Σκοτεινιάζει η μέρα και προσεύχεται πάλι στον άνεμο

Σκοτεινιάζει η μέρα και προσεύχεται πάλι στον άνεμο
τίποτα τίποτα εδώ
μόνο οι μνήμες των νεκρών σαν τις πυγολαμπίδες
που ανάβουνε καμιά φορά και λες ξεχύνονται
λιγάκι έξω απ’ το κοιμητήριο
που αδιάφορα νικά!

Ο χειμώνας που δείχνεται Φεβρουάριος.
Ένα ημερολογιακό έπος που αν δεν το περιμένεις ξαφνιάζει.
Σε κοιτώ όπως κοιτάζω εμένα-
δεν αναγνωρίζω το ύφος μου.

Η πόλη μια συλλαβή παροξύτονη,
μια λέξη που ολοένα σκληραίνει.

Αν ανοίξω κι αυτό το παράθυρο
ο ουρανός είναι ένας μολυβένιος καημός
που δένει κόμπο την ψυχή μου.

Η μέρα προσεύχεται πάλι στον άνεμο. Εσύ
διορθώνεις τα πιο απρόσεκτα πουλιά
που σαν ελπίδες ύστερα θ' αποδημήσουν
σ' ένα εύκρατο ποίημα...

6.2.2010