Εδώ η σύνθλιψη των εννοιών και το συμπερασματικό μεγάφωνο κάθε φρυγμένης κοσμοθεωρίας,
Ο ακατάσχετος ειρμός μιας πλάνης που δεν συμμαζεύεται, ο κόσμος των τολμημάτων και ο κόσμος των θαυμάτων,
Η όψιμη λατρεία των γενεσιουργών αιτιών, η στομωμένη λάμα της κατάληξης
Νύχτα και είναι ξάστερος ο ουρανός, καιροδηλώνει
Μακρινές επιρροές φευγαλέα ανούσιες
Πίσω από ζωδιακά ξεμπερδέματα αξόδευτες στιχομυθίες κάτω από ένα φεγγάρι ευτυχισμένο
Απέριττο φως εργαλείο που αλφαδιάζει την ατσιδοσύνη του ιδιοφυούς
Εφευρίσκει ολοένα τρόπους να εξουδετερώσει την αγρύπνια του μα μέσα πέφτει
Στην ζοφερή λακκούβα των ακραίων υπολογισμών του·
Καταμαρτυρώ μια καυτή ανάσα στης μοναξιάς μου τον πυρετό
Όλα τα άφησα στην τύχη πυροδότησα την αστραπή κανείς δεν κατάλαβε
Και τσιμπολόγησα ρόγα την ρόγα το τσαμπί των ιδεών φωταγωγημένος
Από μια εσωστρέφεια σαν ψίχα πόνου·
Όσο κι αν προσπαθώ να βολιδοσκοπήσω την ωραία ορατότητα του φευγαλέου
Πάντα ανέκφραστο θα είναι το μανταλωμένο ψυχικό μου αγαθό θα κουκουλώνεται
Από μοιραία σύννεφα που με πλημμύρισαν· κι η Ποίηση
Όπως την εννοώ βαρύτιμη κι αφηνιασμένη
Στο αίμα θα κυλά των ασυμβίβαστων θα προμηνύει μια μεγάλη φλόγα
Εδώ ξανακυλώ σε ένα πάθος που με αποστομώνει
Εδώ η λογοτεχνία μου λες κλαίει κάτω από το βάρος του επαναστατημένου κόσμου
Όπως χάνω τα ίχνη μου στο οικουμενικό παιχνίδι των πολέμων
Κουκουβισμένος στην βαθιά σιωπή
Μιας νύχτας που καγχάζει…
17/6/2024
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου