Θεσσαλονίκη…

Κόμπο κόμπο με πήρε με τα νερά της η Θεσσαλονίκη·
Στην Πυλαία γέρασα και αναστήθηκα σαν ένας αυλός
Που ξεφυσά την πίκρα του κι η πίκρα πλέον, πίκρα δεν είναι·
Άγρυπνος να φυλάω ουρανούς, βιοπαλαιστής από ανάγκη:
Δούλεψα πάνω στα μαρτύρια του κορμιού και, όταν βράδιασε, δρόμο πήρα δρόμο άφησα για της Φαντασίας μεριά.
Με σκέπασε ο ουρανός σαν ένα χάδι.
Ντέφι των άστρων, μακρινό, ποιός είναι ο σκοπός σου;
Ακούω αυτό το βράδυ από μακριά, πεταλούδες των σκέψεων ανταμώνουν τα φώτα των δρόμων και περιπαίζουν την θλίψη μου όταν
δεν καταφέρνω όμορφα να την νικώ..