Θα χορέψουν
οι πεταλούδες μέσα στην ατμόσφαιρα του μεσημεριού
Κι η
λυσίκομη κόρη θα προβάλει στο μικρό μπαλκονάκι
Ανιχνεύοντας
το πέλαγος και τα μακρινά καράβια-
Κάπου θα
σημάνει ένας ήλιος αγνός
Και οι
αμνοί θα βελάξουν ευτυχισμένα-
Ήρθε η ώρα:
κανένας θάνατος δεν αντιστοιχεί σε κανέναν!
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
...άργησαν οι πεταλούδες... Μόλις δυο μέρες που άνθισε η άγρια αχλαδιά... τώρα ακολουθουν η μηλιά και η δαμασκινιά... ευτυχώς, τα γιαλιστερά κιτρινάκια, τα φουντωτά ...ραδίκια, οι νάρκισσοι, και περήφανες οι ροζέ μαγνώλιες (η δική μου ολόλευκη), η ροδακινιά, η κερασιά και η
μεγαλοπρεπής Φορσύθια...
παρόλο το κρύο και τη βροχή... αναζητώ τον ήλιο σας...
Φιλιά κι Ευχές από όλους μας.
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ
Ήμουνα στην Πρέβεζα και γυρνούσα· όταν περνούσα έξω από το Αίγιο σε σκεφτόμουνα- πάντα όταν περνάω έξω από την πόλη σου σε σκέπτομαι· λέω, εδώ γεννήθηκε η αδελφή μου. Να περάσετε καλά και με το καλό να έχετε Καλή Ανάσταση!
Τα φιλιά μου!
... σήμερα το διάβασα, κι ευελπιστώ να με διαβάσεις κι εμένα...
ΚΑΠΟΙΟΣ
Κάποιος -πότε-πότε- πρέπει να βλέπει τον τόπο μου
να μου ανανεώνει τα κρυσταλλιασμένα δάκρυα,
να φορτίζει το μειωμένο οξυγόνο μου,
να θροϊζει από την ανηφόρα τα άγρια χορτάρια
στους τάφους των αγαπημένων μου
-εκεί στη δεξιά άκρη της μικρής νεκρόπολης
των ταπεινών...
Πολυταξιδεμένο περιστέρι
όπου τα φτερουγίσματά σου παραβγαίνουν με του βοριά το σφύριγμα,
τα μάτια σου αντιγράφουν τους κύκλους
που σε συνοδεύουν
στην φωλιά της στοργής
για το λαχταριστό άκουσμα των νεογνών που ασταμάτητα τιτιβίζουν
περιμένοντάς σε.
Το ταξίδι δεν είναι πάντοτε εύφορο.
Η διαδρομή δεν είναι ακούραστη.
Ούτε κι ακίνδυνη.
Η καρδιά όμως, ματώνει τη σκέψη,
μουδιάζει τα δάχτυλα όπου
αντί να καταχωρούν τον έναστρο ουρανό
ή να ιχνογραφούν απάτητες οροσειρές
που εναλάσσονται,
κρατούν σφιχτά το τιμόνι
ασφαλίζοντας την ροή του νου μη χαθεί αυτός ο ευλογημένος οίστρος...
...κι ήταν κάποια άλλη ψυχή -κάπου είκοσι φεγγάρια και πλέον-
που έστριψε θεληματικά στον κατήφορο να με δει-
κι ας ήξερε ότι εκεί δεν ήμουν...
Ρώτησε, και ακούμπησε τα πέλματα εκεί που ίχνη ακόμη υπήρχαν
από την άμμο και τη σκόνη που μας κληρονόμησε η οργή του Σελινούντα*,
προχωρώντας αποφασισμένη τη σκια μου να ανταμώσει...
Στο στενό δρομάκι της ανέχειας,
το πανύψηλο πεύκο μου την ευλόγησε, το ημιάνοιχτο πράσινο παραθυρόφυλλο της έγνεψε,
με το δεντροπερίβολο να ανθίζει δίφορα
για να μου μεταφέρει την αξέχαστη ευωδιά του
που είναι ενσωματωμένη εδώ, στην άλλη όχθη!
Δυο Φίλοι, Αυτή κι Εσύ,
που δέσατε το εύθραυτο νήμα της πρώτης ανάσας μου,
που κάνατε σώμα επιστροφής τα κρυφά μου δάκρυα,
που ζυμώσατε ψωμί Πασχαλιάτικο το μεγάλο κενό της απουσίας μου...
Ευχαριστώ σας, Φίλοι πολύτιμοι, Αναστάσιμοι.
Ίσως κάποτε, να δανειστώ τις πανάγλυκες εικόνες από τα μάτια σας.
Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου