Κατοικώ την ψυχή μου κι η ψυχή μου δραπέτευσε…,

Πουλιά και άνεμος

Και διάθεση να σμίξει το τοπίο με την συνείδησή μου,

Ακρότητες του ήλιου, μυστηριακό δίχτυ

Των αχτίδων, νερά που ακούγονται κάπου μακριά

Και όμορφη η μέρα που μαγεύει

Τα φώσινά της τα έντομα·

Η ζωή πατά πάνω στον θάνατο και μου απιθώνει

μες τα χέρια

αισιόδοξες φιλοσοφίες

Όταν με ξενίζουν οι άνθρωποι που ζητούν έναν πλούτο που δεν τους ανήκει

Και φεύγουν παίρνοντας μαζί τους το μηδενικό των συγκινήσεων..

***************************  

Ψίθυρε μέσα στην νύχτα των δέντρων,

Ο αέρας κρούει την άρπα του,

Ένα έλασμα αισθήματος τινάσσεται γυμνό και λαμπερό με το ατσάλι του

Και ξιφίζει ματώνοντας τον ουρανό·

Το γυμνό τοπίο στερεώνει λάμψεις αινίγματος στα άστρα:

Τα άπλυτα φεγγάρια αδημονούν να γίνουν ένας καημός που ζει στην χώρα των ερωτευμένων·

Τελεσίδικα: η καρδιά σου ανήκει στην καρδιά μου και έτσι θα πάμε ψυχούλα μου..

*******************************  

Το τοπίο είναι βραχνό, λεόντειο που ακουμπά το μάγουλο της γης

Και διασπαθίζει το φως και φιλοδοξεί να γίνει ένα παραμύθι μεγεθυμένο

Που χωρά τον εγωισμό μας και την φιλαυτία του όντος.

Στην κόψη του ορίζοντα εμμένει το σούρουπο να είναι μια θεατρική σκηνή παρακμασμένη-

Είσαι εδώ και είμαι εδώ που τελαλίζει το βράδυ ερωτικές εικασίες

Και σμίγουν οι σκέψεις μας στο υπερπέραν των θαυμάτων που δεν κατανοήσαμε.