...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

4 Μαΐου 2010

ΞΑΝΘΗ. ΑΒΔΗΡΑ. ΑΝΑΣΚΑΦΗ.

ΞΑΝΘΗ. ΑΒΔΗΡΑ. ΑΝΑΣΚΑΦΗ.

Θρυμματίζεται μια κάθετη αχτίδα
του ήλιου.
Γέρνουν τα φυτά
ν’ αρπάξουν από τα κομμάτια της.
Ομιλίες νερού και πάνω απ’ όλες τις αποκαλύψεις ξέρω
ότι καραδοκεί ένας θεός
θρυλικός
από γενιές παλιές ανθρώπων
δημιουργημένος-
να τους εμψυχώνει τάχα..

Και σ’ αυτό το κάστρο ρημαγμένο πια από της μοίρας τους αιώνες
φυτρώνουν θρασέματα τα ζιζάνια-
όπως ν’ αυθαδιάζουνε μες τον καιρό.

Η αθανασία το ξέρει: όλα την αμφισβητούν.
Στους λίγους τάφους που με φέρνει το αργό περπάτημά μου
μέσα απομένουν σκελετοί
ξεκούραστοι-
αδιαφορούν για όλα-
ξέρουνε πως τους κοιτώ.

Αυτοί στρέφουν τα μάτια τους αλλού και το κρανίο
γίνεται σπίτι μιας τσιγγάνας κατσαρίδας
που βγαίνει μία απ’ του στόματος την πόρτα, μία
απ’ τα παράθυρα εκείνα των ματιών.

Ο ήλιος όλο υψώνεται και ξέρει ότι και πάλι θα νικήσει.

2 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Με στρεναχωρεί που το τραγούδι που ψιθυρίζουν αγριεμενα τα ζιζανια το αγγίζεις σαν αυθάδεια στην ομορφιά της Φυσης...

Στρατή, έλα να ακούσουμε αλλιως...
να αφουγκραστούμε τους ήχους που βιώναμε σα θορύβους...

να φτιάξουμε νέο παραμύθι ποιητικής μελωδίας μεσα από άλλη οπτική, εκείνη που γεννιέται από άγριους θανατους στο πεζοδρομιο της Ζωής... ΕΚΕΙ που ο τρυφερός μίσχος ενός ζιζανίου, τρυπαειτο τσιμεντο και ανθιζει ατιθασα δίπλα στην ομορφιά της μαργαρίτας....

Χαραξε μεσα μου το φως... και ξημέρωσε η νέα μέρα μου... μολις τωρα!!....

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Είναι που τα ζιζάνια πνίγουν τις αυτοφυείς μαργαρίτες μου..
που τις μαδώ και τις ρωτώ πάντα για τον έρωτα!
Αυτό μόνο..
εξάλου είναι γεννημένο από μια πραγματική εικόνα το ποίημα..
Στην Ξάνθη, στα Άβδηρα, την πατρίδα του Δημόκριτου..
Τόποι που αγαπώ!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου