Οι λεύκες πανύψηλες θροΐζουν λέγοντας κάτι για τον έφηβο άνεμο·
παρακαλώντας για λίγη πνοή παλικαρίσια.
Σαν μια εκπνοή πουλιού που είναι του ελάχιστου
κι ακόμη ελάχιστο των γεγονότων-
Γράφεται μόνο όπως το θαυμαστικό στο ποίημα μου γιατί εγώ
άθροισα μελωδίες πρωινές να φτιάξω τούτη την ορχήστρα
των λέξεων που ακούτε.
Στα σπήλαια μέσα της νύχτας, στις σιωπές
που κυρτές σε φοβίζουνε-
Κι έψαχνα με τα σκεύη μου από μοναξιά
να βρω τα δώρα ετούτα να σας δώσω!
16.5.2008
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Σηκωνω το κιλίμι στο τσαντηρι...
Τόση σκονη!!!..
Αποφασίζω γενναια..
το τινάζω....
μεσα από τη Σκόνη, γεννιέται Ποίημα στροβιλίσματος Γαλαξιών..
στο μικρό αυτοσχεδιο τααντήρι μου...
Εμπνευση???
ετσι λεγεται?..
Δεν του είχα δώσει ονομα...
μα ....
το απολαμβάνω όταν συμβαίνει ΑΒΙΑΣΤΑ μεσα από καθετι!!!
Φιλακι... ΕΜΠΝΕΥΣΗ....
Κάκια
το τσαντήρι σου κάνει το μπίγκ-μπανγκ
και άντε να τα βγάλει πέρα με σένα κανείς
σηματοδοτείς τόσο δυνατά την αισιοδοξία που μένει άφωνο το ποίημα μου
η έμπνευση είναι ο τόπος σου, η έμπνευση..
Φιλιά!
η Εμπνευση της Ζωής ποια είναι, Στρατή?...
από πιο Κίνητρο Δολώματος πιάνεται?...
Δημοσίευση σχολίου