Αυτό το τσαπαρί που ρίχνεις, πολλαχού μπελάδες θα βγάλει

Όλα τα φεγγάρια φέρνουν ένα ερωτικό βασανάκι

που σε πονάει·

Αγκύλη είναι η νύχτα

που χωρά την καθιερωμένη ζωή σου:

σαν φυλακή που με αυτήν ποτέ δεν ξεμπερδεύεις·

Άλλοι μένουν στην πόλη και βλέπουν

τον ουρανό σαν μια οξεία που τονίζει

το κεφάλι τους

και άλλοι

μένουν στην ύπαιθρο

και τους είναι οικεία

τα άστρα

και η μαγεία του ουρανού,

τα πολλαπλά είδωλα της νύχτας,

οι σιγανές

φωνές των αγγέλων,

οι ψίθυροι των θεών,

η γαλήνη

η απόλυτη.

Το φεγγάρι ζαλίζει τις μυρσίνες, ένα ερωτικό τραγούδι

αρχινά και πάει·

Αλλά αν σφάλλεις και κορυφώσεις το αίνιγμα

θα σου σύρουν τον μύθο- πρόσεχε!

Αυτό το τσαπαρί που ρίχνεις,

πολλαχού μπελάδες θα βγάλει

και ούτε θα πετύχεις να χαρείς που είσαι

μοιραία και όμορφη

όπως γαρδένια που υπερασπίστηκε

καθαρά ο καιρός..

  

Γράφω σπουδάζοντας σιωπή-

Γράφω σπουδάζοντας σιωπή- αγαπώ
αυτό το μοναχικό βράδυ που είναι τρύπιο σαν κουμπαράς που δέχεται
νομίσματα και αποδίδει
ένα κέρδος ονείρων που δεν έχουν διάρκεια αλλά λαλούν
σαν ντέφια που εγκλωβίζουν ουρανό και αποδίδουν
σε όλα χαρούμενη κατάληξη.

Απλό δεν είναι. Ανακατεύεις μέσα σου την γαλήνη με τον θόρυβο και προκύπτει
ένα ουσιαστικό θάρρος που συναντά το ίχνος που αφήνει ο Θεός στην επικράτεια του κόσμου σου και όταν λίγοι θα πιστέψουν.

Εκεί που βλέπεις και μπορείς να δεις, θρησκεύουν όλοι γαλάζια.

Όπως η άπλα του ουρανού που γίνεται Ποίηση και όπως την αγαπάς μια ζωή και καλά σε καθορίζει..

Σταφύλι…

Σταφύλι αμπέλου φωτεινής α ύμνε
Της γης μετέωρε
Διθύραμβε που κρούεις
Ανάμεσα από τα φύλλα το βαθύ ερυθρό σου
Χρώμα, σαν αίμα
Του Ιησού και του Άδωνη!

Τρέμει ο ιριδισμός σου και στην όραση βαθαίνει
Μειλίχιο νεύμα και χυμός ακράτου ηδονής- α βακχικό
Φερέφωνο, πόση αθανασία εσωκλείεις
Και δώσμου λόγια να σε πω..

Στα χέρια μου το μεστό σώμα σου ξαπλώνει
Όπως για ύπνο διονυσιακό, και αν ο στίχος
Τα καταφέρει να σε αγγίξει, ευθύς
Ο μούστος σου αναβλύζει ως κεράννυμι από το αίμα τούτο
Την οικουμένη μία Έμπνευση μοναδική και θεία!

Μυστικότητες…

Αλλάζει το σχήμα του φεγγαριού και ζεύει αντιρρησία τον Σεπτέμβριο

στο άρμα του φθινοπώρου·

Ορμούν οι θάλασσες να μετακινήσουν το Σύμπαν

στην αγκαλιά του Θεού·

Μια σκόνη οφθαλμαπάτης νεύει στις πέρα επικράτειες να ομονοήσουν·

Παύση των γεγονότων να ασχημαίνουν·

Μόνο εμού η αντωνυμία δείχνει σθεναρά τον εγωισμό της·

Εσού ο ψίθυρος αλλάζει το σχήμα του φεγγαριού και κάνει να διαβάζονται με επιφύλαξη τα μερομήνια·

Αν ξέρει κάποιος από Μυστικότητες καταλαβαίνει..

Μικρός και εκ των έσω απολογισμός…

Σχέδιο έχει η νύχτα καθησυχαστικό·

Μπάζει από παντού μεράκια·

γίνομαι φίλος

της μοναξιάς μου, αγαπώ

την και σκέφτομαι

πώς να την επεκτείνω έως άπειρο·

Μπαρούτι μυρίζω

και κάννη απύλωτη·

Ίσως πυροβολώ στα τυφλά μα πάντα

είναι καθαρός και ένας ο Στόχος-

Ο κήπος είναι εφάμιλλος με την ηθική·

Α ωραία που τα ριάλια μου αγοράζουν το γέλιο του σταφυλιού

μες την παλάμη σου και να τσιμπώ ρόγα την ρόγα!

Είμαι ευτυχισμένος όταν σου μιλώ, είμαι χαρούμενος

που από την κουβέντα μας προκύπτει

αυτό το όνειρο πολύτιμο που έχω…

Επιγραμματικό…

Ένα πρωί μουρμουρίζω κάτι που δεν ξέρω κι εγώ
κι ο ουρανός αφήνει πάνω μου μια ζάλη όπως για να μην ακούω τα ωραία κρυφά του-

Θέλω να πω λευκά και μαυρίζουν γύρω μου οι αυταπάτες-

Λεκτικός λαβύρινθος να μην έχεις και τίποτα πια να ζητήσεις:

Και του Θεού η εσωστρέφεια να μαίνεται που να μην ξέρεις κατά πού να τραβήξεις-

Λες να είναι το χάος που μας πλαισιώνει αυτή η έμπνευση που την ράγισε κατά το μεσάνυκτο η ευτυχία;

Μια πένσα ανέμου σφίγγει τις φθινοπωρινές μαγείες-

Όσοι ξέρουν να διαβάσουν βότσαλα ξέρουν και να αποστηθίσουν την θάλασσα-

Εγώ αγαπώ να μένω σιωπηλός ανάμεσα στα λουλούδια που αγαπούσε ο παππούς μου
και φροντίζω να κλαίω όταν κανείς δεν με βλέπει –
τι θα ‘φελούσε άλλωστε κι αυτό;

Πόσο ωραία μου λείπεις!

Η σελίδα του απογεύματος σαν ένα εκατόφυλλο ρόδο ανοίγει

Και εντοπίζεται των καθαρμών το φθινόπωρο.

Πόσο ωραία μου λείπεις!

Εκπυρσοκροτεί η φωτιά σου μέσα στον νου μου.

Ο ουρανός έχει το καλοκουρδισμένο βιολί του

Ακουμπισμένο πάνω στα γόνατα της Αλήθειας.

Μόνο εγώ σε καταλαβαίνω απόψε, μόνο εγώ.

Μ’ ένα ποδήλατο που άπλωσε τα χρώματα παντού

Μ’ ένα ποδήλατο που άπλωσε τα χρώματα παντού· τρέχει στην άκρη του δρόμου- τι να προλάβει; Κανείς δεν πρόλαβε ποτέ. Η ζωή

σε προλαβαίνει απροετοίμαστο και σε αποφλοιώνει-

σαν ένα φρούτο που φυλούσε το αγιασμένο κορμάκι του. Τώρα ποδηλατεί. Ο ουρανός τον σκεπάζει όπως με νύχτα τον προστάτεψε.

Ακούγονται οι ψίθυροι των ανθρώπων. Στα προάστια, στα σκοτεινά προάστια.

Και τον καλεί η νύχτα στον ανοιχτό οντά της.

Ίσως για όνειρα..

[Αντέχω γιατί αγαπά να με αναστυλώνει το πείσμα μου!]

Η μουσική είναι ο έπαινός των συναισθημάτων-
Όλο το σκηνικό της είναι ένα βαθύ γράμμα που χωρά την ψυχή του θεού:
Σωστά διαβάζεις: η ζωή ακυρώνει τον θάνατο μέσα από μια νότα που κομπάζει λυρικά·
Είδα οίδα γνώρισα
Στρέψου αρχαιότροπα για να καταλαβαίνεις·
Εσωκλείω αισιοδοξία στην κουρασμένη ζωή μου·
Ποιος ξέρει τι είναι ο βιοπορισμός πίκρα που έχει;
Στύφτηκα μέχρι ρανίδας, αλήθεια σας λέω·
Αντέχω γιατί αγαπά να με αναστυλώνει το πείσμα μου!

Που λέμε, επί του συνόλου…

Αν είναι να δύει κάτι ας είναι ο ήλιος
Χρυσός όταν τον απόκτησα σαν ένα νόμισμα στην τσέπη μου και σίγουρος
Για την αξία του, αήττητος φίλος
Που σκοτίζει την νύχτα και φοβερίζει τα κραταιά πουλιά της
Άστοργα.
Απ’ όπου
Κι αν ήρθα, μύριζε καλοκαίρι και φρούτο
Που παραωρίμασε· η πόλη ήθελε Αττική και παραλίες που γέμισαν κόσμο
Όχι εκείνες που περπάτησα χειμώνα κι ένας γλάρος
Με παρακολουθούσε διακριτικά αξιοσέβαστος
Και μακρινός επιστήθιος φίλος.
Τώρα στην κάψα γδύνονται κοπέλες
Και οι λουόμενοι βουτούν στα ήσυχα νερά της θάλασσας, εμμένοντας
Σε κάτι που δεν είναι εποχή που θα περάσει, αλλά μια φρυκτωρία
Που διαλαλεί τον πόλεμο με την αγρύπνια που είχα- κυνηγώντας
Λέξεις φαντάσματα και φασαρίες στο μυαλό μου επί του συνόλου…

Προσωπικό δρώμενο…

Έδωσε αρρώστια το αρχείο του αίματος

Οι άνθρωποι αρρωσταίνουν από καρδιά, τα υπόλοιπα

βρες τα στην στάχτη

Δαιμονίζομαι κάτι φορές να ακούω

βοριά που λυσσομανά στα παράθυρα

Όλες μου οι νύχτες έχουν προσευχή

Έχουν λύπη

Τσαλακώνω σεντόνια και ράβω την κουρελιασμένη σκέψη μου

Που παραξηλώνεται

Μπάζω τον άνεμο στα δεξιά μου

Το λένε κι οι γραφές: "Δεξιά του πατρός»

Τα όνειρα πυροδοτούνται αφ’ εαυτού τους

Βαθιά μεσάνυχτα η κουκουβάγια τραβά την κουρτίνα

Μπαίνει φεγγάρι

Στιλβώνει τα έπιπλα

Η απουσία μοιράζεται σε κλήρους

Η απουσία είναι αργυρή

Η αγάπη είναι χρυσή και δεν εξαργυρώνεται

Ένα κουρνιασμένο πουλί που το ξέρω

Μου λέει μυστικά, σκάβει τον λάκκο μου

Και μου λέει « Περάστε!»

Έδωσε αρρώστια το αρχείο του αίματος

Τα υπόλοιπα βρες τα στην στάχτη

Στρατής Παρέλης ουραγός μιας κατάστασης αποσοβημένων αισθημάτων

Γεμίζω μπαρούτι την μυσταγωγία μου

Μην φοβηθείς

Άκου  που σου μιλώ – εργοταξιάρχης ενός κόσμου οραμάτων

Τα υπόλοιπα βρες τα στην στάχτη

Σβήνομαι όπου θα γραφτώ γράφομαι όπου σβήστηκα, με ερμηνεύουν οι ώρες..

Λέξη καθ’ ύψος…

Μια παράλληλη λέξη που επαγρυπνά

έξω από τον Μύθο

Κάθετη και οριζόντια

Ταυτόχρονα

Σαν δέσμη λέιζερ που ο μάστορης

ακολουθεί

να στερεώσει οροφή  

Και ποταμούς να στρώσει των ηλεκτρικών, μια λέξη

Τελειωτική

Και ανεδαφική τόσο ταυτόχρονα, βαρυσήμαντη

Και μπελαλίδική

που καπνίζει σαν αποκαΐδι πυρκαγιάς

Μια λέξη εφάμιλλη θεϊκής ρήσης

Που χαρίστηκε από έναν θεό

που ξοδεύτηκε

ο ίδιος μέσα στον εγωισμό του

Ώσπου να γίνει πιστευτός

ότι έτσι το πέτυχε

Να συνετίσει οπαδούς

Και να αιφνιδιάσει το Μέλλον.

Εγωιστικό απολυτίκιο…

Το μηδέν κοιμάται στην φωλιά του, οι υπόλοιποι αριθμοί εργάζονται για να φέρουν αποτέλεσμα.
Ξημερώνει η μέρα των επιθυμιών, εμβρόντητος
παρακολουθώ γεγονότα και πως ξετυλίγονται.
Δευτέρα.
Βαστάει ακόμα του καλοκαιριού το φως.
Άοκνε φίλε που μου υπαγορεύεις λόγια,
είσαι δαίμονας ή εγώ σε έκανα φίλο αφήνοντας
την ψυχή μου να σπουδάσει το χάος;
Αρχινώ να λείπω απ’ την κατάληξη των πραγμάτων
και τα πράγματα κερδίζουν χρώμα απουσίας και έμπνευσης.
Εγωιστικό απολυτίκιο ενός που άγιασε εμμένοντας σε ουράνιες συναντήσεις.

Απολογιστικό..

Κουβαλώ θλίψη μέσα μου, κληρονομημένη

Απ’ την απογαλάκτιση -

Έρχομαι από μέρες καθαρής σιωπής, μυρίζω γύρη των κυττάρων

Φούριες που αφομοίωσα! Ναι.

Κλαίει το άστρο στην αγκαλιά μου.

Εικόνες μιας Κρήτης προβάλλουν στον νου μου αρίθμητες.

Κι ένα λεσβιακό καλοκαιράκι.

Όλα παλιά.

Πώς έζησα, πώς έγραψα, πώς τμήθηκα και χωρίστηκα

σε χίλιες δυο αυταπάτες;

Ο βιοπορισμός μου επέβαλε την αγρύπνια μου.

Αρρώστησα όταν δεν ήτανε να αρρωστήσω.

Και ήπια το σορόπι των λέξεων για να με κυνηγήσει η σακχαρώδης κατάρα μου.

Όλους τους έρωτες συμπύκνωσα αμέριμνος και θορυβώδης.

Νεότερος, περνούσα μέσα από τοίχους, τέτοια ήταν η λυρική δύναμή μου.

Τώρα κρατώ το φλόγιστρο και είναι εντός η πυρκαγιά μου.

Ο τεθλασμένος ευθεία εργάζομαι.

Εκάτη…

Σαν ναυτικοί που κάθονται και κουβεντιάζουνε στο κομοδέσιο και είναι ακόμη
Νύχτα και το άστρο
Της τραμουντάνας καλά κρατεί, νέφη 
και άνεμος, από πού εκκινείς φαντασία μου, από πού
Καλπάζεις και βρίσκω
Κομμάτια ψηφίδες μες τον ύπνο μου, σκοτεινή
Ειμαρμένη;

Δεν σε είδα και σε είδα: ήσουν
κρυμμένη μέσα στην φωτιά του ύπνου, σχεδόν
Άϋλη, πάνω στα καταστρώματα, να φοβερίζεις
το φεγγάρι και να ζεις για σένα μόνο, σκοτεινή θεά
Που έζησε αιώνες πριν, τρίμορφη φοβερή Εκάτη..

Εδίψασα φιλοσοφίες δίψασα φως μια δόξα δίψασα Ερωτική

Στο κεφάλι μου γυρίζουν σύνολα αρίθμητων αριθμών μπουκωμένες αστραπές που ντουμανιάζουνε

Το σύμπαν κατάθλιψη-

Τω τρόπω των παρομοιώσεων όμως, όλα αισιόδοξα κι όμως τα βλέπω

Φώτα παράξενα κανοναρχούν την αγρύπνια μου

Είμαι διττός ο λέων ο γάτος

Φύση και θέση ακάματο αιλουροειδές

Εδίψασα φιλοσοφίες δίψασα φως μια δόξα δίψασα

Ερωτική

Να διασταλώ ες άπειρον μέσα στην αγκαλιά σου!

Ξαφνική απουσία…

Όπως ξημέρωσε και λάμπει κάτω από την ηλιαχτίδα η σιωπή·
έντομα ακοίμητα πετούνε θέλοντας μια στάλα αίμα· ο Αύγουστος
ασθμαίνει στ’ ανοιχτά του κάμπου· μες τον ασβέστη αναδύονται οι μάντρες και τα βότσαλα γυαλίζουν πάνω 
στην αφράτη άμμο· κοίλα φωνήεντα λαχανιασμένα τρέχουν στην γραμματική πεδιάδα·

πατείς με πατώ σε, οι τόνοι σκανδαλίζονται να υπερασπιστούν μια εξουσία·
κάπου εκεί που άρχισες να φεύγεις κατά τα ουρανομήκη δευτερόλεπτα·

το ποίημα δεν φιλοξενεί απουσίες, αγαπά
την κραταιά σιωπή, ίσως γι’ αυτό
σε ακολούθησε στην σκιά που κατέφυγες και έκλεισε
τα ρυάκια
των στίχων
με βρύα
που μάσησαν το φεγγάρι
και το επέστρεψαν
ασημένιο και λίγο
μέσα στον ουρανό που σε πήρε..