δύσκολο να είσαι κάθε μέρα παρών
εκεί, κάτω απ' τον ήλιο
τσουρουφλισμένος κι επίμονος
να οδηγάς το αμαξάκι της σκέψης.
να ξέρεις ότι ο ανθισμένος δεν μπορεί
ποτέ του να σφάλει
έχει λυτρώσει το ανθρώπινο βάρος του, είναι
ερωτευμένος με τα μέσα του ύψη!
να ξέρεις ότι η ποίηση δεν κοιμάται ποτέ, παραμονεύει
να συλλάβει ζωντανό το αγρίμι το νόημα προτού
ο θάνατος δώσει σε όλα μια βαριά σίγουρη λύση!
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Είναι παράξενες οι έλξεις με το Δύσκολο...
Εκείνο δηλώνοντας επίμονο παρόν ξίνει την πληγή της Παρουσίας...
Όσο πιο επίπονη είναι η προσπάθεια να ακουστείς σε Χρόνο Ενεστώτα διαρκείας, τόσο πιο ζωντανά πάλλεται η Ζωή στο Ποίημα και στις Φλέβες ...
Καλημέρας φιλί...
ΚΑΚΙΑ
Είναι που το ποίημα με βασανίζει για να γεννηθεί..
Και όταν το καταφέρει, κλαίει για να το ακούτε..
Καληνύχτα!
Μόνο έτσι θα το ταϊζουμε με τις συγκινήσεις μας, Στρατή..
είναι η ανταπόκριση της Μητέρας προς το Παιδί που κλαίει διεκδικώντας παραπάνω προσοχή και φροντίδα...
Φιλί....
Δημοσίευση σχολίου