Οι πολιορκίες δεν λύθηκαν

Με τι κατεργάζεσαι την σιωπή ή την μοναξιά και την κάνεις

χρώμα ή ποίημα;

Σε νιώθω που σαλεύεις απόκοσμα,, λες και δεν είσαι, 
ανάμεσα στα δέντρα του Παυσίλυπου και μου νεύεις

να έρθω κοντά, να  αθωωθώ 
από τα ελεητικά φιλιά σου.

Οι πολιορκίες δεν λύθηκαν, αντέχουμε σε όλα αλλά κι εκείνα 
πια μας οξειδώνουν

Και μικραίνουμε σε κορμί και ψυχή καθώς

Όλη η ζωή μας είναι φτωχική κι ευανάγνωστη.

Διαβάζω την απουσία σου μες την καρδιά μου.

Μια απουσία ηχηρή, όπως του παγωνιού η φωνή εκεί που η Καρδίτσα 
πρωτοξύπνησε και οι καμπάνες

Του ναού σημαίνουν κάτι από ελπίδα γόνιμη 
μες του μηνός τον αιώνα..