Αφανισμός σαν νομοτέλεια…

 

Πικρέ τοσοδούλη άνεμε που με σκουντάς να πεθάνω,

Παγιδεύεις τα φωνήεντά μου με παρακινείς

σε σβησμένη επανάσταση δεν ξέρω

Αν με τον τόσο πόνο που ενστερνίστηκα

Θα μείνω αμετάπειστος όπως το ήθελα

Τούτο το σώμα μου κτίριο των δισταγμών με ένστικτα

Από αχάραγο γυαλί νομιμοποιημένες έχθρες και

Ευαγγέλια παραποιημένα που κομίζουν

φωτιά Και ψεύτικες προσδοκίες.

Από τι κοσμοθεωρίες ερχόμαστε τι φανταστικούς ιδεαλισμούς ή κι ίσως

Υλιστικά άλματα ώσπου να σμίξουμε τους σκουριασμένους ουρανούς

Με έφοδο με έφοδο ρε μάγκα…

Γραμμικό είναι το μανιφέστο που αλφαδιάζει την κατάσταση

Παγιδεύει τις συνειδήσεις μας στο κακό ή κι αναιρεί

Την αμφίσημη ψυχολογία του όντος-

Λες κείνοι που παλιά ζούσαν με διφορούμενους χρησμούς να είχανε καλύτερη πυξίδα;

Πάντως δεν ζει κανείς με γιορτινή ενδυμασία ούτε

Με εγγυήσεις ότι δεν σκουριάζουν τα μυαλά του-

Προτέρημα να είσαι αποφασιστικός

Να παίζεις όλα τα χαρτιά σου με το μέγα ρίσκο

Ανάσκελα και αν θα περιμένεις ή θα σέρνεσαι

πρηνηδόν σιγά μην γλυτώσεις!

Σε καταπίνει το φουσάτο του θανάτου…

11/5/2024

Όλες οι αντιδράσεις