Η λύπη επιβιώνει μες τα φωναχτά τριαντάφυλλα
Σκιές πολλές λίγο πριν έρθει το πρωί, σκιές που ντύνονται αληθοφάνεια και σουλατσάρουν
έξω από την γαλήνη
Όλα προσδιορίζονται από μια μυθοπλασία αντρειωμένη
Πολύκροτο είναι το γραμμένο μου και επιλεκτικό
Σπατάλησα την κάθε μαργαρίτα μου να την ρωτάω ανώφελους ξεθυμασμένους έρωτες
Θα κάνω μάγια να κερδίσω ένα μοναχικό βασίλειο
Αψιμαχώ με την ανάγκη
Ο Χρόνος δεν μου υπήρξε φίλος
Νοστάλγησα μια ρέμβη μπρος την θάλασσα
Είτε ο Παρμενίδης είσαι είτε ο Αχιλλέας θα χαθείς
Σύναξε μόνο τα σκουτιά σου και πηγαίνοντας ‘σα πέρα, χαμογέλα
Θνητό θα είναι πάντοτε το βασανάκι μας
Ένα κουβάρι οι επιθυμίες μας και ξετυλίγεται
Δεν θα σε σώσει τίποτα απ’ τον λαβύρινθο
Άντε και ξημερώνει με τις φούριες που έχω
Μια στάλα ύπνος θα με ωφελούσε
Άντε να ξεκλειδώσω τώρα την κλειστή μου κάμαρα
Θα διδαχτώ από παράξενες ψυχολογίες
Αν μείνει χρόνος θα τα πούμε κάποτε
Κάποτε που θα έχουμε στα χέρια μας το ευανάγνωστο μπουμπούκι των ερώτων!
27/11/2024
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου