Πουθενά δεν είσαι παρά μόνο στην ανάμνηση.

Πουθενά δεν είσαι παρά μόνο στην ανάμνηση.

Σαν ένα φύλλο που σκοτείνιασε από την χλωροφύλλη

Και σιγανά γίνεται του καιρού, για να το ταξιδέψει, πιρόγα.

Ήσυχα εξαπλώνεται ο θάνατος πάνω στα όντα

Ήσυχα οι πόλεις βυθίζονται μες το σκοτάδι την νύχτα.

Σε είχα κάποτε αγκαλιά και αυτή η στιγμή η στιγμούλα

Φωτοδότησε τον νου μου όσο και τα δυσεύρετα φιλιά

Που λες κι από τύχη σου πήρα.

Μετά, ήταν οι λευκές αθώες φατσούλες των νεφών

Που τις συντηρούσε με πάθος ο χλωμός Φεβρουάριος·

Ήσουνα μάλλινο σκουφάκι και γαντάκια μάλλινα·

Ήσουνα μια βελόνα στην καρδιά μου.

Τώρα προσπαθώ να ευαγγελίσω την σιωπή,

Δέχομαι το χάδι του ήλιου

Και ξέρω ότι τίποτα δεν είναι τόσο στοργικό όσο το μικρό χέρι σου

Που μοίραζε στις αγκύλες τ’ ουρανού

Κάτι από ιεροτελεστία του έρωτα..

                                                    21.7.2013