Αττική…

Τεχνουργήματα των νεφών,

ευκίνητα

σαν έννοιες

που δεν συλλαβίσαμε,

Αττική εξαίσια,

ιερατική,

όπως την έμαθα από παιδάκι,

γεννιέται μες τα μάτια μου

πάλι και πάλι-

παρθένα γη,

παλίμψηστη

πίσω από την βοκαμβύλια

που στολίζει την λίθινη όψη της-

ψιχάλα που βελτιώνει το σύνολο, ψηφιακό

παιχνίδι

να νικήσει ο ένας

ο καλύτερος,

ο επιστήθιος φίλος

που είχα και είχες

παλιά- α ιστορία

καλαίσθητη!

                      Παρακολουθώ τις αψιμαχίες των πουλιών

πάνω στα λυγισμένα κλαδάκια-

Ήρθε το απόγευμα·

ο ορίζοντας σε ορίζει·

είσαι η βραδινή σκιά που ξαφνικά

θα είναι οπτασία

και

θα είναι όραμα

και

θα είναι ποιητικός κόσμος

που

δεν συνάντησα

στα παραμύθια που είπα.

Στράτης Παρέλης, Στεντόρεια

Νέα e-κυκλοφορία:
Στρατής Παρέλης, Στεντόρεια

Στράτης Παρέλης, Στεντόρεια

Issuu is a digital publishing platform that makes it simple to publish magazines, catalogs, newspapers, books, and more online. Easily share your publications and get them in front of Issuu’s millions of monthly readers. Title: Στράτης Παρέλης, Στεντόρεια, Author: Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ, Name: Στράτης Πα...

ISSUU.COM

Αρτέμιδα…

Πρωραία Αρτέμιδα

Ξακουστή άκρη των θαυμάτων

Ψηλώνει ο ήλιος κοντά σου και το πεύκο τρίζει σαν φλέβα ταλαίπωρη

Το κουκουνάρι του σφεντονίζεται μες της ατμόσφαιρας το μπόι

Η θάλασσα σκουντά τις βάρκες κι όπου είναι ρηχά τα νερά

Ο κάβουρας στολίζεται θράσος και βγαίνει

Κοντά στις πεταλίδες, ζέστα να πιεί-

Ανατολική Αρτέμιδα

Κόρη της Αττικής, μεθυσμένο τσιγγανάκι της εξοχής

Ψιχαλίζει στα σεμνά χώματά σου

Οι παπαρούνες δίνουν αίμα στο κυρτωμένο λιβάδι σου

Κι ένας αέρας που φυσά μνήμες γέμισε όλος-

Κεφάτη Αρτέμιδα

Πλουραλιστικά δευτερόλεπτα ομιλούν την χάρη σου όταν

Ο ήλιος μπαλώνει το σχισμένο πουκάμισο της θλίψης

Τα σταφύλια σου κρέμονται μες την κρεβατή του χρόνου

Και ο μούστος των επιφωνημάτων χαροποιεί τους ιθύνοντες των καημών-

Αρχαία Αρτέμιδα

Αμαγάριστη, δοτική, παράλληλη με όλο το σύμπαν

Των ποιημάτων μου στολίδι, παρομοίωση των θαλερών, βαθύφωνη λαίλαπα του δεκαπεντασύλλαβου

Κρούεις μέσα μου την παράξενη λύρα

Του πάθους, κόρη σεμνή και κόρη ξαναμμένη

Η σάρκα σου ροδαλό φως που ανατριχιάζει στο άγγιγμα φιλί να σε κρατά κι από φιλί να πεθαίνεις.

Αν έχουν σκοπό οι ελπίδες

Αν

έχουν σκοπό οι ελπίδες κι αν

στον χρόνο όλα απαλείφονται

σκοτεινά ουσιαστικά συντάσσονται κάποτε μες τους καιρούς  

οι ηγέτες  προβάλλονται

στην οθόνη της φιλαυτίας τους  

ποιος αγαπά αυτό το πάτριο άνθος  σαν

ξόδι που κινείται προς το ανοικτό στόμα της γης  

αγανακτούμε

οι θερμότεροι  

ζευόμαστε σε ένα παραμύθι που και μύθος είναι και μισή η αλήθεια

παγίδα του φωτός να αναγκάσει μας να πούμε όσα δεν λέγονται- είναι

ανάγνωση φωτιάς που, εθελούσια, παραδινόμαστε

ποιόν να συγχωρέσεις τάχα και με ποιόν να συνταχτείς;

Σε μικραίνουν ολοένα ασφυκτικοί επιβαλλόμενοι πόνοι.

Εωθινό…

Ύστερα από άγονες σιωπές πέφτω μέσα στην πόλη, κεφάλι

αγύριστο, συλλέγοντας το ερωτικό σκοτάδι

Της νύχτας, άγρυπνος όλες αυτές τις ώρες, μηχανευόμενος

Αταξία και αντιφάσεις-



Το αίμα μου ανταρτεύει το αίμα μου

σιγανομιλά

Στα πρωινά πουλιά, κανέναν δεν τρομάζω

Πια, ανακοινώνω την πίκρα μου, καθοδηγώ

Το φως που έρχεται, σαν μικρό πυροτέχνημα, μια φασαρία



Στα πεζοδρόμια, καιροφυλακτεί η κουκουβάγια

ν’ ακούσει

τα μυστικά της νοικοκυράς

Που ανοίγει τα παράθυρα και κοιτάζει

Αυτοκίνητα να περνούν σαν σουλουπωμένες ιδέες που

δεν βγάζουν οπουδήποτε-



Είναι σαφές, μια τρύπια θέληση οργανώνει όλη αυτήν την συναυλία

Των πουλιών, η μελαγχολία εξακολουθεί να υπάρχει όμως

Καρφιτσωμένη πάνω στα φύλλα

Του ευκαλύπτου που μαλώνει με την ηλιαχτίδα, ενώ

μπορώ ξεκάθαρα να δω

Την αυγή να διαλαλεί ευτυχισμένα

Φωνήεντα και νότες ως τον επάνω μαχαλά.

Το φεγγάρι

Το φεγγάρι τσαλακωμένο κινεί την νύχτα προς την αθωότητα

Είναι λευκό σαν ζύμη που φουσκώνει μέσα στο ταψί του ουρανού·

Μυρίζει δεντρολίβανο, πράσινες ανταύγειες των φυλλωμάτων μαζεύουν φως του φανοστάτη και κραδαίνουν μια χίμαιρα πριν τα μεσάνυχτα.

Μ’ ό,τι μπορείς έλα, καβαλίκεψε το άτι του άστρου κι έλα

Να δεις που ο πόθος υπάρχει κι η σάρκα σου αγαπά το άγγιγμα που την ξυπνά-

Έλα να νιώσεις το ποίημα..

Ποιητικός ορίζοντας…

Αφού τα άστρα μίλησαν κι ό,τι δεν είπαν αποτυπώθηκε ‘πα στην φαρδιά πεδιάδα.

Το φαρμάκι των δέντρων εισχώρησε μες τον κόλπο της γης, κι έγινε

Μια αμυδρή υποψία στεναχώριας που πάει, τελειώνει

Όπως την εξορκίζουν πουλιά και την σαβανώνει ο μέγιστος ήλιος

Αναρτημένος πάνω στα ψηλά πατάρια τ’ ουρανού.

Είπα συνομωσίες που αποτύχανε, είπα το άθαφτο πτώμα του μίσους

Που η εικόνα του χαλνά το γλαφυρό τοπίο της μυσταγωγίας μου.

Διάβασα κάτω από τον ίσκιο της συκιάς που στρίμωξε το ντροπαλό της δικαίωμα

Μέσα στον επηρμένο αέρα. Είπα

Τσεκουράκι του νου που πελεκάει τον κορμό της αμφιβολίας κι ενεό με αφήνει να σκέφτομαι

Βράδια που θα ‘ρθουν μες τον άξεστο χρόνο, να μένω άγρυπνος με την μελαγχολία μου

Οπαδός ενός άγουρου σύννεφου, ενός νυσταγμένου

Ποιητικού μου ορίζοντα..

Στρατής Παρέλης, Πέντε ποιήματα

Στρατής Παρέλης, Πέντε ποιήματα

 Ακαδημία Ποιείν, καταχώρηση από: Σωτήρης Παστάκας





Ώσπερ θανάτου…

Σε όλα κερδίζουμε το χρώμα μα μένει
Μια οσμή από απουσία που επάνω της
τυμβωρυχούν οι τσαρλατάνοι
Χρόνοι και σήπεται η ρημαγμένη αιωνιότητα.
Παράξενα που ηχεί!
Κλεμμένη μουσική από ‘να πιάνο που οργάνωσε τις νότες της Αλήθειας.
Κερδοφορίες φωτιάς κι αν πεις και της ψυχής όπως την εννοούσαν
Πάλαι ποτέ οι ποιητές και την εξύμνησαν
Ονομαστοί κανταδόροι.
Ήρθε η Στιγμή:
Ανακαλύπτω θάλασσα μέσα στον ουρανό και ουρανό
Μέσα στην θάλασσα- ανακαλύπτω που πεθαίνω.
Κοράκια ζοφερά χυμούν τριγύρω απ’ το κεφάλι μου και θέλουν την λεπτή μου Ουσία.
Η μέρα δεν με προφυλάσσει- σκονισμένα μνήματα
Ξεχύνουν τους νεκρούς τους στα σοκάκια της γης
Ξεγίνεται η αιωνιότητα.
Πόσο ακούω θλίψη και
πόσο είμαι μελαγχολικός!
Ο αέρας σπέρνει τις προσευχές μου- πράο ήσυχο γάλα.
Συνάντηση με τον εαυτό μου τον άλλον, συνάντηση στο στεγνό υπερπέραν.
Όσες σκέψεις έφυγαν είναι σαν χλόη πια που επάνω της περπατώ και νοστιμευομαι το παράξενο χάος.
Παράξενη μάνα μου μοναξιά μου, έλα
Στον ύπνο μου αυτόν τον ξιπασμένο και δώσε μου
Ένα έλεος καυτό, όπως το δάκρυ
Που κυλά στα μάγουλά μου κλείνοντας και άλλο αυτήν την φυλακή
Του τάφου, όλα τα αποχωρίζομαι
Και θα μείνω με καβούκι ανελέητο κέλυφος.



Η λογοτεχνία μου…

Οπισθοδρομούν τάχα
Λέξεις έρμαια εννοιών, γραπώνονται
απ’ την έωλη πραγματικότητα και λουφάζουν
Στα καταφύγια μέσα της ερήμωσης, απηχούν τον αιώνα.
Εκείνος με τους πολέμους του στρώνεται στην δουλειά, λες
Και δεν αποθηριώθηκε ο άνθρωπος.
Ζωγράφησέ μου τον πόνο, το δάκρυ που αναβλύζει όπως λάβα απ’ τα μάτια των παιδιών, ζωγράφησέ μου την πληγή που χαίνει σαν μία κηλίδα που ποτίζει όλον τον καμβά με χρώματος μαρτύριο.
Κι η δόλια η λογοτεχνία μου πόσο μπαλώνει το κουρελιασμένο ρούχο της αλήθεια, πόσο
Κρατά καλά επάνω στις επάλξεις κι είναι αναρίθμητοι οι εχθροί;

Του ήλιου ύμνος σύντομος…

Αισυμνήτη ήλιε
Χαίρομαι τα ατίθασα τσαλίμια σου
Ξυπόλυτε φίλε των ανέμων
Έλα κοντά μου κι άφησε τα τριαντάφυλλα να μου μιλούν
Το χέρι σου κλονίζει τους θυσάνους
στην παραλία την έρημη
Μεσημεριάζει στο πλατύ μέτωπό σου
Αθροίσεις πουλιών κυνηγούν να χωθούν στο ανοικτό πουκάμισό σου
Σε ντύνει νεύματα αισιοδοξίας ο ουρανός..

Ίσαλος γραμμή..

Ώχρα του απογεύματος πάνω στους τοίχους που αφήσαν τα τζιτζίκια
Ένα μουρμούρισμα απίθανο αντήχηση ενός καλοκαιριού που έπεσε
Προ των πυλών χρισμένο ασβέστη
και αχαλίνωτη παραλία όπου οι κοπέλες
Έσπασαν το λαγήνι του νερού και η δροσιά ξεχύθηκε
Έως τον κάθε κόκκο τον πικρό της άμμου.

Εικόνα μπρος στα μάτια μου αναποδογυρισμένο
τρίκυκλο απ’ την ταχύτητα μες τα χορτάρια πλάι στον δρόμο χαχανητά
που τίποτα, κι ευτυχώς, δεν συνέβη
νεότητα η αγέρωχη.

Κι η μάντρα με την βοκαμβύλια ίσαλος γραμμή
της φούριας
της Κυριακής α μαγικό!

Πίσω απ’ το μικρό εκκλησάκι γυάλισαν παρέες με ποδήλατα. Καθυστερούν
οι μνήμες να προφτάσουν τα συντελεσμένα. Σημείωσα
επάνω στα δαφνόφυλλα το Τίποτα και ξέρω
πως θα έρθουν να με βρουν τα μάτια σου
πρωθύστερα ερωτικά κι από την συμπάθεια
που σου ‘χω.

Δεν θα ξαναϋπάρξουν…

Ιερότητες που δεν θα ξαναϋπάρξουν
Πίσω απ’ τα μάρμαρα τους γκρεμισμένους κίονες την σεμνή ησυχία
Δάγκωσα την ψυχή μου ανασκουμπώθηκα είδα και είπα
Μικρός είσαι αφέντη μου μικρά και πεθαίνεις
Διαβάζω την αρχαία φωνή και ευφραίνεται η πικραμένη καρδιά μου
Οι παπαρούνες έφεραν την άνοιξη καβαλικέψανε τα χαμομήλια ηλιαχτίδες
Και το αεράκι συντυχαίνει κόσμο αιθέριο

Δεν θα ξαναϋπάρξουν
το σκήπτρο του Απόλλωνα η αιχμηρή
Περσεφόνη η Αθηνά
που στόλισε με σκέψη τους ναούς-
Μικρός είσαι αφέντη μου
βράδιασε στον ντουνιά συλλογίσου
Ένα μικρό πλοιάριο που πλέει κατά την ανεξαργύρωτη Τροία
Και θέλει πίσω μια ωραία Ελένη..

Αξημέρωτα…

Σημάδεψε! Ο αέρας τρυπά το τσόφλι του ουρανού,

Έντομα μαχητικά ζητούν αίμα κροταλιστό,

Λίγο πριν ξημερώσει,

Ουγγιές χρυσάφι εναπόθεσε η νύχτα στα βουνά, το φεγγάρι μηρυκάζει την άνοιξη,

ένα πουλί τιτιβίζει μες τα φυλλώματα, ελευθερία,

Ο αδένας σου συλλαβίζει την έξαψη,

Σαπουνόφουσκες θρύβονται στην σθεναρή ατμόσφαιρα,

Ο ύπνος φεύγει αφήνοντας τον διασκελισμό του να ακούγεται

Πάνω στις πλάκες των πεζοδρομίων, κάτω

Από την αξημέρωτη βιασύνη..

Σκηνικό σε φα μείζονα…

Κι αυτά που το πρωί κελάηδησαν μες τον ήλιο

Κι αυτά που στην μέρα μέσα ομονόησαν να πουν το καλό

Πετούν χαρούμενα να ζήσουν τον διασκελισμό της χορεύτριας

Που με τα τούλια της μοιάζει ιέρεια που ιερουργεί στον γαλάζιο αέρα.

Φυτά που πλέκονται στα χαμηλά της φαντασίας

Πεταλούδες που δρέπουν θαυματουργό Μάιο

Δροσιές που ανόρθωσαν το ηθικό των φυλλωμάτων

Μάτια εκστατικά που ήτανε τα μάτια σου και δεν χορταίνεις να κοιτάζεις.

Και ο χρόνος που λύγισε σε δύο πλαγιές του απέναντι λόφου

Να απλωθούν τιτιβίσματα και βοερά καμώματα εντόμων

Πάνω από των πεύκων τα άκαμπτα κουκουνάρια

Πάνω από της ορμής της ηλιαχτίδας την κόψη την άγρια.

Κώδικας των ρημάτων που συνειδητοποιούν τον αόριστο Χρόνο…

Τακτικό θέατρο της Κυριακής·

Σκηνές πάνω στον βίο, ο βίος ένα σπαρματσέτο αναμμένο

Που λιγοψυχά να αφήσει μια υποψία ζωής ταλαιπωρημένης·

Αφήσαμε κατά μέρος τις δικαιολογίες·

Δεν έχουν σημασία οι αγχόνες, σημασία έχουν οι λαιμοί που θα κρεμαστούν αφήνοντας

Την σιωπή εκεί που πρώτα λαλούσαν οι ιδέες·

Ανάγνωση στο φως, ο χρόνος συνδικαλίζεται με την μελαγχολία·

Τρύπιο το λεξιλόγιο και μπάζει- σαν ένα μπλουζάκι καλοκαιρινό που αφήνει το κορμί εκτεθειμένο

Στον πόθο, στην αφή, στο ρήμα των ανέμων, στην γαλανή επικράτεια..

Θερμοκρασίες περιβάλλοντος

Νέα e-κυκλοφορία:
Στρατής Παρέλης, Θερμοκρασίες περιβάλλοντος
ISBN 978-618-82414-4-2

Διαβάζεται δωρεάν

Στρατής Παρέλης, Θερμοκρασίες περιβάλλοντος

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ, ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Στρατής Παρέλης, Θερμοκρασίες περιβάλλοντος

ΠΟΙΗΣΗ ISBN 978-618-82414-4-2

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ, ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Αυλιδείας Αρτέμιδος…

Εντύπωση άνοιξης δίνουν οι αύρες που χιμούν πιο αρχαιότροπες μες τον αέρα, πιο

Εμπνευσμένες τώρα που η Ιφιγένεια αναλήφθη’

Και ο πολέμαρχος ησύχασε πηγαίνοντας στην κερδοφόρα άποψή του

Φρικτός.

Παπαρούνες λικνίζονται σε μια σβιλάδα ίσως μύθου.

Ευώνυμα χλιμίντρισε η θάλασσα.

Σύγχρονα μάτια θα κοιτάξουν την θυσία σ’ άλλη ανάγνωση.

Δυσκολεύουν οι μνήμες, οι ιστορίες αποφασίζουν πάντα αλλιώς.

Με πόσα μου έχεις πει «σ’ αγαπώ» μες τον χρόνο;

 





Έδειξε μια ελαφριά ψύχρα η νύχτα.

Μου γλύκανε τον ουρανίσκο η μαρμελάδα σου.

Με πόσα μου έχεις πει «σ’ αγαπώ» μες τον χρόνο;

Λείπω για να παρίστασαι, είμαι αχνή σκιά που αργοσαλεύει όταν

Η μακρινή υποψία να είσαι εδώ, είναι της λύπης η κατάλυση.

Συμβατικά φωνήεντα να γείρουν άστρα καθαρόαιμα μες την διάθεσή μου φρυκτωρίες.

Εγείρω και την γλώσσα μου αλλιώτικα και είναι νοηματική η σιωπή σου που κεντά πληθυντικά λουλούδια για να φτιάξω το μπουκέτο γλαφυρό της εβδομάδας.

Καθέτως διοικούμε-

Καθέτως διοικούμε- κι η βροχή
Καθέτως παραμένει ανυπάκουη·

Εξίσου ανυπάκουα τα φυτά που εισβάλουν στην δασύτριχη
μασχάλη μας,
Ποιά άνοιξη σε ατασθαλία ποιός πυρετός
Που ο εαυτός που είχαμε διαβουλεύεται
ακόμα με την ατολμία: πώς
να σκηνοθετήσεις όταν σε ακουμπά το χάος
Σαν τσούχτρα στα ρηχά της θαλάσσης που αφήνει πάνω σου
το στίγμα της
Και τσούζει όλος σου ο κοίλος έσω κόσμος;

Και διαμηνύεις τριαντάφυλλα, περιπτώσεις
μιας χάρης
Που κι εσύ τηνε γεύτηκες, προτού
Σαπίσουν οι μνήμες και το άοκνο παιδί μεταβληθεί
σε ηχηρό λεμόνι
Που βροντοφώναξε τα γηρατειά του μες
την μάταιη ξινίλα..

Με την κιμωλία της Αλήθειας γραμμένα λόγια

Με την κιμωλία της Αλήθειας γραμμένα λόγια και χρώματα που δεν παραβιάζουν το αγαθό της ελευθερίας.

Συμβαίνουν μέσα μας όλα, συμβαίνει
κατιτί που είναι πιο βαθύ απ’ το δάκρυ και πιο απύθμενο από τον πιο πικρό καημό.

Ζούμε υφαρπάζοντας παντί τρόπω ιδέες που ανήκουν στο σύμπαν- όπως ανήκει πάντα κι είναι ασύνορη η πονεμένη μας καρδιά..

Η Παρασκευή είναι απάντηση στον θόρυβο της εβδομάδας

Η Παρασκευή είναι απάντηση στον θόρυβο της εβδομάδας
που πέρασε. Μένει ζορισμένη και χωρά την υπομονή μας προτού ξεφουσκώσει
περίτρανα. Ο κόσμος καθωσπρέπει σιωπηλός.
Αποκρυπτογραφεί το θάρρος που θα είχε αν…
Όλα αλλιώτικα συντελεσμένα.
Τεθνεούσης της ελπίδας μας, η λύπη νάτην έρχεται.
Μυρμηγκάκια που κυνηγάμε το σπυρί και άρτος ου ευρεθήσεται.
Κλάψε κάτω από το λυγισμένο στάχυ μελαγχολικό παιδί μου
Κλάψε κάτω από το λυγισμένοι στάχυ, απόψε!

Το πρώτο φεγγάρι είναι έγκλημα

Το πρώτο φεγγάρι είναι έγκλημα
Πάντα. Το δεύτερο
Ακούγεται ψυχρό πίσω απ’ τις καλαμιές- όπως ηχείο πόνου.
Ο ουρανός κλέβει παράσταση από τα άστρα και θεσπίζει νόμισμα ευκρίνειας πίσω
από την τζαμαρία σου που βάλει κατά τον Νοτιά.
Μακρινή είσαι, κι όμως κοντά μου!
Σιδερώνεις τα ασπρόρουχα των ονείρων σου και ποθείς να στρέψει η γη κατά τον Έρωτα
που στύλωσε το σύμπαν στις φτερούγες των αγγέλων..

Τα πράγματα έχουν χρησμό

Τα πράγματα έχουν χρησμό, χορεύουν εμβρόντητα

ανάμεσα στον χρόνο και τις διαθέσεις του θεού. Ενεός

πίσω απ' τα ρήματα, πασχίζω

μια θύελλα ν' ανακαλύψω που με ξεπερνά, καθώς

μετρώ σύμβολα κύματα

μιας επικοινωνίας που γεφύρωσε

τις αποστάσεις που μας χώρισαν και όλα πάνω μας καρδιοχτυπούν..

Χρωματιστή επανάσταση

Χρωματιστή επανάσταση, οι εντάσεις

γυρνούν σε εμπνεύσεις, είναι η έκφραση

που δεν μπορεί να περιμένει, σχήμα σε όλα,

ακούει ζαβά ο πλανήτης ετούτος μηνύματα,

κινεί το συμφέρον των λίγων.

Πατρίδες μες τον ρου της ιστορίας, αλλαγές

μεγεθών, σύνορα

που θα παίξουν ρουλέτα.

Όσο παθιάζεσαι είναι η άποψη που προκαλεί, είναι η άποψη,

ενοχλεί το δίκιο που έχεις.

Σου εκμυστηρεύομαι ουτοπίες που, έτσι κι αλλιώς,

με κάνουνε άκαιρο και που να πλησιάζω εσένα.

Να με ακούσεις μάνα…

Να χαρείς στα βουνά, δεν είναι τίποτα ο κάμπος· οι όμορφες γεωμετρίες των κορυφών, οι επιθυμίες ως το κόκαλο, οι ορμές σου, τα ένστικτα.

Να χαρείς τα εμβαδά των πλαγιών, το ακοίμητο άστρο

που γεμίζει την μπαρουταποθήκες της υψιπέτειας, το ποιητικό έναυσμα,

ντυμένο αέρα και σιωπή, να χαρείς στα βουνά.

Λύγισα το κλωνάρι και έγινε πολυσήμαντο τόξο. Σημάδεψα. Αρχαίος θεός με παραβγήκε, ποιος τοξεύει σωστά

διάνα στον στόχο της γαλήνης;

Να με ακούσεις μάνα, τώρα πριν λείψεις και να μην συναντηθούμε παρά στην ατέρμονη νύχτα, να με ακούσεις μάνα.

Έκρυψα πιο καλά απ' τον καθένα τις πίκρες μου, να με ακούσεις μάνα.

Είχα ανάγκη την σιωπή, την συγκεντρωτική ομιλία, το συμπυκνωμένο συλλάβισμα

μικρός εγώ να συντυχαίνω γίγαντες.

Να με ακούσεις μάνα- όταν θα συναντηθούμε

στο έρεβος του ουρανού, στο αντίσκηνο της νύχτας, θα είμαστε δυο σκιές που περπάτησαν πάνω στα άσπρα βότσαλα

που έφεραν την Ιωνία κοντά μου· θέατρο ενός δύσκολου ύπνου..

η αναπνοή σου άνοιξη και έρωτα μοσχοβολά!

Ευγενικά το φως σου παραχωρεί τις φιλοδοξίες του και ορμά στις κοιλάδες του Χρόνου·

Βαυκαλίζει ο ουρανός το πέλαγος και γεννιούνται επικές στιγμές μιας γαλήνης·

Λέλουδα χαράς πλαταίνουν τα σύνορα της σκέψης σου- θα είσαι πάντα λυρική

Φωταγωγημένη στην πλευρά την πλέρια της συνείδησης, θα είσαι πάντα ωραία

Όπως μασάς το τσάγαλο και η αναπνοή σου άνοιξη και έρωτα μοσχοβολά!

Πιο έρωτας από ποτέ οι λέξεις σου, πιο έρωτας,

Όπως σκορπίζεις το υψηλό φρόνημα των χρωμάτων

Γύρω, κι οι στυλοβάτες της ηθικής ακούνε μόνο τα πουλιά που

Με χαριέσσα αμφίεση σου χαμογελούν και πετάνε-

Ένα νέφος απαλό, τεκμήριο της ουράνιας σύσκεψης, στρώνει

Το λουστραρισμένο τραγούδι του στο πέλαγο που εκμυστηρεύτηκε

Αχαλίνωτες επιθυμίες στον ρου της αιωνιότητας-

Πιο έρωτας από ποτέ οι λέξεις σου, πιο έρωτας,

Κινούνται ανάμεσα στα ασάλευτα δέντρα, μαντρώνουν την σιωπή

Και σπρώχνουν την κάμαρα στον γκρεμό της ηχηρής μοναξιάς σου-

Αλλά, εγώ, για ένα χείλι κοκκίνισα

Λαχτάρησα το χάδι, το άγγιγμα να είσαι προσιτή στους πόθους που είχα,

Και να μου μένουν όνειρα κι άλλα να κάνω, προτού με θελήσουν οι ζοφερές μου κηδείες..

του Μαΐου

κέρδος στο πράο ξημέρωμα, τιτιβίσματα πουλιών και μια ελευθερία χαρισάμενη. μπερδεμένα χιμούν τα χρώματα να κατακτήσουν. σκηνικό αοράτου πολέμου: ποιός να πρόλαβε ποιόν; όση νύχτα διάβασα, τώρα μια ενοχή του σκοταδιού που εκλείπει. Μάιος. ακραιφνώς τα κοπάδια του ύπνου μου σταλίζουν κάτω από τον λατρεμένο ουρανό. μυσταγωγώ και λατρεύω!

Χωρίς άλλο όνομα Άνοιξη είναι η άνοιξη και ο Μάιος σκύλος πιστός της.

62.

Χωρίς άλλο όνομα Άνοιξη είναι η άνοιξη και ο Μάιος σκύλος πιστός της.

Με υποσχέσεις λουλουδιών συναρπάζεται, ζει
το απρόσμενο μυστικό του!

Στα λιβάδια του αναμμένες μαργαρίτες αποδίδουν στην Χάρη Του την πρέπουσα ευσέβεια!

Μόνο ξέθωρος ο αέρας περνά αφήνοντας
μέσα στην χούφτα του τοπίου ένα ζάρι
αινίγματος που όμως ποτέ δεν λύνεται..

25.5.2008

Καρφιτσώνονται πάνω στα πέταλα των λουλουδιών·
Αναγαλλιάζει ο Μάιος!
Σερπαντίνες αρώματος που ακολουθούν τα οσφρητικά λαγωνικά·
Λιποθυμάνε..
Μικρός, μικρότερος κι απ’ ότι φανταζόμουν είμαι
Του θεού αυλός.
Λόγια κάνω
Περιπαιχτικά να τον ίδιο εαυτό μου σαρκάζουνε.
Που μ’ ένα τίποτα και πάντα θα αγωνιά..
1.5.2008

Του Μάιου Σαββάτο…

Γυρεύω γυρεύω- τι ζητά
Κάποιος που δεν ησύχασε ούτε στον ύπνο;
Γεύσεις έχω από μελιού απείκασμα
Και μοσχοβόλησε μέσα στον νου μου ο πεύκος.
Του Σαββάτου ο ειρμός καπνός που αγαπά τα ουράνια.
Σάλπιγγες που διαλάλησαν μια Γη Επαγγελίας.
Πού είναι πια η Κιβωτός και ποιά ηθική ενστερνίστηκες
Κουρασμένε οδοιπόρε που καίνε οι πατούσες σου
απ' της ερήμου το λιοπύρι;
Ένα ξαφνικό χελιδόνι ζητά της Άνοιξης την φωνή και διατρανώνει
Των μυστηρίων την νεότητα όπως κι ο κόσμος μέσα στην καρδιά μου είναι
Λατρευτικός και αιώνιος…

Αν ο Μάιος…

Αν οι επιλογές μου, τα συσκεπτόμενα
άνθη,
οι παπαρούνες
που δρέπουν το άλικο
παρθένες,
τα χαμομήλια
δοκησίσοφα
και αναπλασμένα, οι ιαχές
των δέντρων, η αντήχηση
κάτω από τον ουρανό
το βιολί της μέλισσας
λυρικό και άοκνο,
οι νότες
των χλοοφόρων αναμνήσεων, εγώ
που σ' αγαπώ και δεν σε έχω,
η διαπραγμάτευση που βασανίζει τον αέρα μου
το εθνικό μου καθήκον, ο καπνός
των ονείρων που εξατμίζονται στο πρώτο φως της μέρας,
η ανάσα μου
σχηματισμένη πάνω στης αιωνιότητας το μανίκι,
το ποίημα μου
μισοτελειωμένο σαν ένας τελάλης αχινός
που κυοφορεί όλους τους κινδύνους
μιας αόρατης θάλασσας..
Αν ο επουράνιος ιδεατός Μάιος…

Απόσταση από το τεκταινόμενο. Ο μήνας βουλιάζει στον επίλογό του. Ασθμαίνει με παρρησία. Ανθοφορίες ασύλληπτες ακούγονται μες τα ποιήματα και καλλωπίζουν την μέρα. Λαχανιασμένος να προφτάσω καθετί. Μπορώ χίμαιρες και ουτοπίες, παράδοξα: είμαι επίκαιρος μες την μοναχικότητά μου. Δόθηκαν όλα. Κέρδισα μια Σημασία που είναι πολύχρωμη και τινάζεται όπως η σκόνη απ' το φόρεμα της Περσεφόνης.

Η συμπεριφορά μου επί το έργο της Άνοιξης: κάτι που μετριέται σε ουγγιές χρυσάφι και στίχους που καρπώνονται κήπους και απρόσεκτα έντομα. Φυσικά κάπου πάω. Λεηλασίες ονείρων αν κοιμηθώ κάτω απ' το φεγγάρι και ξυπνήσω με άστρα μέσα στις τσέπες μου. Φυσικά και φαντάζω σε όλους παράξενος. Και ποιος δεν είναι;