Το σπίτι…

Τα χαρτιά μου τσαλακωμένα· έσφυζε απ’ το πάθος η γραφή.

Όλα τα έσβησα. Το πήγα αλλιώς. Ένα ρεκόρ θερμού απογεύματος έφτασε για να γίνει και της νυχτερίδας ο χορός παραμυθένιος.

Τώρα κλειστά τα παράθυρα.

Συριγμός μεταλλικός ο πνευστός ανεμιστήρας.

Η νύχτα δαγκωμένη μπουκιά που θα την μοιραστούν οι πιτουρόμαγκες του ουρανού.

Επίτηδες αφήνω το φως στο μπαλκόνι.

Δέομαι για τον ούριο άνεμο των πληκτρολογίων.

Το πορτατίφ είναι η ελαφριά σύνεση του πολιτισμού να μην είναι φορτικός.

Το σπίτι γέρνει.

Αλφαδιασμένη είναι μόνο η ησυχία που καπνίζει φύλλα δάφνης και μου προμαντεύει λήξη του αρχαίου δράματος.