Το ‘’εγώ’’ μου κάτω από τους φανοστάτες της νύχτας..

Κατακρημνίζονται πόλεις και ουδέτερα πέφτουν τα βράδια,

Περπατώ μοναχικός και με σκεπάζουν οι ώρες

Σαν με τον ώριμο μαγνητισμό τους,

Ποδηλατεί η αντίρρηση δίπλα μου- μ’ επηρεάζει,

Κλειδωμένες σιωπές τινάζουν την κάθε σκιά μακριά,

Έντομα διψασμένα για αίμα ζεύονται την υγρασία και ορμούν

Πάνω σε κάθε σάρκα που αποκαλύπτεται,

Κοιτάζω το ρολόι μου,

Ανησυχία-

Πώς περνάει ο Χρόνος στην άλλη

Πλευρά του στοχασμού;

Δεν μου μιλάς και η ψυχή μου νιώθει

Το μαύρο φως σκληρότερο από ποτέ,

Είναι μια όμορφη οφθαλμαπάτη κάτω από τους φανοστάτες

Είναι η νύχτα που μαζεύει τα ορφανά πουλιά της κάτω από μια αγκαλιά,

Είναι ο έρωτας που απομακρύνεται

Φορτωμένος δειλά αισθήματα και άτολμη δράση-

Κι εγώ που ήθελα να επεμβαίνω

Στις ζωές ευεργετικά, εγώ

Άντε και μήπως βρω τον τρόπο να εξομαλύνω το εγώ μου

Το ακάνθινο!

23/11/2022