από συμπαγές όνειρο,
η σελήνη καρφώνεται μες την νυχτερινή ησυχία.
τα άστρα γέρνουν προς την αιωνιότητα
-έτσι έχουν διάρκεια.
ο κόσμος των πλασμάτων υπάρχει. ο κόσμος
των ψυχών υπάρχει.
εσύ υπάρχεις: πεταλούδα της σκέψης μου!
κυνηγώ τις επιθυμίες τις μέσα μου- οι έξω
είναι δόκανο που τσακώνει την μέρα και την ποτίζει αίμα φωτιά.
τσαλακωμένος από τον πόθο ψάχνω
τον τρόπο να μοιραστώ με την νύχτα το κουρασμένο εγώ μου.
εσύ μακρινή από τόση αναπόληση δαγκώνεις
το κοκκινάδι των αμαρτωλών μήλων
για να χρεωθώ και να χάσω πάλι τον κάθε παράδεισο.
αλλά ποιος νοιάζεται; ακολουθώ
την κατρακύλα της μοίρας
κι ας πέσω μέσα σε μία και άλλη φωτιά.
πριν έρθω στον δικό σου παράδεισο
ας κάνω μια στάση στην γύρω μου ανθισμένη βαρβάτη
κόλαση!
26.05.2010
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Έτσι γίνεται πάντα, Στρατή...
το μήλο ματώνει
κόκκινο ρευστό ποτάμι πληγής ανεκπλήτωτων Ευχών
με δαγκωματιά που Εξορίζει τη Λογική
από τους Παραδείσους των Ανθρώπων....
το Ποίημα κλειδί που κλειδώνει - ξεκλειδώνει Πύλες
που επιμένουμε να διασχίζουμε αμφίδρομα:
Εισοδος - Εξοδος
εκεί που το δάκρυ διαδέχεται το γέλιο
και οι χρεώσεις γίνονται κόμποι στο λαιμό
που κάποτε φιλοξενούσε μόνο το σημάδι από το φιλί..
ΦΙΛΙ....
ΚΑΚΙΑ
είναι το θηλυκό στοιχείο που ρέπει προς την γνώση των πάντων.
Ακόμη κι αυτών που κοστίζουν.
Αλλά μήπως αυτό δεν είναι από μόνο του ο ορισμός του πάθους για όλα;
Και το ποίημα απλά περιγράφει επιδερμικά τα άρρητα..
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου