Το σκοτεινό δέντρο και ο περίγυρος της αστραπής….

 

Εκβάλει ο ουρανός πάνω σε γήινα λόγια

Τα συμπεράσματα δεν είναι αλλουνού, είναι δικά σου

Συννεφιασμένε οδοιπόρε- ντύσου και φύγε

Νιώθεις στα πόδια κείνο το μυρμήγκιασμα που σε κουράζει

Η μέρα πάει να ξημερώσει, όλα τα κοιτώ

Και ξέρω το ταραγμένο σκούντημα της αστραπής, λίγο

πιο πάνω από το γυμνό δέντρο που συμμαζεύει

Τα κομμάτια του για να φιλοξενήσει απελπισμένα πουλιά

Στα πρόθυρα μιας λύπης που ετράνεψε.

Κοιτώ απ’ το παράθυρο:

Μια γυναίκα βαδίζει προς το παραμύθι:

Μάγισσα που την είπε η Ιστορία αλλιώς·

Σκοτεινή φιγούρα του πρωινού που καγχάζει

Ασφυκτιώντας μέσα σε μιαν άλλη διάσταση.

Ο Χρόνος είναι ένας κρότος που τρομάζει

Την φύση ολόγυρα.

Μπορεί και λάθος συμπεράσματα να βγάζω

Για όλα.

Όμως κανοναρχώ τα πάντα πριν η θύμηση τα καταλύσει.

Τώρα που το πρωί είναι σαν ένα αδιάβαστο βιβλίο

που απ’ το εξώφυλλό του απελευθερώθηκε…

13/11/2024