Μαρίνα...

Μουδιάζει το απόγευμα, το καλοκαίρι φορά εμπριμέ υφάσματα και ιδρώνει

Γυαλίζοντας στον ήλιο. 
                               Η σκλαβωμένη λέξη είναι αρετή

Όλα υπομένουν τις ανακρίσεις της κάψας

Και επιγραμματικά τονίζουν την λιακάδα στην παραλήγουσα.

                               Στην αυλή του σχολείου έγειρε μια σκιά πλατιά όπως το πεύκο έξυσε την ώχρα και τσουρούφλισε το τρυφερό κορμάκι της με πόθο μία που την φίλησα εκεί Κυριακή.

         Μαρίνα των συναπαντημάτων μες τα μυστικά βραδάκια που απ’ το χτυποκάρδι όλος έτρεμα.

         Μαρίνα άυλη και υλική όπως το φιλοπαίγμον φεγγάρι.

Στην αγκαλιά σου έμαθα του κορμιού εορταστική γεωγραφία.

Αγγίζοντας το τριανταφυλλάκι της κοιλιάς σου ήρθε ο σεισμός του έρωτα να με προλάβει

Και να με καθηλώσει μες την χοϊκή τιτάνια έμπνευση του θεϊκού σου φιλιού!