Έρχομαι
από μέρες καθαρής σιωπής
μυρίζω
γύρη των κυττάρων·
Ιδέες
πολιορκητικές
σαν
όρνεα σαρκοφάγα
έρχονται
στο κεφάλι μου·
και
πού θεός!
Ρυθμός
κρατάει την αναπνοή μου
ταράζει
όλα τα σπλάχνα μου.
Αρχαίες
ψυχές με κατακλύζουνε- σαν να ‘μαι
το
ξόδι ενός Βάκχου ποιητή.
Και
φως-
Στην
κόρη του ματιού ένα φως απόκοσμο
ξοδεύει
όλον τον θάνατο.
Εδώ
τα μυστικά βαθαίνουνε, πονάνε πιο
πολύ οι πόνοι.
Είμαστε
οι εντολοδόχοι του μοιραίου δυστυχώς.
21.10.2007
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
mmmm...
quedo triste...
pero siempre
con el sabor intenso de tu poesía en el alma.
Flores de estrellas
para tu cielo azabache..
Paty
Lindo poema, sim somos os agentes responsáveis por nossas dores!
Amei ter esse contato por aqui!
Abraços!
Paty Carvajal
vienes poner dinamita en mis palabras.acercándose a tus palabras con tu corazón.y me alegro de que eres mi amigo!Beso dulce!
Ivone
Obrigado pela visita!ruas próximas não têm nenhum suspense mais nossas pátrias.Você está bem!
Δημοσίευση σχολίου