Διδυμότειχο…

Τσίγκινο φωνήεν μακρινό
Ακμή και παρακμή του κόσμου,
Στον οντά σου ακούγονται γέλια παλλακίδας που την θωπεύει 
ο μπερμπάντης χειμώνας,
Στρατιωτικά εμβατήρια εισβάλουν στην ορμητική έμπνευση των τραγουδοποιών,
Βοά ένα ποτάμι και τα τριζόνια ψελλίζουν φθινοπωρινή υποταγή,
Στα πεσμένα φύλλα, η σήψη μαρτυρά πολεμικά εμβατήρια,
Ερυθροπόταμη όψη Πλωτινόπολη του βορά,
Στις φλέβες σου κυλά ένας Έβρος δυνατός,
Βατράχια κοάζουν στην νύχτα που ντύνεται υγρασία θεοτική,
Στην πυκνή βλάστηση της σκέψης, ξεπροβάλουν αμνοί ακηρύχτου θρησκείας,
Εμβρόντητος μένω μπροστά στο ιερατικό σου μαρτύριο,
Διδυμότειχο των ανέμων αγάπη και άθυρμα..

Φλύαρο νερό ποταμίζει στα υψίπεδα των άστρων,
Αναλαμπές αυτοκρατορικές σώζονται μες τον χρόνο που κύλησε,
Συμβολή θρησκειών και σύμπνοια να ενώσουν οι κόσμοι,
Διδυμότειχο καθαρογραμμένο στο αναγνωστικό του ουρανού..

Περνώ οδοιπόρος ευσεβής από κοντά σου,
Είμαι ο που ήμουν και θα γίνω εκείνος που έφυγε,
Εσύ όμως θα απλώνεις τα κραταιά παραμύθια σου
Στον καιρό που περνά μισογκρεμίζοντας τα τείχη σου και στολίζοντας
τον χρόνο με θρύλους..

Σουφλί…

Μεταξωτό Σουφλί, αρδευτικό Σουφλί,
Οξύμωρο και αρχαίο Σουφλί, ακάματο
Και δικαιωμένο,

Μια υγρασία φωτεινή δρέπει το μουσικό άσθμα σου και στην πρωινή πάχνη
Των χωραφιών, το γάλα της κατσίκας συλλαβίζει πνέοντα πόνο.

Όλο αυτό μεταφρασμένο σε θρησκεία αρχέγονη.

Έντομα ζουζουνίζουν γύρω απ’ τα πνευστά αχλάδια και στο ποταμάκι το νερό
Κυλά μαλώνοντας με την άμοιρη κοίτη.

Διαβάζω όσα διαβάζω τρέχοντας πάνω στα ψέματα της ασφάλτου.

Η υψικάμινος της έμπνευσης κομίζει άφθονα δώρα, κάνοντας
Το βλέμμα πιο οξυδερκές και τον νου πιο αέρινο..

Ορεστιάδα..

Γκαστρωμένη κοιλιά κάτω από το γάνωμα του φεγγαριού,
Κάμπε προσηνή, μυθολογικέ σκύλε που αλυχτάς
έτσι επίμονα στα βορινά σου βράδια,

Στρωτέ σιτοβολώνα, μπαμπακοσυννεφένια πόλη των άκρων,

Κοιμάμαι αφουγκραζόμενος ύμνους του Ορφέα,

Στην τρικυμία του αέρα στροβιλίζονται αρχέγονα φύλλα,
Ο ήλιος κλέβει τα καλαμπόκια του χωραφιού και γελά καυχησιάρικα,

Α δόξα ενός βιολιού που μαγνητίζει τα άστρα και σκορπά ρόδα στο πανώριο κατώφλι σου!

Ορεστιάδα εγκαρδιωμένη μες την φαρδιά πεδιάδα που ωραία σε βρήκα!

Συναπάντημα μέσα στους δρόμους και τους τρόπους του ελληνικού θεού…

Χανιά 31.3.2013

Κρατώ κάτι σημειώσεις που με μπερδεύουνε..
Η θάλασσα είναι ήσυχη και ο φάρος
Φωτίζεται και φωτίζει καλά.
Γυμνοπόδης μες του λιμανιού το νερό.
Τα Χανιά πάντα μ’ αρέσουνε·
Αγαπά την αρχοντιά τους η αφεντιά μου.
Ζω στα περίχωρα μιας αυταπάτης κι έτσι
Η μέρα μου εξομολογείται κάτι κρίματα
Πουλιών μέσα στο άσυλο του αέρα.
Η Κρήτη δεσπόζει απροσποίητη κι έως
Την κορυφογραμμή.
Με κάστρα μισογκρεμισμένα και με διαφάνειες
Των ουρανών της.
Η άχνα ενός ομιλητικού τόπου όπου η ψυχή μου τον γεύεται
Σαν η νύχτα να μην τον εξουσιάζει
με την γλαφυρή μεταφυσική της κι ο χρόνος
Επάνω του δεν έχει ορκισμένη διάρκεια..

Χανιά 31.3.2013

Σεπτέμβριος όρτσα

Σεπτέμβριος όρτσα

Επιφορτισμένος βαθύ καλοκαίρι

Γδαρμένος Αύγουστος

Ελληνικό τσεμπέρι σκαλοπάτι ασβεστωμένο

Και θάλασσα που ομιλεί: ιωνική και αιολική θάλασσα

Ουδέποτε περισπάται είναι μανία

και μένος άγουρο που μετασχηματίζεται

Κάθετο μέσα στους αιώνες

Σεπτέμβριος όρτσα

Σαν ορθογραφικό λάθος καλοκαιριού

Κρατάει τις ζέστες του

Σε αναμονή τα φυλλώματα

ξορκίζουν τον άνεμο

Το ατμοσφαιρικό χέρι πλαστουργεί

τριαντάφυλλα καλώς εγνωσμένα

ο ήλιος καρφιτσώνει μια ελπίδα στον φελλό της απόφασης

ανυπερθέτως

Σεπτέμβριος όρτσα

Γλεντά με το μπαρούτι των θερμοκρασιών

Ευχολόγια όρθρου γεμίζουν την ησυχία με σπέρμα

Ανήκουν οι ψευδαισθήσεις στο μυαλό μας το ακούραστο

Ανήκουμε σε μια παραμυθένια τάξη που δημιουργεί αταξία

Η Ποίηση ανήκει στους κρατούντες πόθους μας

που είμαστε οι ίδιοι εμείς..

Νύχτωσα ανάμεσα στις ευωδιές,

Τα λόγια είναι παρουσία αλλά
Η θάλασσα 
Πάντα μεγάλη Απόφαση, καημός
Που δεν χωράει σε στήθια·

Νύχτωσα ανάμεσα στις ευωδιές,
Το φεγγάρι με αναστάτωσε· 
Πώς έκλεισες την πόρτα και ήρθες
Να ξαπλώσεις κοντά μου, κυρά
Με τα θλιμμένα μάτια και πώς, εγώ
Ξέρω τόσο τον πόνο σου! Το κύμα

Ακούγονταν που έσκαζε στην ήρεμη ακρογιαλιά,
Τι φως από το παραθύρι μπήκε και καλά
Ασήμωσε το βορινό ντουβάρι, αγαπούλα μου, και πόσο
Αγαπηθήκαμε που ούτε ο άνεμος το ξέρει, μέχρι
Το πρωινό να στείλει δυο πουλιά να τιτιβίσουνε ευτυχισμένα!

Στην γλάστρα δυο ζουμπούλια σμίγουνε σαν περηφάνιας δώρα·
Και το φιλί σου δεν ξεθύμανε και το κορμί σου ούτε·
Τραγούδι ο φλοίσβος και κινεί τις ρίμες όλες υποτακτικές και στην υγειά σου·
Θάνατο δεν φοβήθηκα και πάλι, όταν σ’ έχω, δεν φοβάμαι για παντού να σαλπάρω..

Θυμάμαι τα λόγια σου,

Το χούι είναι κάτω απ’ την ψυχή, μου έλεγε
Α ρε παππού και τι
όμορφα που με δασκάλευες
όσα ακόμα θυμάμαι!
Τώρα 
είμαι έτοιμος να θυσιαστώ σε μια εκκωφαντική μοναξιά,
μέσα της ευδαιμονίζομαι όπως
να είναι κάθε δευτερόλεπτο μυσταγωγία-
Θυμάμαι τα λόγια σου,
μου γυρνούν στο μυαλό,
ο θάνατος δεν σε έσβησε, ο θάνατος
σε στέριωσε μέσα μου-
Έσω ανίκητος λοιπόν,
φαντάζομαι κι ο ίδιος το ξέρεις
και κρύβεσαι πίσω από τις ανθισμένες που αγαπούσες τριανταφυλλιές,
να μου δείξεις
για μια ακόμη φορά
τις παρομοιώσεις
της λαϊκής σου σοφίας
και
διψασμένος όπως είμαι
τις απορροφώ..

Να έτσι γεννιούνται τα παραμύθια, οι μύθοι, τα παράδοξα που πιστεύουν οι άνθρωποι-

Με τι θα ντυθείς άραγε, όταν
απομακρυσμένη από τις πολιτείες των ανθρώπων, θα βυζαίνεις
το πρωινό γάλα και θα ποθείς να σμίξεις
με τον νου, με κείνον που σε αγάπησε και ζει αλλού, στην χώρα
της φαντασίας και του ποιητικού στοχασμού; Να έτσι

γεννιούνται τα παραμύθια, οι μύθοι, τα παράδοξα
που πιστεύουν οι άνθρωποι- να έτσι
μελαγχολώ κι εγώ κάτι στιγμές που μου ξεφεύγει η μοίρα και πάω
να ζωγραφίσω μια χαρά που ελάχιστη είναι- να έτσι
που και οι λέξεις δεν αρκούν να πλάσουνε το σώμα της Αλήθειας, και εκεί
μένουνε μαργωμένες, σαν να μην μπορέσαν να δουν πίσω απ’ τον καπνό που ένα κατιτίς γεννήθηκε μυστήριο και θα μας κατακυριεύσει το δαιμονισμένο..

Κουράστηκα- ούτε μια μέρα δικιά μου

Κουράστηκα- ούτε μια μέρα δικιά μου
Πρόταση την πρόταση ξεφούσκωσε μελαγχολικά ο βίος
Δική μου ζωή δική μου αυταπάτη
Πολλές επιδιώξεις κι όμως λιγοστά κατορθώματα
Οικονομία στυγνή και των δυνάμεών μου σπατάλη
Απάνθρωπα συστήματα μακρηγορούν γιατί ελεεινά τα ανεχόμαστε
Πολιτικοί δράκοι φοβίζουν τις φτενές μας ψυχές
Οικουμένη συγκλονισμένη ντροπιασμένη σκληρή πολιτεία
Διάβασε τον ουρανό γελώντας και σάρωσε το ρήμα της κατάθλιψης
Οι λίγοι αν γίνουν πολλοί αναστατώνουν τα πάντα αναζητώντας
μεγαλόπνοη αγαλλίαση..

Ξημερώνει σαν ένα ερωτικό τραγούδι που μιλά στην καρδιά!

Ξημερώνει σαν ένα ερωτικό τραγούδι που μιλά στην καρδιά!
Ο καπνός των ονείρων αποσύρεται μες την κοιλιά του ουρανού.
Τα σπίτια ακόμη νυσταγμένα βουίζουν σαν μέλισσες που επισκέπτονται το αυγινό άνθος.
Ο Θεός κοιτάζει τις λυπημένες μυρσίνες και τους χαμογελά.
Το πρόβλημα λύνεται με αλγεβρικό φως και όλη η μαθηματική αναστάτωση έχει ένα χνάρι απόλυτο σαν στίγμα στο κορμί της μέρας.
Μια λίθινη άποψη των κτιρίων αντανακλάται στο παρόν που υποχωρεί.
Το πείσμα πουθενά δεν ωφέλησε-
Εδώ η πόλη θέλει να την κατοικούνε οι διαλεκτικοί.
Η χώρα είναι σαν μπαγιάτικο ψωμί που μούχλιασε από πολιτικάντικη αηδία.
Μου μένουν οι λέξεις σαν γκέμια στα χέρια μου να τιθασεύω τα άλογα της φρενιασμένης ζωής μου..

Σβήνω το φως και το δωμάτιο μ’ ακολουθεί

Σβήνω το φως και το δωμάτιο μ’ ακολουθεί
στον ύπνο. Συλλαμβάνω
επ’ αυτοφώρω εαυτόν να ονειρεύεται- ω Θεέ μου!
Δεν θα τελειώσει ο σαματάς των επιθυμιών κι ας η ζωή
σκλήρυνε και απέκτησε καβούκι. Στον ουρανό
φεγγάρι ρέει στα βαθιά και οι νομοτέλειες καθ’ όλα συνεχίζονται
ωραία. Ηθικό φρόνημα
της νύχτας ακμαίο. Κι εσύ
που τριγυρνάς στην σκέψη μου σαν πληγωμένη ελαφίνα, εσύ
ψάχνεις το δάσος που φιλοξενεί πουλιά και το δικό σου ταίρι..

Εσπέρα..

Βύθισαν οι στιγμές μες τον νερόλακκο και σαν

τσακμακόπετρα η βιασύνη άναβε των αυτοκίνητων επάνω

στης ασφάλτου το μαντέμι.

Πυρετός των πουλιών να προλάβουν του ήλιου την δοξασία.

Στο χοντρό εξώφυλλο του βιβλίου πολύχρωμες πλεκτάνες

τίποτα δεν πρόδιδαν απ’ τα γραφόμενα.

Στο σκαλοπάτι του σπιτιού το κάθε βήμα επίτευγμα,

το κάθε βήμα ρέον φεγγάρι

κάτω από της νύχτας τα καμώματα.

Ένα όνειρο τριξαλίδας μετά και πέρα από τ’ αμπέλια,

οι μνήμες οι καυτές της γης μαρτυράνε ξεσαλωμένο Διόνυσο.

Κοιτώ τα μάτια σου κι οσμίζομαι ερωτευμένη σελήνη

που μπλέκεται στα δίχτυα τα ποιητικά της Σαπφούς κι αρχίζει

να με κεντά να πονάω..

Υπερθετικό το φορτίο μου

Υπερθετικό το φορτίο μου· ανασαίνω
Σαν λαχανιασμένη πυγολαμπίδα.
Η Θήβα είναι αγεωμέτρητο χωράφι
Που δέρνεται απ' την μανία των ανέμων.
Οιδίποδα οξύθυμε, παραπλανημένε,
Η μοίρα είναι η σπάθη σου, συντέλεσε
Τον ανίερο φόνο.
Καταγράφω το αμάρτημα πριν να υπάρξει το αμάρτημα-
Σαν μια θεόσταλτη πλάνη.
Κούφια νύχτα, κοίλη και κυρτή, εξαπολύοντας τους άφοβους ανέμους
Της φυγόκεντρης απουσίας.
Αρχέγονο τοπίο, μπαλωμένο με τα νήματα των άστρων
Που κλονίζουν τον μπερδεμένο ουρανό..

5.9.2016

Έχουν υποχωρήσει μέσα μου όλες οι αντιπαλότητες.

Το φεγγάρι μπερδεύεται στους στύλους του εθνικού δρόμου -ένα σεμνό φεγγάρι.
Το πρωί συναντώ την μέρα. Νωρίς. Έχουν υποχωρήσει μέσα μου όλες οι αντιπαλότητες.
Βαφτίζω αυτήν την όμορφη ησυχία κι είναι μια σχέση ηθικής που μου επιστρέφεται.
Γαλήνια. Μικρός κήπος
μιας Αιώνιας Διδαχής. .

Ξεθύμανε ο οργασμός του θέρους.

Ξεθύμανε ο οργασμός του θέρους.
Ο τρύγος έδωσε την μεστή σταφίδα του-
Την ξεραίνει ο ήλιος.
Αθόρυβος κομπασμός μιας συννεφιάς
που διαλαλεί ιεροφάντη Σεπτέμβριο.
Αργοπορώ επάνω στην σελίδα μου.
Το πουλί κουβαλά ένα σπυρί τραγούδι στο ακούραστο ράμφος του.
Αδέκαστη μεγαλειώδης ελευθερία..

3.9.2016

Αλλάζουν οι ευθείες σε απαλές καμπύλες

Αλλάζουν οι ευθείες σε απαλές καμπύλες καθώς
το φως δρέπει την υγεία των πραγμάτων.
Ο υπερθετικός Σεπτέμβριος αφήνει υποψίες για μια θαλερή μέρα.
Ευλογημένος ο ερχόμενος.
Περπατά επί των υδάτων και κρατά μια νόστιμη πίτα
να γευτούν οι σκανταλιές των παιδιών.
Και οι κοπέλες ζηλεύουν και, κρατούν το φιλί,
για των παλικαριών τον ψίθυρο..

3.9.2016

Φούντωσε ο λόγος…

Φούντωσε ο λόγος…

Με ειλικρίνεια τώρα: συνωμοτικές είναι οι σιωπές μας- γιατί μπορούν
Να κρύψουν το ερωτικό αποτέλεσμα
Ενός φιλιού που σου πήρα και πήρες.

Στα κακοφωτισμένο δρομάκι, στην επιφάνεια μιας νύχτας που η καρδιά σου φτερούγιζε
Τρελά σαν η αντωνυμία σου που ερωτεύτηκε
Ανάμεσα στα δροσερά τριαντάφυλλα- όμορφος πόνος!

Χτυπώ το χέρι μου επάνω στο τραπέζι, εξίσταμαι
Δεν τον μπορώ τόσον θάνατο που την ζωή ανατρέπει.

Κανείς δεν θα σε πάρει από μένανε-
είμαι ο πολέμαρχος
που για την Βρισηίδα του αγαπά να πεθαίνει..

ΙΕΡΟΦΑΝΤΙΚΗΣ ΕΥΦΟΡΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ..

Ακριβή μου πέτρα
τα μεσημέρια που προσαγορεύει ο ήλιος την σκληράδα σου
το χιτώνιο σου καίει σαν βάτος της ερήμου
ονομαστή
στις παρυφές της νύχτας σπιθίζουν
οι καρδιές των αστεριών κι ο νεφεληγερέτης
Δίας λαχταρά την κόρη την ευπλόκαμη
τίμιο ξύλο ιππεύει το φεγγάρι
τα τριζόνια αλαφροπατάνε πάνω στα φύλλα της νοσταλγίας
πηγαινοέρχονται οι μαυροφορεμένες
γερόντισσες μες τα σοκάκια της απάνω πόλης
η Λέσβος πλέει επί των υδάτων
του Αρίωνα οι μουσικές διασφαλίζουν
επουράνιο φως
α ψυχή μου που λυτρώθηκες μες το αλώνι της αυγής
κάτω από την σκεπή των πλατάνων
ανάταση φέρουν οι ορίζοντες
η κάθε λέξη χλιμιντρά βαυκαλισμένη
λέω τις εκδοχές του μύθου που έζησα
κυνήγησα κι εγώ το χρυσόμαλλο δέρας
στην σκήτη των ανέμων
κάτω από την κάθε συλλαβή της νύχτας
αγρυπνά και είναι μανιφέστο της φωνής η παλικαριά μου
ζω το μυστήριο των φωνηέντων
ως το κρυφό κύτταρό μου..

Αξημέρωτα…

Σημάδεψε! Ο αέρας τρυπά το τσόφλι του ουρανού,

Έντομα μαχητικά ζητούν αίμα κροταλιστό,

Λίγο πριν ξημερώσει,

Ουγγιές χρυσάφι εναπόθεσε η νύχτα στα βουνά, το φεγγάρι μηρυκάζει την άνοιξη,

ένα πουλί τιτιβίζει μες τα φυλλώματα, ελευθερία,

Ο αδένας σου συλλαβίζει την έξαψη,

Σαπουνόφουσκες θρύβονται στην σθεναρή ατμόσφαιρα,

Ο ύπνος φεύγει αφήνοντας τον διασκελισμό του να ακούγεται

Πάνω στις πλάκες των πεζοδρομίων, κάτω

Από την αξημέρωτη βιασύνη..

Πεισματάκι πεισματάκι

Πεισματάκι πεισματάκι ψιχάλα ψιχάλα ο ουρανός είναι μια τεντωμένη χορδή
αποφασιστική.

Στα ρείθρα των δρόμων η βοή του νερού είναι μια εικασία αθώα.

Μόνο το πέρα ένστικτο νιώθω που δεν μπορεί κανείς να το φυλακίσει και οδηγεί στο φιλί στο κορμί.

Και εισπράττω την φωνή σου πέρα απ’ τα χαλάσματα την ηττοπάθεια της πόλης τον πνιχτό αντίλαλο από την έσω ανάγνωση,

εκεί που όταν θα απουσιάζω, κάποτε, οι άλλοι θα τεκμηριώσουν τα πειστήριά μου..

ας μείνω ρακένδυτος, μόνος αφήνοντας τα ίχνη μου μες την γεωγραφία των στοχασμών..

Μην δώσω κι άλλες αφορμές, ας μείνω

ρακένδυτος, μόνος

αφήνοντας τα ίχνη μου

μες την γεωγραφία των στοχασμών..

Εύκολο να πυροβολείς αλλά μην λείπει ο στόχος.

Εκεί που χάνεται το παιχνίδι των αποτελεσμάτων και αρχίζει

το παιχνίδι των εντυπώσεων-όπως

ενός πολιτικού που υποσχέθηκε και τίποτα ποτέ δεν θα κάνει.

Μωρέ τι καταγράφω που η ιστορία είναι μια πληγή που χαίνει

και πυορροούσα

αφήνει της πραγματικότητας το σώμα λίγο λίγο να πεθαίνει;

Η μουσική με το αφηνιασμένο άρωμά της Κλειδώνει πάνω στο ένστικτο των στιγμών-

Η μουσική με το αφηνιασμένο άρωμά της
Κλειδώνει πάνω στο ένστικτο των στιγμών-
Ρολόι ξεκούρδιστο η ζωή κάνει ό,τι μπορεί να μείνει αξέχαστη
Η λαλιά ρουτίνα- ποιός αποκαλύπτει τις πτυχές του εγώ;
Η πολιτεία χωλαίνει- ποιός αλλοίωσε την συνείδηση του λαού;
Υπάρχει αγωνία, υπάρχει η γιορτή των μυστικών
Όλοι οι πόθοι δόκιμο πάθος που βρήκε ανταπόκριση
Μάνα διαλαλώ τους ουρανούς που μου απέκρυψες
Πατέρα σ’ αρνήθηκα μέχρι της όψεως φιλοτιμίας
Έγινα αρνητής που βύζαξε τρανές αντιφάσεις
Α χέρι της Δίκης και χέρι της Αλήθειας
Στον χάρτη της αρετής η ηθική λάμπει οψιδιανού το κροτάλισμα
Να ο αντίλαλος από των λουλουδιών τον χαρακτήρα μέσα μου
Ο ήλιος με τρυπά όπως βελόνα το λινό ρούχο της άνοιξης
Στον μηδενικό χρόνο ηχούν τα τηλέφωνα κι όμως απουσιάζω
Κανένας δεν δέχεται ελπίδες ροκανισμένες απ’ την εποχή
Τα πολιτεύματα μια άξεστη δικαιολογία να επικρατήσει ο Ένας ο αληθινά χειρότερος
Ληστρικό είναι το σύννεφο του κράτους που καταπατά το δίκιο των πολλών
Προσβλέπω σε μια μέρα που τα ευαγγέλια θα γράφονται από ακριμάτιστους που θέλησαν
ακριβοδίκαια να ζουν μες την συνάφεια των πολλών..

Όταν γεμίζει παράξενα η σελήνη κρότους και βρυχηθμούς.

Χωρίς να μιλάς τινάζεις την απορία
από τα μάτια σου: σαν να τινάζεις την σκόνη από ένα βιβλίο
που ξεχάστηκε
στο πάνω μέρος της βιβλιοθήκης
το απρόσιτο.
Εκεί λοιπόν η ώρα κλαίει και αφήνει την υποψία
να εξαπλώνεται
άρδην.
Μαγειρεύουν δίπλα-απ’ το παράθυρο
έρχεται η μυρωδιά
Μια τσίκνα όπως θυσίας.
Και νυχτώνει…
Σιγανά-σαν να γεμίζει ο αμφορέας
της μοναξιάς κι άλλη πλησμονή.
Στο δωμάτιο ακούγεται η τηλεόραση που ποτέ της δεν σφάλλει-
Πλένει τον εγκέφαλο σωστά και αν δεν κρίνεις γίνεσαι
καρικατούρα θανάτου.
Το πουλί στο κλουβί σου μιλάει.
Όταν γεμίζει παράξενα η σελήνη
κρότους και βρυχηθμούς.