...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

4 Ιουνίου 2010

Σχεδόν κοιμάμαι μέσα στην κρυφή αιθέρια μουσική

Τόσο ωραία μελοποιημένο το ηλιοβασίλεμα, τόσο ωραία,
βαθύς ο μυστικός μου ουρανός
και τα φύλλα των δέντρων που τα θρόιζε, σαν
να 'ταν να ξυπνήσουν οι νεκροί, ο αγέρας
κάτι λιγάκι ύστερα απ’ τις εφτά
τα κυπαρίσσια ωραία γέρνουν
ή λυγίζουν, σαν να’ ναι δόρατα, κι αυτό
το απελπισμένο τίποτα που καταφέρνει να επιβιώνει
αναίτιο μέσα στις πόλεις που δημιουργήσαμε.

Και ύστερα απ' τα μεσάνυχτα,
μια φυσαρμόνικα μαΐστρου που ακούγεται..
δεν υπάρχει δεν υπάρχει ο θάνατος, μια φάρσα είναι
η ζωή έχει μυριάδες αποχρώσεις, έλα να δεις
να ξέρεις πως δεν γίνεται να λείπεις
από κανένα όνειρο του κόσμου...

Σχεδόν κοιμάμαι μέσα στην κρυφή
αιθέρια μουσική, σχεδόν κοιμάμαι
δεν ακούγονται πια οι άνθρωποι, είμαι μόνος
αστροπόρος στο δύσκολο στερέωμα, σχεδόν είμαι μόνος
συλλαβίζοντας λέξεις σε μια γλώσσα
λουλουδιών που ποτέ δεν πεθαίνει...
Αναρτήθηκε από ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ στις 4.6.10
Ετικέτες

3 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Στρατή για να καταλάβεις πόσο θαυμάζω τα "τσακίσματα" που λες εσύ για τα ποιήματα σου, σου στέλνω "ποίημα" μου από την περίοδο που είχα πει να γράψω ποίηση. Κοίτα το λοιπόν δίπλα στο σημερινό σου.


Θ’ ΑΝΑΠΑΥΘΕΙΣ ΕΚΕΙ


Έβλεπα τα πόδια σου που τρέμαν
γυμνά και πληγιασμένα
αφήνοντας αιμάτινες γραμμές
στο γκρίζο χώμα που πατούσαν
Πονάς; Σε ρώτησα

Άμορφα τα χείλη, και στεγνά
σε μορφασμό μετάλλαξαν
αχνό, χαμόγελο θλιμμένο
που πήγε δειλά ν’ ανθίσει
Νερό; Ξαναρωτάω

Στο άσαρκο λιγνό κορμί
βαθιά τα ίχνη που γραψανε
τεχνίτες στο μαστίγιο
Μέσα στη κάψα ρίγησες
Κρυώνεις; Ψιθυρίζω

Στα μάτια σου τη διάβαζα
τη λύπηση που ένοιωθες
γι’ αυτούς που σε χλεύαζαν
που με βρισιές και με φτυσιές
λούζαν τη ψυχή σου
Κουράστηκες; Σου λεω

Μη φοβάσαι όμως.
Θα δεις
Στην κορφή θα ξαποστάσεις λίγο
Ώρα θα πάρει αρκετή
να σκάψουνε το λάκκο
για να σου στήσουν το σταυρό

*******************************

Υ.Γ Ήταν μια περίοδος που με γοήτευε η προσωπικότητα του Ιησού. Όχι από θρησκευτικής μόνο άποψης αλλά από ιστορικής

4/6/10 17:03
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Κι όμως το αίσθημα μεταδίδεται!
ΑΛΛΑ
επειδή μιλάμε πάντα για λογοτεχνία
νομίζω ότι στην ποίηση πρωταρχικό ρόλο παίζει αυτό που σου έλεγα την άλλη φορα:

να συνταιριάξεις έτσι τις λέξεις που να πει ο άλλος "κοίτα τώρα πως τις έβαλε ετούτος δίπλα δίπλα!"

να χαράξεις νέο δρόμο μέσα στην γλώσσα, να την φρασκάρεις!

ΚΑΛΕ μου φίλε ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ!

4/6/10 19:20
~reflection~ είπε...

Μόνος από ανθρωπους, Στρατή.. γιατί τα λουλούδια ένιωσαν όσα ψιθυρισε η αναγκη σου.. η μουσική συνεθεσε το στίχο και μπλέχτηκαν τα μαλλια του ηλιοβασιλέματος πανω από το ασημί θαλασσινο νερό της νοσταλγίας....

Τόσο μαγική εικονα, που ήδη είναι μαζί σου όλοι όσοι σε διάβασαν...

4/6/10 19:28

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου