Ζήσε ρε ρομαντικέ την Ουτοπία σου, εχέφρων
Που φοβάται να πεθάνει,
λιακάδα έδωσε ο Απρίλιος
Και μετά συννέφιασε, μια μνήμη
Από κείνα που δεν ζήσαμε
Παράξενο- μας κυνηγά.
Όταν βραδιάζει σε κοιτώ που λείπεις.
Τόσος κόπος να είσαι και να μην είσαι πουθενά!
Απόλυτα πρεσβεύεις καθετί που πρεσβεύεις-
Ένα φεγγάρι στο αγκίστρι σου, μια νύχτα
Η ασπίδα και η σκήτη σου:
Είσαι και δεν είσαι·
Παράξενα κάπου σε ξέρω…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου