Εμείς με ποιήματα ξορκίζουμε στα μέρη μας την θλίψη-

145.

Τι να πω που απίθανη μουσική έχει η γύρω μου νύχτα..

Σπάζει την σιωπή των μετέωρων ωρών.

Ως τα χαράματα βροντάν οι νότες της.

Ασήμι αγρύπνιας τρώει το φεγγάρι.


Τ’ ουρανού σκύλε που αλυχτάς, φύγε τώρα.

Σε άλλες γειτονιές των άστρων άμε..

Εμείς

Με ποιήματα ξορκίζουμε στα μέρη μας την θλίψη-

Τους δράκοντες της νύχτας!