Των ερώτων περίπτωση…

Ίδε ο καημός και ίδε ο άρρητος πόνος
της αγάπης, το χτυποκάρδι που όλα είναι αιχμηρά
και όλα σφραγίζονται 
μ’ ένα φιλί
από στόμα σε στόμα·

Η μελαγχολική ώρα που πρέπει να φύγεις και δεν θα σε δω
παρά στα αιχμηρά όνειρά μου- να η προσπάθεια
να σε κερδίσω παίζοντας στα ζάρια την καρδιά μου, να η προσήλωση
στα κερδώο ακάλυπτο μυστικό σου.

Νυχτώνει πιο νωρίς εδώ που συλλαβίζω την λύπη μου,
που ακούω βαθιά στον ορίζοντα την ευκρασία και λείπεις
ανάμεσα στα θαλερά τριαντάφυλλα και τις ντροπαλές σου μανόλιες,
που είσαι ο εγωισμός μου και που απαλείφεσαι μετά
όταν εγώ στα ρήματα του σ’ αγαπώ προστρέχω-
Νυχτώνει πιο νωρίς εδώ.

Και κάθε ποίημα μου είναι αγιάτρευτα ερωτικό
όταν η σκέψη μας κι από μακριά ανταμώνει
και πλέκεται η ιστορία του Έρωτα όπως καλά κρατεί
αυτός ο μάγος πόνος που και πόνο δεν τον λες να είναι.

Ραγίζει σωστά η βυθισμένη μου κατάληξη

Ραγίζει σωστά η βυθισμένη μου κατάληξη
Κι είναι σαν ένα φύλλο δέντρου που το τέμνει ο χειμώνας

Ή όπως ανεμούριο που του καιρού δηλώνει αμαρτίες και
Δεν το ερμηνεύει απόλυτα ούτε η μέρα ούτε και το φως.

Χειμώνιασε και, έβγαλε μια γλώσσα να, η υγρασία·
Τσούζει το κρύο στα γυμνά πατώματα της νύχτας·

Και στην γραφή μου πέρασε το αεράκι και στον ύπνο μου ακόμα·

Μόνο το ποίημα αντιστέκεται στην συνδιαλλαγή με το κενό και την ψυχή μου·

Μόνο το ποίημα με νικά..

Στρατής Παρέλης

Στρατής Παρέλης

6 λεπτά · 

https://www.youtube.com/watch?v=cGKNLVWJjrk

Πίτσα Παπαδοπούλου ~ Θα τα βροντήξω όλα Κάτω

Πίτσα Παπαδοπούλου ~ Θα τα βροντήξω όλα Κάτω .wmv

YOUTUBE.COM

Μου αρέσει!

ΣχολιάστεΚοινοποιήστε

Σχόλια

Στρατής Παρέλης https://www.youtube.com/watch?v=XfIP36iy9wE

ΠΙΤΣΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - Θα κάνω ότι μου αρέσει!

http://www.gopetition.com/online/30469.html…

YOUTUBE.COM

Μου αρέσει!

 · Απάντηση · Αφαίρεση προεπισκόπησης · 4 λεπτά

Διαχείριση

Στρατής Παρέλης https://www.youtube.com/watch?v=6a0koQiIjHw

ΡΙΤΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ ''ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟΣ'' ΑΠΟ ΤΟΝ…

YOUTUBE.COM

Μου αρέσει!

 · Απάντηση · Αφαίρεση προεπισκόπησης · Μόλις τώρα

Διαχείριση

Στρατής Παρέλης https://www.youtube.com/watch?v=987cRq0Bfb4

ΑΝ ΚΑΝΩ ΑΤΑΚΤΗ ΖΩΗ ΡΙΤΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ.

Στίχοι: Κώστας ΨυχογιόςΜουσική: Γιώργος…

YOUTUBE.COM

Μου αρέσει!

 · Απάντηση ·

Διαβάζω μια ποίηση που δεν με προδίδει·

Η σιωπή σου είναι ένας αράγιστος κλωβός της μελαγχολίας·

Επιτέλους βγήκε ένας ήλιος ασύφταστος,

Διαλάλησε τα μέγιστα πλάτη της αισιοδοξίας και

Σκαρφάλωσε παντού και πουθενά- σαν

Για να ορκισμένα υπάρξει.

Τον βλέπω πίσω απ’ το παράθυρο·

Διαβάζω μια ποίηση που δεν με προδίδει·

Στέκομαι στην φλόγα του ρήματος·

Οι ηλιαχτίδες με κόβουν σαν ένα μαχαίρι τα σύννεφα.

Η σιωπή σου είναι ένα παρελθοντικό χάδι που δεν ξεθύμανε ακόμα·

Η σιωπή σου έχει ταυτότητα·

Κι έχω την προσοχή μου στραμμένη

Στο άλφα των ονείρων σου και στης καρδιάς σου τον αλεξικέραυνο παλμό.

Κάτι που χαμογελάει πίσω απ’ τα γυμνά δέντρα,

Κάτι που χαμογελάει πίσω απ’ τα γυμνά δέντρα,
Κάτι σαν φως, περίοπτο, μεταξένιο,
Εγείρει τα πουλιά και νομοθετεί τις ευχές μας,
Κάτι ιερατικό που ξεπερνά εκείνα που ‘χες κατά νου και που κι ο ίδιος πάντοτε είχα..

Τοιουτοτρόπως όπως και ένα φεγγάρι σε χαϊδεύει

Τοιουτοτρόπως όπως και ένα φεγγάρι σε χαϊδεύει
Ασημένια ψέματα αφήνουν σκόνη πάνω στην επιδερμίδα σου
Φυλάω βάρδιες έξω από τον οίκο της νύχτας
Σε φιλάω στα όνειρά μου και στα ψέματα..

Συμβάλουν οι ποταμοί των πόθων μου στο καίριο δέλτα της φαντασίας
Α ποταμάκι που είχα στο στήθος μου και ωραία πλημμύρισε!
Απόψε κρίνω τα άστρα και τα άστρα κρίνουν εμένα
Των ρόδων η κόψη η τρομερή κανονιοβολεί εύστοχα πια στην καρδιά μου..

Κοίτα ποιήματα που φέρνει μια λιανή ψιχάλα!..

Όταν βρέχει, τα φυτά υπολογίζουν το κέρδος τους σε αποταμίευση, θησαυρίζουν υδάτινα δώρα
από εκείνα που υφέρπουν μες την χλωροφύλλη τους και ανεβαίνουν
κρυφά στον τρυφερό τους κορμό, ώσπου 
να γίνουν φωτεινό άνθος και πλουραλιστική προσευχή
ευωδίας.
Πότε άφησα εγώ αντωνυμίες να με υπερβούνε;
Θέλω να πω πότε άνοιξα χωρίς μια σκέψη το παράθυρο
και κοίταξα κατά τον ουρανό, ξέροντας
πως ο Θεός θέλει κρυφά να μου υπαγορεύει;
Η μικρή σταγόνα που ιριδίζει πάνω στο στιλπνό φύλλο και σ’ αυτήν
θα βρει ξεδίψασμα ο γυμνοσάλιαγκας, θα ευφρανθεί
ο λυρικός σπουργίτης- εικόνα άρρητη.
Κι η λάσπη, εύπλαστη και τονισμένη στον εκδηλωτικό εαυτό της, η λάσπη
γελά κάτω από την συμμαχία του νερού.
Το τσακμάκι της πέτρας νοτίζεται και δεν βγάνει διόλου αυθάδικη σπίθα,
η μέρα υμνολογεί τον ήλιο της, νότες χαρούμενες ξεφεύγουν
κατά τα βουνά, τα πεύκα στολίζουν το κεφάλι τους κι οι πόλεις
γυαλίζουν σαν κομπορρημοσύνης λεγόμενο που εκδηλώνει
ματαιόδοξο σπίρτο ανθρώπινης θέλησης.
Το μεσημέρι με βρίσκει να αναγνώθω χίμαιρες καρυδότσουφλα,
να ανοίγω τις κονσέρβες των νεφών και να νιώθω εγκλεισμένο παράδεισο-
Εγώ που ξέρω από Ουτοπία, καλά φαντάστηκα
την απουσία των όλων,
καλά οσμίστηκα κίνδυνο θανάτου μες την ησυχία που με βόλεψε και λούφαξα
σαν ένα αγρίμι που κουράστηκε τα δάση να διαβαίνει·
Να είμαι προσεκτικός λοιπόν, να είμαι προσηλωμένος
σ’ αυτό που δεν μου φανερώνεται·
Κατοικοεδρεύω στα σύνορα του ήλιου και της θάλασσας,
σπουδάζω τον αφρό στο ακρογιάλι,
οι γλάροι ακούνε την κάθε φιλόδοξη σκέψη μου,
όλες οι θάλασσες είσαι εσύ, όλες οι τρικυμίες·
Όταν βρέχει, η περισπωμένη σκοτώνει τις οξείες μου, ταριχεύει το νόημα, κραδαίνει σπάθαν απειλητική.
Και, μετά, ξεθωριάζουν οι εικόνες και το σαντούρι του ανέμου ακούγεται γλυκό και πικραμένο·
Ο κόσμος που φαντάστηκα είναι ο κόσμος που σε περιέχει και που θέλησα μια μέρα να σε ανταμώσω..

Μικρή πληγή μικρή αγάπη μου

Μικρή πληγή μικρή αγάπη μου
Όταν βγει ο ήλιος και σε ανταμώσει
Ρώτα τον πόσα φεγγάρια σπατάλησα για να έρθω κοντά σου
Να δω τα μελαγχολικά μάτια σου και να ζήσω 

την πραγματικότητα που είσαι.

Η εβένινη σκιά σου είναι όλα και τίποτα

Η εβένινη σκιά σου είναι όλα και τίποτα

Τι συναρμολογώ από αραχνιασμένες μνήμες και στάχτη;
Επιμένει η εντός φασαρία μου να σ’ αναζητά- αλλά
το μέλι των ανθών παρέρχεται
Και καμιά δεν το θέλει έμμετρη μέλισσα

Η νύχτα έχει τα πλεονεκτήματα της:
Έχει στοργή, είναι απόκρυφη, μυσταγωγεί
τα άνθη που θα σου παρασταθούνε

Η εβένινη σκιά σου είναι όλα και τίποτα

Όπως διαβάζω τα ενδότερα…

Στις παρυφές της συνείδησης, εκλεκτό

μένος να συντρίψω τα ποταπά αλλά

και οι θρασεμένες

αγρύπνιες μου

αποτέλεσμα ολοένα να βγάζουν

Ποιητικό.

Το φεγγάρι μου έδωσε την ωραία γαλήνη,-

(μπορεί κι εκείνο

το αποκρυπτογραφημένο

μυστικό των νεκρών.)

Ρήχανε και βάθυνε η νύχτα- την είχα ακούσει

που έκλαιγε

πίσω από τις πικροδάφνες· ένας αέρας

σηκώθηκε γαλάζιος,

αμάντρωτος-

στήριξε τα δυνατά φτερά του

στο περβάζι του κόσμου και οικουμενικό

ήταν το πρωραίο τραγούδι του.

Σκίρτησε μέσα μου η καρδιά-

ατσαλάκωτα αισθήματα και

με κυρίευσαν και

με πόνεσαν τόσο!

Σε πλησίασα λοιπόν Αρετή, σε άγγιξα, τόλμησα

με τα ανοιχτά φτερά σου

να ονειρευτώ πτήσεις υπερκόσμιες, της φαντασίας

τολμήματα,

απόλυτες συντυχίες μες της Ελευθερίας τους σιτοβολώνες-

Στις παρυφές της συνείδησης, εκλεκτό

μένος να συντρίψω τα ποταπά αλλά

και οι δεξιότητες μου ξιφομαχίες με αυτούς

που επιβουλεύτηκαν το καθαρό

φωνήεν του Αθώου, το Μυστικό

των Μυστικών, το Αμόλυντο

της οικουμένης Όνειρο..

Το χρονικό της Στιγμής…

Τα πράγματα επιστρέφουν στην αλήθεια τους και η αλήθεια τους

κόβει μισθό στον χρόνο.

Ακούς; Φθείρονται κυνηγώντας την πραγματικότητα, κανείς δεν προλαβαίνει
τον ρυθμό του θανάτου, όλοι παράλογα ζούμε
τοκίζοντας την θλίψη μας επί την αγωνία των ημερών.

Απόψε η υγρασία τρύπησε το σεντόνι μου,
με τύλιξε σαν μια ώχρα καθησυχαστική και
με άφησε να κοιμηθώ γυμνός, μόνο με την ψυχή μου ρούχο.

Δύναται συμφωνίες που δεν θα τηρήσει ο Οκτώβριος.

Κάπου διαβάζω ιστορίες που θα με διδάξουνε σωστά.
Κάπου, από ένα βιβλίο, ξεπηδούν φαντάσματα και αλητεύουν
στο σπίτι μου, ανάβοντας τα φώτα, μην
σεβόμενα την νύχτα μου και την διάθεση να αφήσω
όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά..

και το σκοτάδι, απόχη ενός τρακαρισμένου φεγγαριού
πιάνει τις ιδέες που λάμπουνε
σαν περίφημα ψάρια,
πιάνει τις επιθυμίες των θνητών- και τις αφήνει
στο ανεδαφικό επίπεδο του ρήματος
που κλονίζεται και σπαρταρά
όπως να θέλει να αποτινάξει το νόημα
να μείνει μόνο με την έννοια του αποτελέσματος
που δεν έχει πια καμιά σημασία
και μένει καθηλωμένο στα βαθιά του ύπνου, εκεί
που η διάρκεια δεν είναι διάρκεια- και
ο χρόνος είναι συντελεσμένος χρόνος
της Στιγμής..

Ερωτικό φωνήεν!

Ζουζουνίζεις άοκνη μέλισσα μέσα στο ανθισμένο μυαλό μου·

Και σου ακούω τον έρωτα, τον πόθο, την κρυφή συνδιαλλαγή
Να μ’ αγαπάς εσύ κι εγώ αφόρητα να παραδίνομαι
Στων φιλιών σου την κάθε ελπίδα.

Στάχυα λικνίζονται τα όμορφα μαλλιά σου στον ακύμαντο
Κάμπο της μέρας. Είσαι ζουζούνι που τριγυρνά στων στίχων μου το αυτί.
Απ’ όπου κι αν σε δω: ευτυχισμένη
Ζουμερή και αιθέρια, σαν μούσμουλο που το ζήλεψε να το γευτεί η χαρά.

Ζουζουνίζεις και είσαι γεωμετρία που δεν έμαθα ακόμα:
Σώμα αφράτο, ημερινό
Φεγγάρι που των ποιημάτων μου θα γράψει καλλικέλαδη την ιστορία-
Ένα αγαπημένο μελισσάκι που το ζάλισε του έρωτα ο καπνός.

Παράξενος που είσαι άνθρωπε, παράξενος που είσαι!

Παράξενος που είσαι άνθρωπε, παράξενος που είσαι!

Να προικοδοτείς την φαντασία σου με δώρα ουτοπιών και

να παρφουμάρεις την αξία σου με ιδέες που πηρουνιάζουν την ησυχία του κόσμου.

 Ύμνος θα είναι πάντα οι επαναστάσεις σου!

Γιατί ποιός να σου αμφισβητήσει την έμπνευση της θέλησης

και το ακήρυχτο φως της Δημιουργίας;

Α με τον κατορθωμένο οίκο σου, που τα τιμαλφή σου φυλάτει

όπως σε βλέπω και με βλέπεις και ακόλουθος των θελήσεων σου είμαι

ταπεινός…

Θα πιστεύω πάντα στον καλύτερο εσένα!

Η ζωή προκύπτει όμορφη έχοντας χρεία τα πιο απλά πράγματα

Η ζωή προκύπτει όμορφη έχοντας χρεία τα πιο απλά πράγματα, τις πιο απλές συλλαβές που συνθέτουν την ποικιλόμορφη λέξη της.
Βρίσκω την ποίηση παντού, αγγίζει το δέρμα μου, εισχωρεί στην αναπνοή μου.
Και, πια, ξέρω ότι από τα γαληνεμένα σύνορα της σκέψης που ευτύχισε να είναι προσοδοφόρα, αντηχούν οι μουσικές που κάνουν τον νου μου να μένει ευχαριστημένος και ισχυρός.
Γιατί ισχυρή είναι η Ομορφιά, η Αλήθεια μου, και, για να τα φτάσω όλα αυτά, η αγρύπνια..

Άρθρωση των δρόμων της καρδιάς μου…

Δεν ξέρω πια τι μυθιστορώ και τι γεμίζω με αέρα

Με απομυζούν οι ιδέες μου φαίνεται- γι αυτό στα έσω μου μελαγχολώ

Κορυφώνονται οι νύχτες, αγαπούν τις αγρύπνιες μου

Στα λεξιλόγια απαγχονίστηκα, στα λεξιλόγια χρίστηκα αθώος

Προβάδισμα της μουσικής στον ύπνο μου, προβάδισμα των λυρικών εξάρσεων

Θέλω να εμμένω στα δύσκολα, θέλω να αποκρυπτογραφώ την γαλήνη

Πιστεύω εις ένα θείο Γέλιο που εγκαθιδρύει μέσα μου μια δίκαιη Χαρά!

Τέτοιου είδους ομολογίες…

Περιφέρομαι μέσα σε ιδέες και καταλήγω σε ασήμαντη πρόσθεση

Χάος ο νους μου αντιφατικό ασύμφορο χάος

Ποιός δεν το παραδέχεται; Έχει η ελπίδα σαπίσει

Τα μυριστικά τριαντάφυλλα ξεφύλλισαν μες τα χέρια μας και άφησαν μια ουτοπία σκόνη

Οργανώθηκαν καλά οι μπαγάσες, μας έκλεψαν κάθε που είχαμε προσανατολισμό

Αλλά και η τάξη μας τι ωραία που προδίδει αλλήλους!

Ζω με τα θαυμαστικά μου και αυτά ζουν μαζί μου σαν σκυλιά εξαγριωμένα

Θα έχω έναν ανυπόταχτο θάνατο και όταν σας λείψω να πάτε να βρείτε πού ήτανε οι θαλερές πηγές μου

Γιατί για μία δόξα ζούμε οι ποιητές

Μεταθανάτια..

Το μάτι σου ποιητή!

Είναι αυτή η ταπεινή ταλαιπωρημένη άποψή σου

Σφυρηλατημένη μέσα στον βιοπορισμό και τα αισθήματα που αντέχεις

Ενάντια στα ξημερώματα των θηρίων

Ενάντια στις επιταγές των αχόρταγων ταμείων

Είναι σαν ένα μάτι που βλέπει ξεκάθαρα και δακρύζει

Οικουμενικό μάτι βασισμένο σε ανθρωπιά και σε ένστικτο

Ένα μάτι που καταγράφει την Αλήθεια σου και την κάνει κτήμα του κόσμου

Είσαι εσύ, μικρός και γίγαντας, αποφασισμένος να μην λυγίσεις σε κανέναν αέρα
Που κλέβει όνειρα και φτωχαίνει το σπίτι των λαών..

Φορτσάτο μέλος της νοικοκυράς..

Στέγνωσαν τα σεντόνια στο σκοινί και στην μεγάλη
κατσαρόλα χοροπηδούνε τα ζυμαρικά: -
μακαρονιών ο γόρδιος
δένεται με την σάλτσα σαν μία χαριτωμένη
κοκκινωπή τόση θυσία..
Απ' την απλώστρα
τα ασπρόρουχα φωνάζουν·
ο άνεμος σε πιάνει ως την καρδιά·
δένεις με υπομονή τα πάντα, διαβάζεις
για όλων των σχολείων την προσαρμογή,
Ιερό θηλυκό που δεν το λυγίζουν οι κόποι
και λιγοστά κοιμάσαι άγρυπνη για όλους να καιροφυλάς..
Σφουγγάρισε το σύμπαν - το μέλλον
θέλει σφουγγάρισμα.
Μητέρα εσύ, σύζυγε, παντελώς αθωωμένη..
Και στων οικογενειακών υποχρεώσεων την φωνή,
έτοιμη να σε στεφανώσει
νικήτρια το παρόν. Ω εσύ
κυρία
των εργασιών
επάνω στου βιοπορισμού το σώμα:
νοικοκυρά
του ήλιου,
όταν
θα μεγαλώνεις τα παιδιά και θα τα καμαρώνεις-
αθλήτρια μεγάλων πια υποχρεώσεων, μοναδική
ακούραστη μονάδα που σε πέρας φέρνεις
τον άθλο μιας ολόκληρης ζωής..

Στρατιώ- της ποιητής

Στρατιώ- της ποιητής
Γιατί δεν γράφουν όλοι καθισμένοι σε αναπαυτικές καρέκλες γραφείων..
Κάποια μεροκάματα είναι δύσκολα και σκληρά.