γράφω…

πέφτει το βράδυ· φωταγωγούνται τα παραθαλάσσια μαγαζιά

μ' εκείνο το αμυδρό φως που από δω πέρα που είμαι ξενίζει

και δεν εισχωρεί όλο μέσα στις λέξεις μου.

ένα αόρατο δίχτυ σκεπάζει τον σκοτεινό ουρανό.

ο καθένας που φεύγει είναι πια μελαγχολικός,

ο καθένας που έρχεται

ελπίζει σε μια ανταπόδοση που ποτέ δεν του γίνεται.

βαραίνει το σύμπαν: των ειπωμένων η διάρκεια μικραίνει.

ο λόγος κάθε προσευχής ισούται με το εμβαδόν όσης χαράς κατάφεραν τα χελιδόνια.

η θάλασσα παφλάζει. ο αχός των πέρα πόλεων

υπογραμμίζει την ανθρώπινη προσπάθεια

να γίνει η επιδίωξη μια πράξη

απόλυτα υπολογιστική.

έχεις θάρρος, είσαι άλλος ένας

από αυτό το στράτευμα που δεν νικάει ποτέ του μόνο απλώνει

κι αποσυντονίζεται

γυρεύοντας μια τονωμένη θέληση.

και γράφω…

στο άσπρο χαρτί τα μαύρα τόσα γράμματα

που σβήνονται αργότερα χρεοκοπημένα

γύρω από την ιστορία και του εντός μου σκοταδιού..