...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

18 Μαΐου 2010

Ποσειδώνας.

Ποσειδώνας.

Χαμένο μέσα στην ομίχλη
ασθμαίνοντας απ’ την υγρή ανάσα των ωκεανών
ήταν το σώμα του θεού της θάλασσας.

Με την τρίαινα άτεγκτο δόρυ -μυώνες
τιτάνιοι
για να κινήσουν κύματα
που παίδεψαν τον Οδυσσέα χρόνια ολόκληρα
μακριά ‘πο την πατρίδα..

Βυθίζεται και αναφαίνει πάλι-
βλέπω τους γιγάντιους ώμους, την γενειάδα
με τις δροσοσταγόνες της αλμύρας, τα μάτια
σπιθίζουν-

Ξέρεις ότι μπορεί να γαληνέψει το θηρίο του, μπορεί
να το εξαγριώσει-
η αρχέγονη μάνα όλων του υπακούει-
τόσα εγκλωβισμένα μυστικά του ανήκουν-
το βασίλειο μιας άλλης ζωής που είναι
η πλατιά γαλανότητα του απέραντου..

Την έχω απλωμένη μπροστά μου-
πλατσουρίζοντας με τα πόδια
καθισμένος πάνω στον βράχο-
κι ο γέρος θεός με δέχεται-
όχι τόσο κακός τελικά..

Και προσμένω την γοργόνα να μου πει για τον βασιλιά Αλέξανδρο
ή
για την συγχώρεση του Οδυσσέα…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου