Βαρύγδουπη Παρασκευή.
Η νιότη παρήλθε.
Κάπου θα πονάς πια,
Διαρκούν λίγο οι θαλερότητες.
Πλησιάζω αυτό που αγγίζω και τα κουρασμένα κόκαλά μου
Γεμίζουν ήχο
Φθαρμένο ήχο
κουρασμένης ζωής.
Το αίμα μου
Πονάει-
ωρέ
Δόξες που έχει στο παρελθόν συλλαβίσει!
Μόνο να πιώ το άρωμα μιας ατελέσφορης τριανταφυλλιάς
Τώρα
Που αμφισβητεί τις βεβαιότητες
Τώρα
Και εξακολουθεί να είναι το φερέφωνο
Της γλαφυρής αθανασίας…
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
... να πιώ το άρωμα μιας ατελέσφορης τριανταφυλλιάς Σ.Π.
Βαθύ μεθύσι
το ευνοούμενο άνθος του Άδωνη ...
Όχι μόνο το Ρόδο,
μα και τα μεστά κεφαλάκια που διατηρεί μετά το φυλλορόημα ...
Πρέπει, κάποιος, να έχει προικισθεί
με γερά κότσια ...
Όμως, αξίζει η κάθε στιγμής δοκιμή!
Σε διαβάζω πάντα με αγάπη.
Αστοριανή, ΝΥ
Δημοσίευση σχολίου