Στην ησυχία ανδρώνονται καλύτερα οι αλήθειες.

 

Είμαι στενοχωρημένος σαν ένα δέντρο σε εποχή ξηρασίας.

Περπατώ μες το φως. Τα φυτά περπατούνε μαζί μου.

Η μέρα γλιστρά πάνω σε όλα σαν μια ζελατίνη που γυαλίζει αδιάφορα. 

Θυμάμαι την παλιά γειτονιά με τα σπίτια που άφηναν ενδεχόμενες ατέλειες 

να μην χαλούν την ωχρή ωραία διάθεσή τους.

Κακοσοβαντισμένα, φιλέρημα

Φιλοξενούσαν επαρκώς τον ανθρώπινο πόνο.

Τώρα η άποψη της συγκατοίκησης είναι μια μαχαιρωτή σκέψη που καταλήγει στο συμπέρασμα μιας αποξένωσης διεφθαρμένης.

Το συννεφάκι στον ουρανό είναι η αναρχία της Δευτέρας.

Απειλητικό όσο ένα κουνούπι που σε βασανίζει τις νύχτες.

Δεν μιλώ. Είναι απρέπεια η οποιαδήποτε φωνή.

Στην ησυχία ανδρώνονται καλύτερα οι αλήθειες.

Για τα καλά ξημέρωσε. Έχω αφήσει

Το μολύβι μου να αυθαιρετεί και να πηγαίνει όπου θέλει.

Σκαρώνει μία πατριδογνωσία παράξενη.

Όχι αυτήν που μου πουλάνε οι ισχυροί.

Λυπάμαι γιατί ζω με δάνεια ελπίδας από κείνον τον καιρό που δεν θα ζήσω..