Αμετακίνητος σε μια ιδέα κοσμογονική που ανθίζει

 

 

Αυτό το μικρό συννεφάκι που κρατεί μια απειλή που κανείς δεν λογαριάζει

έπεσε μες την τσέπη τ’ ουρανού.

 

Δεν ήταν σκηνοθεσία για καμία λογοτεχνία·

ήταν η άξεστη κι ειλικρινής κατάληξη ενός ονείρου του θεού που έγινε βραχνάς προς το ξημέρωμα·

ήταν η λεπτομέρεια μίας υπεκφυγής, όλα να μην σου υπακούνε.

 

Τα λεχθέντα υπόκεινται σε εξαγνισμό: μια μικρή περιδίνηση όπως τα αναγνώθεις για να ρετουσάρεις το χάος που ποτέ σωστά δεν σουλουπώνεται.

 

Εκεί, κατά τις πρωινές ώρες, μοναχός στο μπαλκόνι, διαβάζοντας, διαπιστώνεις ότι είσαι ένας μοναστηριακός καλόγερος κι ας είναι ασυμβίβαστη με κάθε εγκλεισμό η αφεντιά σου.

 

Κρατάς το μολύβι κι είναι λόγχη που σε βάζει πάντοτε με φούρια σε ένα μολών λαβέ.

 

Αμετακίνητος σε μια ιδέα κοσμογονική που ανθίζει και σου γίνεται παλίμψηστη ωραία κοσμοθεωρία.

 

Όταν κατανοήσουνε όσα καταδεικνύεις, θα είναι αργά μα θα ‘ναι κι η δικαίωση να πει η φωνή σου -κι αν απών-, πόσα αλήθεια είδες που οι άλλοι τα φαντάζονται και μόνο..