Τρομερά εντυπώθηκες μέσα στην ιστορία της μέρας, τρομερά.
Και, ύστερα, απουσίασες από τα πλατό των συναισθημάτων.
Πού βρίσκει τόση απονιά ένας άνθρωπος που είναι να
Τελειώσανε τα έργα των φιλιών σου·
Σαν μία λέαινα αγρίεψες
Κι άφησες να σε πουν οι πόνοι και οι απομακρύνσεις·
Το διψασμένο βλέμμα σου για πηλό
Απέκτησε οδόντες να καταβροχθίσει·
Και η μέρα φρόνιμα έγραφε και έγραφε:
Εκείνα που εσύ ποτέ δεν θέλησες να δώσεις…
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
η μέρα φρόνιμα έγραφε και έγραφε:
Εκείνα που εσύ ποτέ δεν θέλησες να δώσεις… S.P.
Κλειστά ας είναι τα χείλη όταν η παγωνιά
τσιμεντώνει εύδιους ήχους.
Τρυφεράδια κλωνιά θέλουν άνοιξη,
ήλιο εύχαρο,
μέρα ντυμένη με γαλάζια εσθήτα..
Κι ο ήλιος ο αυγινός
δακρύζει
όταν βλέπει το πρόσωπο του
σπαραγμένο σ΄ένα κομμάτι πάγου.
Λυγίζουν μόνο τα ευέλικτα δέντρα.
Τα υπόλοιπα σπάζουν.
Αστοριανή, ΝΥ
Αστοριανή, ΝΥ
Ααααχ! Θα σπάσουμε νιώθω! Γιατί εμείς πού να την βρούμε την ευελιξία; Δεν πειράζει! Ας μοσχοβολήσουμε καθώς μας ξυλεύουν οι αχρείοι και ας τους δώσουμε ένα μάθημα αρώματος! Χαρούμενος θα είμαι!
Πολλά γλυκά φιλιά! ( Στα ζεστά είπαμε να μένεις, ε…)
Δημοσίευση σχολίου