αγαπώ αυτό το λαμπερό βότσαλο της Απλότητας

Ρίζα του αίματος, συλλαβή

της αρχέγονης ζωής. Στο νερό

κρούουν οι αλήθειες το μυστικό λουλούδι

της χαράς.

Σαν ένα νούφαρο καλά στερεωμένο

Στον παγωμένο χρόνο.

Κι η μιλιά 

Αναπνοή του ασβεστόλιθου, ραγάδα

Της γης

όπως του Αυγούστου μέσα 
δένουν καρπό τ’ αμπέλια.

Χαράζει αργά· ο ήλιος 
είναι η χρυσή άποψη της αυγής· 
τίποτα δεν είναι κάλπικο, τίποτα

Δεν κληρονομείται απ’ την νύχτα·

Τα κυπαρίσσια ζουλάνε το χώμα 
και το απομυζούν έως τον ουρανό·

Ένας κότσυφας

Πριονίζει την ησυχία·

Ώριμε τζίτζικα, 
δεν ήρθε, ευτυχώς ακόμη, το τέλος!

Παρασέρνεται η φωνή μου 
ως τον ανοιχτό ορίζοντα

της πεδιάδας.

Ροδόχροα βουνά 
ζουν ως τα εφαλτήρια της έκπληξης.

Όλα μηρυκάζουν ρυθμό και ταχύτητα.

Οι αντωνυμίες στων χρωμάτων τον βηματισμό 
δηλώνουνε υποταγή.

Ίαμβε Χρόνε που εξουσιάζεις…

Στον διασκελισμό της μουριάς και στο τρεχαλητό του βερίκοκου

Στο λαχάνιασμα της ροδιάς, εκεί

Που της συκιάς το γάλα είναι δυναμίτης 
στο στερέωμα-

Οι ώρες κληροδοτούν ενός ποιήματος την τυμπανοκρουσία

Στην καθεστηκυία τάξη 
της οικουμένης.

Μπορώ να παίξω μ’ όλες τις παρομοιώσεις

Μπορώ να χοροπηδώ πάνω στις πλάκες των πεζοδρομίων 
της ιστορίας

Μπορώ να σωπαίνω χαράσσοντας 
έναν μύθο στα στήθια μου

Από καλοκαίρι ιεροφαντικό.

Αλλά αγαπώ αυτό το λαμπερό βότσαλο της Απλότητας

Που υπερθεματίζει τα λεξιλόγια και στέκει

Πάνω από την κάθε εγκυμονούσα λέξη

ισόρροπο κι ανισόρροπο

Σαν ένα άγαλμα απομεινάρι

που του στέρησαν οι αιώνες

Τα μέλη 
και απόμεινε

Κορμί με μια διττή ψυχή

Από λίθου σκληρότητα και τρυφεράδα

μαγική

Ελληνικής κεντρομόλου ευθύτητας..

                                     31.7.2013