19.
Ευλογημένη μέρα που ήρθε πάνω απ’ τους θεόρατους ευκάλυπτους
μες την καρδιά μας να σταλάξει γλύκα.
Τα πέπλα της με πεταλούδες της φωτιάς πετούν και χάνονται
μέσα στον ξανθωπό αέρα.
Ώρες που γράφει ο ήλιος κοκκινάδια σαν των μήλων
ή σαν τα χείλη ωραίων γυναικών
που επιθυμούν
οι άντρες.
Ώρες που η σιωπή σαν μια επώνυμη της ιστορίας ξιπάζεται
και δεν αντέχουμε την τόση φιλαυτία.
Βαδίζουμε μέσα στον θόρυβο του κόσμου.
Λαοί εντόμων που πετούν πάνω απ’ τα βαλτωμένα
νερά
που κρύβονται οι νερόκοτες.
Καλαμιές αφρόντιστες. Τρυπούν τον βουρκωμένο
πυθμένα του Οκτώβρη.
Φασαρία: Ανθρώπων και πουλιών.
Σαν μια κατάνυξη που καταλύεται
από την ανεξιθρησκία του ήλιου.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου