Φασαρία…

Φασαρία στα περίχωρα φασαρία

στην ενδοχώρα φασαρία

στις παραλίες

που ρημάζει ο Νοτιάς φασαρία

στο σπίτι του ανέμου φασαρία

στο λουτρό φασαρία

στην κουζίνα φασαρία

στην πεζογραφία μας φασαρία

στην ποίηση φασαρία

στην αργκό των πεζοδρομίων φασαρία

στην καθαρεύουσα των πρωτευουσιάνων φασαρία

αυτών που παίζουν φασαρία

αυτών που δεν τολμούν φασαρία

του μαραγκού του ξυλογλύπτη του οικοδόμου φασαρία

του σουπερμάρκετ του περιπτέρου του φαρμακείου φασαρία

του συνταξιούχου του λογιστή του γιατρού φασαρία

του πολιτικού της αντιπολίτευσης των βουλευτών μας φασαρία

εμού του ιδίου ξεκάνοντας το δημιούργημα μου που πολλά υποσχόταν φασαρία

σ' έναν καιρό που του λείπει η σύνεση φασαρία

να μένουμε επιφυλακτικοί για κείνα που αμφισβητούν

την ύπαρξή μας..

Ανάλογο μιας σκέψης…

Αγνοώ α αγνοώ κι άλλα

τα πλησιάζω με επιφυλάξεις· θυσία

σε έναν καημό που από δω πάνε κι άλλοι- όλα

για τον έρωτα δόθηκαν:

κι εκείνα που δεν τα προσέγγισε κανένας, κι εκείνα

που για να τα κατανοήσεις πρέπει ν' αποβάλεις

όλες τις πεπαλαιωμένες πεποιθήσεις σου.

Έγραψε η φαντασία μου υπερωρίες· σκούριασαν

οι ιδέες, ο πετεινός ξετρελάθηκε

και λάλησε, πριχού την ώρα του, χαράματα· να το προσέξεις!

Στο σκηνικό ενός πολέμου αόρατου, στεναχωρημένες

ψυχές· κι άλλες που βασανίζονται να ανανήψουν

από μιας μελαγχολίας αγχόνη. Οι σχέσεις

που κουράστηκαν, οι σχέσεις που δεν άντεξαν

να είναι λαμπερές- οι σχέσεις που στο βάθος τους

είναι πληγές που χαίνουν και κακοφορμίζουν..

Δυσκολίες μέσα σε κείνα που τα θεωρούσα εύκολα, ευκολίες

μέσα σε κείνα που τα θεωρούσα δύσκολα, αντιφάσεις

μέσα σε λογικές που επανεξετάζονται και μένει

ίζημα μιας επιθυμίας να χωρέσει σε ένα όνειρο η ζωή..

Αγνοώ α αγνοώ κι άλλα

τα βλέπω να αποσκιρτούν από τις τάξεις των ελπίδων μου- μόνο

ο έρωτας μένει

αστραφτερός πάνω απ' τα κίβδηλα· να τον πλησιάσεις

με σθένος και σαν πατριδογνωσία λέω

γιατί απ' τα φτερά του όλοι κάποτε θα κρατηθούμε..

Είσαι…

Είσαι ψυχή καλοκαιρινή, λινό μπλουζάκι κοντομάνικο
κέφι ανατιναχτό˙

είσαι η εξουσία της μέρας, το γεμάτο πιάτο
το καλλικέλαδο κρασί και ο πουνέντες˙

βρίσκεσαι μέσα σ’ έναν συλλογισμό μου
από νερένιο βίο κι απλομυριστό σαπούνι-
παρουσία ανοιξιάτικη
φρέσκια νυχτικιά βγαίνοντας στο μπαλκόνι να ποτίσει
τα γλαστράκια της.

Η ώρα καθίζει στο απόγευμα απαλά
πίνοντας απ’ το φλιτζάνι του καφέ σου-
ο ήλιος βυθίζει:
ένα τοπίο μνήμης πίνεται απ’ το μέλι του δειλινού˙

στέκεσαι όρθια
κρατάς το φως του κόσμου:
ένα κοντάρι νικητήριο…


24.4.1983
Αυλίδα

Προφητεία..

Έλα λοιπόν καλοακονισμένο μυαλό να μας τα πεις εσύ-

Ποιός υπακούει και σε ποιόν;

Η ζωή είναι μαγιά που φουσκώνει-

μια μέρα

θα πληθύνει η ποιότητα λέω-

και εγώ θα είμαι πολύ χλόινος τότε, πολύ χωματένιος..

Μέσα σ’ ένα μνήμα βαθύτερο την άνοιξη

θα μ’ ενθουσιάζουνε οι εξάψεις…                                 

                                                     19.3.1983   Ηράκλειο

                                                   Από τον ‘’Οστεοθλάστη’’

Ένα μωράκι ήρθε από την μακρινή Χώρα των Ψυχών-

Ένα μωράκι για να μου θυμίσει ότι η ζωή είναι όμορφη!

Φύλλα του δάσους…

Τα πλατανόφυλλα ζουν την χορογραφία της χαράς

κάτω από τα όρθια δέντρα,

σχεδόν

μες την αγκαλιά σου,

γυμνά

και απέριττα-

όπως η ώρα τα στροβιλίζει

σε μία δίνη που τρελαίνεται κι η ίδια από τον μαγεμένο ρυθμό της

σε μια αιθέρια μουσική

που υπόσχεται

ζωντάνια και εκμυστηρεύσεις..

Τα πλατανόφυλλα αγαπούν την φωνή του ήλιου· επάνω τους

τα σχήματα εναλλάσσονται,

μικραίνοντας

και μεγαλώνοντας

ακανόνιστα

συγκρατώντας

τα μυστικά ενός δάσους που ανήκει

στους περιπατητές του.

Κι εσύ μεγαλύνεις τον Σκοπό της Φύσης, ερυθριώντας

με ροδαλή πεμπτουσία, μαθήτρια

μιας ηλιαχτίδας που γεννά συμπάθειες

ανάμεσα στις τάξεις των φυτών…

Πρελούντιο της νύχτας…

Στο σκοτάδι κινούνται νυχτερίδες

η νύχτα

πολύτιμη

για το γεμάτο φεγγάρι της· μένω

στο τραπέζι

με τ' απλωμένα χαρτιά μου

ψαράς στην λίμνη της γλώσσας

χορός των αοράτων μπρος στα μάτια μου

οθόνη παλλόμενη- ανοικτά τα μικρόφωνα

πουθενά δεν θα πάω που δεν αγαπούν την αλήθεια μου

ευτύχισα σιωπές με πανσπερμία ντελικάτη

κατέθεσα τα διαπιστευτήριά μου

στον μέγιστο ουρανό..

ψαράς στην λίμνη της γλώσσας-

ευθείες που καμπύλωσαν, τοξωτά

παράθυρα, στέγες

ασημωμένες

από το φεγγαρίσιο φως

μάγουλα

πασπαλισμένα

με το κοκκινάδι του έρωτα

φιλί στα κλεφτά

πίσω απ' τον πευκώνα, μπροστά

από της εκκλησίας την πόρτα-

α, της αγάπης ενορχηστρωμένη μελωδία!

Χορός των αοράτων μπρος στα μάτια μου-

κλείνω τ' αυτιά μου στον θόρυβο,

γλιστρώ κάτω απ' τα σκεπάσματα

από το όνειρο θα έρθω, να έχεις τον νου σου

ανήκω στην αγάπη που δεν θα υποταχθεί σε κανέναν

στον αιθέρα διαβάζω τα είδωλα

όλα έχουν σχήμα φωτιάς που θέλει

δική της ελευθερία..

Γεωμετρία αισθημάτων…

Άνθη κολυμπούν μες τον σταράτο αέρα-

στο κάτω κάτω της γραφής

όλα που πλέουν πουθενά δεν πάνε

εξόν από σ' επίγεια λιμάνια

που φλερτάρουν

με τον πλανήτη στην τόλμη του.

Στην όψη το αίσθημα είναι κήπος

που επαίρεται για του αρώματός τον πυρετό

στην γεωμετρία όλα που μετριούνται

είναι εμβαδόν

χαράς τε και λύπης μας.

Επιχειρώ στον καθαρό αέρα·

οι ώρες είναι μάγισσες- με σαμποτάρουν·

αγαπώ το κορμί- επάνω του

ιερουργώ

όπως ο μύστης που να το λατρέψει θέλει..

θ' αποδεχτώ την φιλαυτία μου, τον εγωισμό μου- μ' αυτά

τα εργαλεία μύθο έφτιαξα- ποιος

κόπτεται για την στιγμή που η ιστορία γράφεται,

με την πεζότητά της, στο παρόν;      Αφήνομαι

να με γουβιάσουν οι μέλισσες

είμαι κηρύθρα τελικά είμαι κηρύθρα

εκρέουν από μέσα μου

φωνήεντα μελένια κι ωδικές μελαγχολίες..

μεσημέριασε· η σκέψη θέλει φως·

συνονθύλευμα από αντιφάσεις κρούει την θύρα μου·

αποπού θα μπεις στον συλλογισμό μου εσύ που λείπεις από τις κοινωνικές φαντασμαγορίες, πώς

θα μου παρουσιάσεις την θύελλα

ντυμένη τούλια νύφη να με αποδεκατίσει σαν μια έμπνευση δρεπανηφόρα;

Τετάρτη οικουμενική..

Είπα, είπες, είπαμε. Ο τόπος

είναι η συνάντηση

μιας σκέψης με την άλλη.

                                          Δένονται λόγια με το τίποτα και

αυτός που ξέρει, βρίσκει, πίσω απ' τα έκδηλα,

το φάσμα των πραγμάτων

που χωρά μες το γεγονός

που έχει, αλήθεια, σημασία.

Φιλοσοφίες αβρές, που ξενυχτούν μες τα κεφάλια

των μοναχικών, και κύκλο κάνουν

στην ζάλη του μυαλού,

σ' αυτό που σαν σκιά πλανιέται

λίγο πριν ξημερώσει κι είναι άβατο το ιερό πλησίασμα

στον ήχο του Θεού.

                                 Λίθινοι τοίχοι, ψηλά καμπαναριά, ψαλμωδίες

που ήρθαν απ' την πέρα γειτονιά- λες κι άγγελοι τραγούδησαν

αφήνοντας τα γέλια τους να ταξιδέψουν

μετά,

μες τον θαμπό ορίζοντα..

Τετάρτη ανταμωμένη με τον όρθρο- Τετάρτη οικουμενική..

Ο θάνατος πλησίασε και έφυγε απογοητευμένος.

Ένα πουλί κελάηδησε μες τα κλαδιά της μυρτιάς, στον τόπο που

ένα σύννεφο έστειλε μια βιαστική ψιχάλα

να δέσει το τοπίο στο άρμα της υπομονής μας..

Ο φίλος.

Είχα έναν απέραντο φίλο από εναγώνιο άστρο.
Οι δαγκάνες των ματιών του τυραννούσαν την αλήθεια.
Μέσα στην χημεία του λόγου υπέφερε
τόσο πάθος.
Ο πόνος τον κούρασε.
Στέγνωσε το αίμα του-
Πάνω σε τόσες σελίδες,, σχέδια
Περίτεχνα μουντζουρωμένες.
Αγαπούσε τον Σεπτέμβρη..

Γέρασε μέσα σε μιαν ιδιοτέλεια ολότελα των ανθρώπων που τον μίσησαν
Πάνω σε έναν οβολό
Για την αθανασία..

Στα νιάτα του βουλήθηκε να φτιάξει ένα αστείο για δική μου έκπληξη..

Πυρπολήθηκε λοιπόν περιχυμένος από εύφλεκτους λόγους..

Άκουσα την σάρκα του να τσιρίζει φωτίζοντας
Καγχαστικά την νύχτα…

Χωρίσαμε μετά…

Υπόγειοι σιδηροδρομικοί σταθμοί για υπόγειους
Ανθρώπους.
Η ζωή μου έγινε σβηστήρας..
Τόσα λάθη!

Άκουσα να τρελάθηκε φωνάζοντας «Αμήν!»
«Αμήν!»- Το αίμα του
Είχε πιει πολύ μελαγχολικό ουρανό και είπαν μελάνιασε καθώς
Τον κέντησαν με την λόγχη
Για να πιστέψουν στο θάρρος του!

Αυλίδα 1983

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ..

                        

Την ύλη τρώει η ύλη-          αλλά

   στα βαθειά των αποκαλύψεών της

      εκμυστηρεύσεις πεταλούδας ταιριάζουν

          ψυχής.

              Σαν να μην μπορείς να εξηγήσεις κιόλας

                 το ελαφρό της πετάρισμα

                      προς το άπιαστο.

Θάλασσες

  ανταμώνουνε τις θάλασσες-

     μαγεία γεμάτες

         κάτι απ’ τον βυθό τους υποψιαζόμαστε

            γραμμένο

               σε βότσαλο εξαγνισμένο

                  σε έρημο ακρογιάλι-

Τοπία ωκεανών,

ζούγκλες παρθένες,  απάτητες

δυσκολεύοντας με το σκοτάδι τους την εξιχνίαση-

το πένθος όλο στα βαθειά κρύβεται

των μυστικών του πόντου.

Και αρδεύω με δροσιά βγαλμένη από όστρακο ανεστραμμένο

τα όνειρα

                                    μοσχοβολάνε τώρα

                                       εσύ ξέρεις από τάξη ανθρώπινη αλλά ξέρω κι εγώ

                                           άσπρα μαύρα γράμματα        

                                            κεφαλαία των πόθων γεωγραφία.

Πάλι θα είσαι εδώ

             που αρχίζουνε οι ανεμώνες της θαλάσσης πάνω στα έξω βράχια

                 να σαλεύουνε αργά με το λιλά της αμεριμνησίας τους   

                      μηνύματα όλα-

Επικοινωνίες του γαλαζοπράσινου         

καθώς ο ουρανός σου

   αποτυχημένος μάγος

      αρνείται να σε πάρει ακόμα στα βαθειά

φτιάχνεις λίμνη από πρωτόγονα δάκρυα

και χορταίνεις ολοένα με περισσότερες λέξεις…                       3.1.2008

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥ..

Συμβαίνει απλά..      στα απόμερα κοιμητήρια

μοναστηριών του ονειροπόλου

εδρεύει θλίψη μ’ απαλό μετάξι..

Χλόη δοξαστική απέναντι

     απ’ τ’ αφρισμένο πέλαο

         ώρα

              που οι καλόγεροι της ερημιάς

                 ξυπνούνε να συνάξουνε

                       δρόσο προσευχής   

                          επάνω απ’ τα ωραία φύλλα

καρυδιάς που σκέπει το μικρό εκκλησάκι των τριάντα καημών!

Και στο απρόσιτο μέρος της ψυχής με βότσαλα

παραλίας θρακιώτικης        

απάτητης

από πέλματα των ανθρώπων βέβηλα         

μια θεά

που αναδύεται γυμνή απ’ την θάλασσα-

ξημέρωμα Αυγούστου!

Βρήκα τα χνάρια της πάνω στην φρέσκια άμμο

                           λεπτά βηματάκια  του εξαίσιου κορμιού

                              και γύρω ακόμη

                                 μία σαν για να επιβιώνει ανάσα

                                    μυρωδική

                                        γαλήνης

                                          και κατάνυξης του φλοίσβου.

Θα δεχτώ ότι όλα τα εγκατέλειψα για ν’ αφοσιωθώ

στα μικρά μυστικά της γλώσσας-

                                 σαν οι γραμματικές από παντού

                                    να με κατατρώγαν-

                                       ίδια όπως ένα θαλάσσιο ξύλο απιθωμένο στην στεριά

                                         το δούλευε για χρόνια η ξυλογλύπτης θάλασσα.

Και εκεί που το βλέμμα μου φτάνει ανήλεο να αναρριχηθεί

πάνω στην μάντρα του τοπίου,        οχτώ

μέτρα πριν ν’ αγγίξει ουρανό,        άσπρος

ή γκριζωπός καπνός

από θυσία αρχαία,                             πάνω στον βωμό

σφαδάζει ακόμη το ελάφι.               Για ταξίδι καλό του πόντου..

Λόγια του ιερέα όταν λίγο πριν

ν’ ακινητήσει ελαφρό αεράκι σαν στεφανωμένος

ανάμεσα στα σύννεφα που φαίνεται ο θεός και κάτι

                    ανεξήγητο μουρμουρητό όπως: «Δόξα Σοι»

                      παλαιάς εκδοχής δεδομένο ρίχνει

                        γύρω πέπλο έκστασης δυνατής..

Φέγγει η θάλασσα

                                    φέγγει κι  αστράφτει ο ουρανός

και πιάνει δυνατός αέρας ίδια που μες την ψυχή ξεχνιέσαι και σε πιάνει ο οίστρος

κι εσύ πιστός στο αόρατο ή σε εκείνο που απλά δεν βλέπει ο άνθρωπος

πάντα-

                ξέρεις να διαβάσεις πάλι που σου εξηγηθήκαν σημεία

                  κι εκμυστηρεύεσαι το δέος σ’ ένα που σιμά πουλί

                    κρατάει με το ράμφος ταπεινό

                      σπυρί της λέξης, ποίημα!

                                                                                           6.1.2008

ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ.

Με κουβέντιασε η καρδιά μου
Σε μια ηλικία που αν κατορθώσεις φως
Μέλλει ν’ αναδυθείς μες από ορίζοντες
Ροδοπόρφυρους τώρα..

Και το βάρος μου όλο μηδενισμένο.
Επειδή ένα τόσο δα πούπουλο έγνοιας
Είχε σταθεί πάνω στο κούτελό μου και το αυλάκωσε!
Το ρυτιδωμένο δέρμα προσηλύτιζε
Τις αισιόδοξες ομιλίες
Σε μιαν αλφαβήτα εγγαστρίμυθη 
Όπου το ρήμα πλάι σε γυναικεία ονόματα άγιασε!

Ελένη! Σοφία! Μαρία! Που είσαστε;
Ο καιρός έχει στρεβλώσει.
Μάταια ψάχνω για μια θέληση κλιμακωτή.

Σε όλα τυραννισμένος στην ηλικία των είκοσι..
Ζητάω την απ’ αιώνων 
Ανάσα μου ριγμένη
Ξάφνου σε μία από πηλό γεωγραφία!

Η πνοή του θεού;
Και ποιος ο ανάδοχος;
Βαφτίσια πάντως…… Στρατής Παρέλης τ’ όνομά μου
Γεωργός
Οργώνοντας τις πεδιάδες εύφορες της συνείδησης.

Θυμάμαι κάτι ατέλειωτες πορείες νυχτερινές
Κάτω από το άστρο 
Το φθονερό της τραμουντάνας

Σε ποιήματα μέσα
Πελώριες γαλαρίες, κάποιοι
Ψάχνουν για μια φλέβα στίχου λαμπερή.
Αύριο ξημερώνει ένας
Διαμαντικός ουράνιος λόγος-
Ο καημός μου!
20.3.1982

Κορίτσι μου γελούμενο πρωί

Κορίτσι μου γελούμενο πρωί
Ματάκι πονηρό
Αίσθημα πιο γενναίο

Σου λέω σε θέλω
Κάνεις «Μη!»
«Δεν κάνει!»
Σ’ αγαπώ

Νάζι μου κυριακάτικο
Ποιός σου ‘πε πως αγάπησα
Τις μούσες μου και μόνες;

ΣΤΕΛΛΑ.

Πλάι μας δουλεύει η λαιμητόμος-     χωρίς πολλά

Δικαστήρια- αυθαιρετώντας·

Έτσι που επιβάλουνε τα λάθη μας..

Παίρνει την ζωή σου γιατί εσύ κι αυτή δεν την αγάπησες·

Την κούρασες διαβάζοντας πάντα κοντά στον θάνατο-

Όπως να όφειλες

Εσύ να είσαι από τα πρόσωπα το τραγικό.

Είναι όπως  δεν το ξέρεις που έρχεται το βράδιασμα·

Εσύ ανύποπτη πιστεύεις σε όνειρα που εκπληρώνονται σε άλλον

                                                                                                               κόσμο.            

                                                                                                                         

Και πας

Φεύγεις και πας,

Απομακρυνόμενη,       κεκοιμημένη…

Σκορπάς τα νιάτα σου στις τύχες του αέρα,

Δεν σε λυπάται και το ξέρεις ο καιρός,

Χόρτασες μοναξιά, χόρτασες αίνιγμα

Της νύχτας που χόρεψαν μες το αίμα σου πικρά φεγγάρια.

Ξέρεις σε σκέφτομαι…  Δεν το καταλαβαίνω

Πως φεύγει ένας αμνός προς την θυσία του·

Εθελούσια·

Όταν τριγύρω του οι λύκοι όλοι που καραδοκούνε

Είναι μία αγέλη που κανιβαλίζει

Έτοιμοι όλοι για όλους θάνατο να δώσουν..

Ξέρω πως δεν θέλησες άλλο την άμυνα,

Θέλησες την υποταγή σ’ εκείνο που σε παίδεψε για χρόνια.

Καίει στις φλέβες σου ακόμα η πίκρα του θανατικού.

Τόσο βουερή που είναι τώρα σαν από σχισμή εκεί όπου  κανείς

                                                                                                 δεν το περίμενε

Να φανεί μικρό λουλούδι

Σαν μ’ αυτό να μιλούσες  μελαγχολικά

Λίγο πριν φύγεις και αφήσεις μες τα μάτια σου ένα μυστικό

Απελπισμένης ηλιαχτίδας που θα λάμψει μέσα σ’ άλλους ουρανούς

Που πέρα εκεί βροντάνε! 

                                                                                        12.5.2008      

ΤΟΠΙΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ..

Καλά λοιπόν η μοναξιά..
Όμως να πνεύσει ένας άνεμος εφηβικός και να με πάει ίσαμε 
αυτή την δύση στον ορίζοντα στο βάθος του που καίγεται
Τι καλά!

Τόχα μαντέψει το γραφτό μου κει στους ουρανούς.
Είχα πει να δώσω μοίρα ο ίδιος για τον εαυτό μου.
τί φρένιαζε το αγρίμι του αίματος..
Στην άλλη γειτονιά που είχα κατοικήσει και εγώ για έναν καιρό
Τώρα προβάλανε στο παραθύρι τα κορίτσια.
Στο μελαγχολικό τους πρόσωπο
Παιζογελούσαν οι ειρωνείες.
Με το στανιό τους έπαιρνες κουβέντα.
Όπως:

«Η ελπίδα χέρι που δεν ωφελεί κι αν το ‘χεις
Αλλά δεν τήνε λέω ακατοίκητη την μοναξιά,
Υπάρχει μια αντήχηση του πόνου σου μέσα στις φλέβες του άλλου..»

Φυσούσε αεράκι ανοιξιάτικο.
Στις σελίδες του βιβλίου που μπροστά μου διάβαζα σκουντουφλούσε. Αν
Θα κοιτούσα από το τζάμι,
Βρωμισμένο από τα μυγοφτύματα,
Μακριά κ’ αψηλά περνούσε
Με τον καπετάνιο του που παραλόγισε
Το συννεφένιο καράβι..
Φορτία νοσταλγίες και τα νερά στο κόψιμο της πλώρης
Να παφλάζουνε ευτυχισμένα.
«Άγγελος δεξιά..» η φωνή του ναύτη ….όμως
Στην γη 
Δύσκολα που υπάρχουμε!
Με τον φόβο ολοένα μεγαλώνοντας
Τον άλλο φόβο… 
Και το χέρι μας άτολμο
Να μην έχουμε κιόλας καταλάβει
Πως με μια τόλμη της ψυχής νικιώνται όλα:
Σαν σπαθί ο γόρδιος που θα κοπεί για το ανάστα μας..

Ροδαλά ή μολυβένια ή μαύρα
Μπόρεσα μια στιγμή να δω τα κάστρα τ’ ουρανού
-Μες από μία ύπνωση ίσως..
Κι η φαντασία μου που λευτερώνονταν σε μεριές κι ακίνητη..
Να γυαλοκοπά πάνω τους το φεγγάρι,
Φοβίζοντας την πράξη που ‘ναι της κακίας ορμήνια.

Κι όταν
Είχε κλώσει για καλά η μέρα πλάι στην πικροδάφνη ή στα νυσταγμένα νυχτολούλουδα
Αγγέλους πολλούς γύρω από κάποιον με φλογέρα
Που αρμένιζε νότες μελαγχολίας ή αγάπης γύρω του..
Η ίδια ερημιά που φοβόμαστε οι άνθρωποι!

26.10.1981