ΠΑΝΤΟΥ ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ Ο ΧΡΟΝΟΣ.

 

Άγρυπνος και διαλέγω ουρανούς-

αιθρίες με ανέμους

απαλούς να κατοικήσω.

Στο στήθος μου σαν κλειδωμένο μυστικό το όνομά σου

την νοσταλγία ανεβάζει αόρατη που φλέγεται-

όπως κι η νύχτα.

Σαν από ώχρα γύρω μου χρωματισμένα σπίτια·

κι η θάλασσα που ξεδιπλώνει

λιθάρια θρυλικά

στο ακρογιάλι

απ’ τον παλιό καιρό.

Νόημα παίρνουν όλα! Ξέρω

τον κρυφό παλμό τους.

Πίσω από κείνο που κοιτάζω σαν μια άθληση

κρυφή και προσεγγίζω

μνημεία θεάς που χάθηκε και τώρα ένας

ναός ερειπωμένος μες τις παπαρούνες σαν ένας κλωβός του αέρα

που πλέκει αντένες πάνω του η άνοιξη..

Παντού ένα μνημείο ο χρόνος…

Όλα θυμίζουνε ιέρειες που απορροφήθηκαν απ’ τα φεγγάρια

κι η γη κατάπιε τους χιτώνες τους.

Στο χάσιμο του φεγγαριού αν δεις καμιά φορά

κάτι ανεμίζει αρπαγμένο από κλαδί,

λευκό κι ωραίο.

Και η αγνότητα να σφύζει στο τοπίο.

Μόνο την φαντασία αφήστε μου, μόνο την φαντασία…

Αυτό το γρηγορότερο ταξίδι του μυαλού.