίδα δική της και καμάρι!

Είναι λοιπόν παιχνίδι που επιστρέφεις πάντα στην αρχή
Η κούραση των υλικών σου; Σκουριάζουν
και ηχούν παράξενα τα αισθήματα; Τα λεξιλόγια
φθείρονται
και άλλα αντ’ άλλων αποδίδουν:
να γράφεις άλφα και να ερμηνεύεται ωμέγα-ω
Διαβολοσταλμένο σύνορο απ’ όπου
Με ζόρι θα ξεφύγει ο Θεός!

Κι όμως
λατρεύω τον αγώνα σου, αγαπώ
Την σκαρταδούρα που αποβάλεις
Για να γίνεις μία μέρα ο κυρίαρχος
Ο εχέφρων, ο καλοπλασμένος
Που θα γκρεμίσει όλη την φυλακή και θα χαρεί
Ο κόσμος των αιώνια απελπισμένων!