Ραβδισμένες ελιές,
κόρες του ανέμου,
Ιδρωμένες κάτω από τον ανοικτίρμονα ήλιο,
παίζουν χαρούμενα·
Ζαλίζομαι
από τις υποθέσεις του βίου,
Αλλόκοτος είναι ο πόνος
αλλόκοτος,
Συνοψίζονται όλα τα πάθη μου
έξω από την μάντρα του κοιμητηρίου·
Μήπως είμαι αυτός που δεν ήμουν ποτέ μου;
Μήπως καρποφορώ ό,τι δεν έχω και απαλείφεται η χαρά μου
Πάνω στου λίθου το ακόνι και την μοίρα μου την δύστηνη;
Ραβδισμένες ελιές,
κόρες του ανέμου…
Ζω φυγάς
και θύμα και θύτης,
συντηρώντας
μια γαλήνη που καταφεύγουν τα λόγια μου
τα μελαγχολικά!
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Συνοψίζονται όλα τα πάθη μου
έξω από την μάντρα του κοιμητηρίου· Σ.Π.
... λες και με διαβάζεις !!!!!!!!!
Ένα καντήλι η ανάμνηση
τρεμοσβύνει
στα ακατάληπτα θροίσματα
των αρχοντόκορμων βελανιδιών.
Χαίρομαι
κι απολαμβάνω γραφή φωτεινή
Αστοριανή
ΝΥ
Μα σε διαβάζω. Ξέρω πώς σκέφτεσαι, τι θέλεις. Και κατανοώ το μέγα μαρτύριό σου. τι να το κάνουμε όμως που έτσι είναι η ζωή. Και δεν μπορούμε να ορίσουμε εμείς ούτε την μοίρα μας. Έτσι είναι τα ανθρώπινα. Γι αυτό θα κάνουμε υπομονή μέχρι να ‘’έρθει η ώρα’’..
Φιλιά πολλά!
Δημοσίευση σχολίου