Άυλη μπαλαρίνα του επέκεινα κόσμου…

Σφυρήλατο φως και αέρας

διαφιλονικούμενος

Στα τούλια της μέρας,

κρησάρουν τον κάθε θόρυβο που θα  παραδοθεί

και

Υπερίπτασαι κινητοποιώντας την Έννοια, αγέρωχη

Και Σημαίνουσα, σαν βράχος

ιερατικός, ενώ

Ακόμη αυτό που είσαι,

πολλαπλά αφομοιώνεται

Μέσα στον μηδενικό χρόνο, εμμένοντας

Σε σιωπηλές διακρίσεις

γύρω απ’ τα μεταξένια μαλλιά σου.

Πλέκεις την κάθε κίνηση γύρω απ’ τον αιθέρα της ακμής, φτάνοντας

Στο ουράνιο θέατρο και στην αβρή πραγματικότητα

Των στοχασμών. Εκεί

Που σε βρίσκω και σε χάνω, ερωτική

και καθαγιασμένη, ενώ

Δεν σε χωράει ο ύπνος

κι η αγρύπνια μου..