ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ…

Παίρνοντας όλες πια τις πιθανότητες
και λογαριάζοντας ότι μπορεί να είναι φως το αίμα
σας λέω ότι μπορεί κι εγώ να λέω ψέματα
κρατώντας βάρος που δεν είναι αλήθεια βάρος.

Γιατί έχω αφήσει να με κάνει
η ζωή υποχείριό της

Να ενδίδω σ’ όλα, να έχω
ένα φεγγάρι σαν βουνό που σ’ άλλες
πιο μακρινές μου εποχές ‘πο κάτω του
θρησκείες κρυφές θα οργάνωναν οι μύστες.

Και προπαντός εκείνο το οξύ
των λέξεων -σαν λεμονιού
που σκάζει το μπαλόνι
των παιδιών- κι ανυποψίαστα
είναι πιο δυνατό κι από το άρωμά του.

Λοιπόν, είμαι ονειροπόλος
που δεν φαντάζεστε..
Μισός άνθρωπός και μισός
αέρας-
περνώ μες απ’ τις συλλαβές
των λέξεων
αποσχηματισμένος.

Και μου είναι
οικείο το αίνιγμα
της νύχτας,
γλαυκός
ο θόλος
που οι νεράιδες των παραμυθιών
εκεί αρχίζουνε
να γίνονται σαν ευδιάκριτες λιγάκι.

Τώρα, τα απογέματα, πριν ‘ρθει το σούρουπο
πιάνω μαζεύω τις παρομοιώσεις μου
όπως πουλιά που κάνουνε τα άξαφνα εκείνα σμήνη

Και γράφω
πιο απλά που θα γινόταν να σας πω
ότι το φως εντός μας φτιάχνει
ραγισματιές αθωότητας-

φτάνει να αλήθεια ξέρεις…