Μια ώρα καθομιλουμένη.

Μια ώρα ολόκληρη. Μια ώρα καθομιλουμένη.

Έχω αφαιρέσει το υλικό βάρος της και τα λέπια

Και την κρατώ σαν ψάρι έξω απ’ το νερό.

Ο χρόνος όπως θέλω υφίσταται.

Κοιτάζω γύρω μου: δεν έχει ξημερώσει.

Τα δέντρα είναι πρησμένα από σκοτάδι και ύπνο

Και των πουλιών τα όνειρα σπιθίζουν μες το σκότος όπως οι πυγολαμπίδες στην ωραία εξοχή

Που σου θυμίζει παιδικά σου χρόνια.

Ακούγεται το απορριμματοφόρο του δήμου, ή

Ακούγεται κι η ερημιά-

Κι η πόλη που προσπάθησε να συλλαβίσει

Λόγια και άστρα.

Στους άδειους δρόμους περιφέρονται εγωισμοί πρωτευούσης

Και λιγοστά αυτοκίνητα, με φώτα

Που τρυπούν την κοιλιά της νύχτας όπως για να φανεί

ένα πηχτό τιποτένιο επιχείρημα

Που έχει η νύχτα για να φαίνεται ότι νικά..