Δεν συμμαζεύεται ο παλιάτσος της πατρίδας μου

Δεν συμμαζεύεται ο παλιάτσος της πατρίδας μου

Με κυνηγά ρέστα να πάρει

Α να αρπάξω μια μαγκούρα και να τον χτυπώ

Ίσαμε που να γίνει τούμπανο πρησμένος..

Ας σταματήσουν να συνωμοτούν οι απαξίες εναντίον
των ιδέων που υιοθέτησα

Οι ναύλοι των νοημάτων αφήνουν στερημένο τον εαυτό μου από αίμα

Εξαιρετικά δραπέτευσα

Από μένα απ’ όλα

Με δυο λέξεις τι θα απομείνει από το συνονθύλευμα των στιγμών

Έτσι που ο καιρός αδιάλειπτα μας εκβιάζει;

Ο τραπεζίτης διψάει άγουρη αποταμίευση

Ο καρπός του λαού είναι μόχθος

γλυκύς

Και η εποχή χρειάζεται πολιτικό νεκροθάφτη

Εδώ που φτάσαμε ας ακουστούν καμπάνες

Κι ας αφυπνίσει κάτι το μυαλό..

Στην κοιλιά σου φύεται ολόγλυκο ρόδο

Στην κοιλιά σου φύεται ολόγλυκο ρόδο

που αγγίζει το χέρι μου και το άμοιρο καίγεται.

Τα φεγγάρια που έχω κρατήσει στα χέρια μου

άνοιξαν μέσα μου κρατήρα απ’ όπου

λυρικός καπνός φεύγει και σκοτεινιάζει την άνοιξη.

Φτάνω κοντά σου από μίλια μακριά και ακούγοντας το κουτσομπολιό των ανέμων.

Κοίτα πώς έβαλε επιτυχημένα τις ψηφίδες του ο κατεργάρης χρόνος!

Τσακμακόπετρες δυνητικές σπιθίζουν και φωταγωγείται ο αμετάφραστος χρόνος..

Με το μυαλό σε φτάνω

Με το μυαλό σε φτάνω σε έχω σιδηροδέσμια

με τα αισθήματα

να ένα βλέμμα μου- χρυσάφι που σου αφιέρωσε η μέρα.

Καθαρό μέσα μου το νόημα όλων των επαναστάσεων

Κι εσύ..

Κοίτα ξυπόλητος χορεύω!

Κοίτα ξυπόλητος χορεύω! Κοίτα

Έχει η καρδιά μου απογειωθεί

     Στην γούρνα του ήλιου λούζονται τα λόγια μου

     Όλα είναι οίνος

       ευφραντικός..

Αχ η ποίηση τόσα μου έδωσε

Και αλήθεια πολύ μοναξιά..

Αλλά μέσα μου είναι ο κόσμος απέραντος

Στέκεται ο βότρυς μου σε φωταψία ερωτική

Και εκχύνει κατάφαση αμπέλου..

                                     1.8.2011

Ήλιε καθαρέ ξιφομάχε σ’ ακολούθησα τόσο!

Φρενιάζει μέσα στα χωράφια το σπαθόχορτο.

Ήλιε καθαρέ ξιφομάχε

σ’ ακολούθησα τόσο!

Σπουργίτια χοροπηδούν πάνω στο χώμα..

Ήρθα ως εδώ συλλειτουργώντας με τις μαργαρίτες ιέρειες

Κάποτε μυστικός που δέεται για Αποκάλυψη

Στις τσέπες μου ένα νόμισμα χαρά να εξαργυρώσω

Γαυγίζει ο κύνας της Δευτέρας

Στέλνει το αλύχτισμά του ως την ασύμμετρη νύχτα

Θα έχω πάντα έναν άσσο στο μανίκι μου

Θα μου εκμυστηρεύεται τα σχέδιά του ο Θεός..

1.8.2011

Μου έδωσε σύμβολα η ζωή

Μου έδωσε σύμβολα η ζωή, ‘υχαριστημένος είμαι

εν τούτω πολέμησε    όλοι κερδίζουνε μια νίκη αιματηρή

στάθηκα απέναντι στα λουλούδια πανέτοιμος

προσκυνάω την χάρη τους.

                                   Γιατί

αν δεν ξοδέψεις ανάσα δεν θα βρεις χαρά οξυγόνου

εκεί που ο θάνατος συναντά την ζωή   
σαν χάδι

που θα ηρεμήσει τον άρρωστο   
εκεί  
η πρωινή πάχνη αφήνει έκθετο το σώμα της νύχτας κι ο ποιητής

βουλιάζει ανεμοδαρμένος μες την σκέψη

ο περιρρέων όλων το ανάγνωσμα..

Η νύμφη των νερών

Η νύμφη των νερών περιφέρεται ανάμεσα σε κορμούς δέντρων και πρωινές ηλιαχτίδες

Κι εκείνο το χλωμό φεγγάρι αορίστου ευκτικού που στέκεται

Ημερινό πάνω στον θόλο που γαλάνισε

Η κοίτη γράφει θρίαμβο ορμής

Οι όχθες κοιτούν με απορία αυτόν τον γελωτοποιό άνεμο

Καθώς οι παύσεις της συμφωνίας των πουλιών τρεμίζουν την σιωπή της εντεκάτης

ώρας Δευτέρας και να κόπτεται μην αστοχήσει ο Απρίλιος.

Τα πάντα είναι φυλακισμένα σε χρυσό τούλι διάφανο

Και στις γειτονιές των σύννεφων μυρίζει λιγωτικό γιασεμί

Ή ταν ή επί τας ρίμας.

Μια νότα ήλιος...

Τι φρικτές φυλακές και να μην είναι μέσα μου καμιά φωνή ίδια ξανά   
όπως την θέτουνε οι γλάροι πάνω στο ακατανίκητο φως και τα βράχια  
ο Απρίλιος να νέμεται την ερημιά ακόμη του τοπίου  

δύσκολος μύθος η καρδιά μες την αυγή.

          Αρκεί η μουσική όμως πάντα δεν λες, αρκεί η μουσική

          κι επικοινωνούμε με αισθήματα συμμετέχουμε στην μεγάλη Φωτιά

          είμαστε σ’ όλα πια δικαιωμένοι. Τώρα

που θα στραφούν προς το οξύτερο οι εξουσίες

όπως πληκτρολογούμε την εσώτατη λέξη

ο χρόνος είναι πάντα μηδέν που τείνει στο βαθύτερο άπειρο

και δικαιώνει τα οράματά μας η Στιγμή..

Η εποχή παγιδεύει σωρηδόν συνειδήσεις

Τίποτα οι λέξεις τίποτα οι σκέψεις που δεν ευδοκίμησαν

Τίποτα οι φτηνές συγκρίσεις των χρωμάτων της δολερής εξουσίας

Τα βουλευτήρια του αίσχους οι άρρωστες τόσες λογοδιάρροιες η όχι παραδοχή

Πως ο καιρός των τίμιων πέρασε, τώρα οι ελεεινοί δεσπόζουν σ’ όλα τα ενεχυροδανειστήρια και οι μοναδικοί

Που αντιστέκονται λευκότροπα είναι οι ποιητές

Που πιστεύουν ακόμα στο κάλλος..

Η εποχή παγιδεύει σωρηδόν συνειδήσεις

Οι αντίπαλοι είναι μονομάχοι διαρκών εμφυλίων

Εθνικό είναι μόνο ένα μνημείο που αναστυλώθηκε για να θυμίζει

Πείσμα και περασμένη αξία.

Υποτιμάται το νόμισμα οι φτωχοί δαγκώνουνε σαν λυσσασμένοι το ψωμί

Μες τις πλατείες στέκονται καπνίζοντας οι άνεργοι

Οι επιπλοκές των χρηματιστηρίων αφοδεύουν πάνω στο κοινωνικό αγαθό

Εγώ σκληραίνω όπως ήθελε η κόρη μου.

Επιβαρύνονται οι πιέσεις μου η καρδιά μου χτυπά γρηγορότερα

Θα παίρνω χάπια ανοχής και αντοχής θα θέλω
να επαναστατήσω

Βαριά όπως θα με ξεκαλουπώνει ο καιρός.

Και σ’ όλα αυτά ας μην προσθέσω πως αλλάξανε την αριθμητική

Που θέλει κάποιος για να ζήσει

Μένοντας, για την ποίηση που επιβιώνει, οπαδός..

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ...

Πέτρα θεληματική της γης

Πέτρα θεληματική της γης- ο καπνός σου

Σωρεύεται κάτω απ’ τον ήλιο

Μες τον καθαρό ουρανό που εσύ τόσο βελάζεις

Προδίδοντας τοπίο ερημιάς.

Κατανοώ το αιχμηρό παιχνίδι σου

Άφωνος μένω

Για σένα ο μεταγλωττιστής της σκληράδας του πόνου.

Κι εγώ που μέσα απ’ τον πόνο έγινα καλύτερος

Άνθρωπος σε γνωρίζω που σφιγμένη σαν μεγάλο λίθινο αίνιγμα

Φυλάκισες της γης το καύχημα και έγινες

 μια ακρογωνιαία τελική σιωπή..

Εκεί που ήρθε τότε η Σοφία

Εξορκίζονται από τους γλάρους τα κακά δαιμόνια των ουρανών

Ο τσαλαπετεινός που πετά λέγεται Ηλιογάβαλος

Τα φτερά του είναι πλουμιστά με ανταύγειες της άνοιξης

Εκεί που ήρθε τότε η Σοφία και μου είπε,″ μην νοιάζεσαι

Αγαπώ τα λόγια σου και όταν λείψεις

ξέρω που θα είσαι πάντα εδώ

Αγέρωχες σιωπές να μου χαρίζεις.″

Εγώ σχημάτισα ένα φως των αισθήσεων πάνω στο ωραίο κορμί της

Και άφησα τα τριαντάφυλλα να πέσουνε πάνω στο στήθος της

Κάνοντας το παρόν μου αιώνιο.

Με φίλησε και ένιωσα να τρέμουνε οι μίσχοι όλων των λουλουδιών

Και να υπόσχονται οι αμαρτωλοί για όλα μετάνοια..

Γράφω για να λαμβάνουνε υπόσταση τα παραμύθια μου

Γράφω για να λαμβάνουνε υπόσταση τα παραμύθια μου, κονιορτοποιώ

το θάρρος, την σύνεση, την υπομονή-

αυτά που ζουν μαζί μου αναρριχώνται

ως τα ψηλά του νου -

Περισπούδαστα όπως να ζούμε επί θανάτω, κι όμως

από την κλίμακα της μουσικής ωραία δραπέτευσα.

Των φιλολόγων τα λεφούσια θα ζωστούν την κομπορρημοσύνη τους και θα επιτεθούν

τρυπώντας το νερό εγκάρσια- ε ρε ζημιά! Θα μείνω

να συνδιαλέγομαι με τον ταπεινότερο των αγγέλων

αστράφτοντας από έρωτα και νοσταλγώντας εποχές παθιασμένου φιλιού!

Το σώμα

Το σώμα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του χρόνου

Το σώμα διαβάζει τις ανάσες του

Το σώμα θέλγεται από την ιερουργία του έρωτα

Το σώμα αφομοιώνει ορμόνες χαράς.

Ζω με το αλογάκι αυτό και το προσέχω

Και το λατρεύω που χλιμιντρίζει λαχανιασμένο

τρέχοντας παθιασμένο μέσα στην πίστα ζωή.

Το νερό σκέφτεται πεδιάδες γήινες να χυθεί και ν' αναστατώσει.

Το νερό σκέφτεται πεδιάδες γήινες να χυθεί και ν' αναστατώσει.

Σαν από έναν κρατήρα παλαιολιθικό

κερδίζει μνήμης διάρκεια

σκουντουφλά στα βράχια της αυγής, εξαπλώνεται

μέσα στην κοσμοθεωρία της μέρας.

Το νερό είναι δημητριακό είναι ποσειδώνιο είναι ηραίο

επιτελεί τους άθλους που κανένας δεν μπόρεσε.

Το νερό τσούζει πάνω στα φύλλα των δέντρων παίζοντας με το κύκλο της εξάτμισης

λιμναίο φευγαλέο, ομοούσιο με την αρχέγονη τέτοια ζωή.

Το νερό είναι φιλί πάνω στα πράγματα, ξεπερνά τα πράγματα-

βαφτίζει τις συλλαβές των μορίων θέλοντας κι άλλο ζωή.

Το νερό είναι εθνικό εδώ και οικουμενικό παρακάτω

Το νερό είναι ο μη θεός μα κι ο θεός
μ’ όλη την λαμπερή ακολουθία του

από διαμαντικές ταξιαρχίες αναμάρτητων αγγέλων..

                              29.4.2012

Τραυματίζονται οι ιδέες μου

Χρεοκοπούν και οι απόψεις κάποτε-

Εκεί που ήθελες το άσπρο σε νικάει κατά κράτος φονικό το μαύρο.

Οι κοινωνίες περισυλλέγουνε τις αντιφάσεις τους

Και πάλι ίδια αποτυγχάνουν.

Έτσι όπως πάντα για να το σκεφτώ χάνω τον ύπνο μου.

Ξυπόλυτος μες τον μεγάλο μαχαλά της οικουμένης

Επιβεβαιωμένα θνητός

Αντιδικώ μες της ιστορίας το θράσος.

Τραυματίζονται οι ιδέες μου

Πάντα ανεφάρμοστες είναι

Τι φιλόσοφος να ‘σαι τι και ποιητής

Θα σε σταυρώσουνε τα αγελαία ένστικτα.

Χαμηλώνω τώρα το βλέμμα μου

Προσκυνώ την δική μου ανάγκη.

Κι ακούγομαι όπως να γράφω προσευχή

Σε κάποιον που δεν έφτασε την θέωση ακόμη..

Προφητεία

                             

Έλα λοιπόν καλοακονισμένο μυαλό να μας τα πεις εσύ

ποιος υπακούει και σε ποιόν

η ζωή είναι μαγιά που φουσκώνει

μια μέρα θα πληθύνει η ποιότητα λέω

και εγώ θα είμαι πολύ χλόινος  τότε πολύ χωματένιος

μέσα σ’ ένα μνήμα βαθύτερο την άνοιξη

θα μ’ ενθουσιάζουνε οι εξάψεις…

                                                  19.3.1983

                                                   Ηράκλειο

Από τα βάθη των αιώνων

42.

Από τα βάθη των αιώνων ο ίδιος πάντοτε  άνθρωπος

Έρχεται

Και ούτε που ξέρει την ψυχή του.

Βγάζει φωτιά πολεμική    - δράκος παραμυθιών-

Στα μάτια του οι σπίθες του εμφύλιου..

Μόνο ένα ποίημα τόσο δα εξέχει μες απ’ το τσεπάκι του

Εκείνος το αγνοεί

                              ( Μα το ‘χει ανάγκη)-

Τσαλακώνει τις ωραίες εικόνες

Που υπάρχουν στο μυαλό του.

Εμένα όλα μου τα υπάρχοντα αχρηστεμένα

Μόνο μια λάμψη πάνω τους

Σπαθιά της μοίρας

Μου ορίζει να κοιτώ αλλιώς, να φτάνω

Στην ψυχή τους, να βρίσκω

Πού τρέχει το νερό και πού το έγκατο ανεβαίνει

Ψηλά ψηλά για να το βλέπουμε.

Πελεκάνε δυνατέ, κοντυλοφόρε

Άκακε φτερωτέ μου γίγαντα,

Πλησιάζεις, περιπετειώδεις λέξεις μου φέρνεις

Πιο σφιχτά αγκαλιασμένες, περίτεχνα

Μεταξύ τους δεμένες

Με ήχο

Και ζωής και θανάτου και φωτιάς.

Με κατατρώνε αλήθεια, με λυγάνε.

Έτσι όπως δένεται τ’ ατσάλι  κι ο καημός κι ο μύθος..

                                                                                          22.7.2008

Αναπνέω σαν η ζωή να μην μου οφείλει τίποτα

23.

Το πρωί  λέει τα πράγματα με το πραγματικό όνομά τους.

Τίποτα μετονομασμένο.

Το πουλί-πουλί, το δέντρο-δέντρο·       

Και ο άνθρωπος

Διψασμένος της γνώσης.

Ομοιοκατάληχτα λουλούδια       

Σπίθες βγάζουν

Φωτός    

Που ένα άρωμα πάντα τους περισσεύει.

Στο βάθος κήπος. Και μετά η θάλασσα.

Μα πάντα ο ήλιος.

Θεός που υπερασπίζεται αυτά τα νιάτα

Που σπαταληθήκαν ν’ απολαμβάνουν την ζωή.

Ωραία όλα!

Και η μέρα που άρχισε να χρυσίζει σαν κάποτε

Που οι θεοί ερωμένη την είχαν.

Και τα πουλιά που έφυγαν για τον βαθιά ορίζοντα.

Μες τα φυλλώματα αντήχησε σαν ποίηση ο μπάτης.

Στα ριζά του βουνού σκαρφαλώνουν αμπέλια.

Από παντού να τετερίζουνε τζιτζίκια·        

Μονότονες οι συγχορδίες τους να σχίζουν

Το άτονο ετούτο μεσημέρι

Του καλοκαιριού.

Αναπνέω σαν η ζωή να μην μου οφείλει τίποτα

Κι εγώ αγριεμένος της το παίρνω-

Μ’ ένα δικαίωμα πολεμιστή που σέβεται μόνο το δίκαιο της λόγχης

Και της ψυχής τον φόβο του μετά.

                                                                                          13.7.2008

Εγένετο φως περισσότερο κάποτε μέσα μας εγένετο φως

Έσχατο όλων μια νίκη αναπάντεχη εγώ να είμαι ο προστακτικός οπαδός σου..

Θέλεις με θέληση υπομονής θέλεις με υπομονή και θέληση εναντιώνομαι στα πάμπολλα ψεύτικα λόγια

μιας εξουσίας που σε αναρπάζει για να γίνεις έρμαιο σε ένα κτητικό πουθενά.

(να που πάλι ίδια τα λέω…)

Από το τσόφλι μιας δημοκρατίας δεν θα βγει πάντα το πιο ωδικό πουλί

Ασχημονούν σε τόσα οι άνθρωποι

Αν το καλοσκεφτείς παίζουμε ζάρια σε τραπέζι βάναυσο της ιστορίας

Εγένετο φως περισσότερο κάποτε μέσα μας εγένετο φως

Αλλά και πάλι πώς κατρακυλήσαμε κι αποκαλύφτηκε ρημάδα η άβυσσος;

Φροντίζω το ξίφος μου και είναι κοφτερό το τσαγανό μου…

                                                    28.4.2012

Αβρό Σαββάτο!

Ανάλλαχτο μεσημέρι στην φλέβα της ώρας ρέει αίμα του ήλιου

Εθίζονται στην ανοιξιάτική ζεστά  τα χαμομήλια και ο μόλις άνεμος

Τρέμει σαν το πουλί που φυλακίζεται στις φυστικιές.

Αβρό Σαββάτο!

Ομονοούν και πάνε τα ξανθά μελλίσια μες του άνθους την πηγή..

Απόκοσμες σάλπιγγες ξανά-

ρίχνουν τα τείχη της Ιεριχούς. Ανάστα!

Ό,τι που είπα θα μ’ ακολουθεί και ύστερα από την θανή μου, πιο μεσάνυχτα

Που δεν θα γίνεται η αργυρή σελήνη δασκαλεύει αιωνιότητας φιλοσοφία τα νερά..

                          28.4.2012

Πόσοι με έχουν κατοικήσει εαυτοί δεν ξέρω

Πόσοι με έχουν κατοικήσει εαυτοί δεν ξέρω

Αναγνωρίζω μόνο την επιθυμία τους

Φρούτο μ’ ένα τραχύ κουκούτσι και δυσκολοσύντριφτο

Ο ένας που είμαι να ‘ναι όλοι και να είναι εγώ.

Στην μοναξιά που κρύβονται κάποτε τους αναγνωρίζω

Πλάσματα μιας ιστορικής άλλης στιγμής

Απομυζούνε από μένα ύπαρξη και ανάσα.

Σαν τους καταλαβαίνω η υπόθεση έχει λήξει

Είμαι καθ’ όλα ό,τι θα προστάξουνε αυτοί

Και πάλι ο ένας που μιλάει εξ’ όλων είμαι πάντοτε και φαίνομαι..

Αυτές οι νύχτες που αγρυπνώ

Θ΄.

Αυτές οι νύχτες που αγρυπνώ

Έχουνε μάθει πια απέξω όλες τις ευτυχίες!

Τα λόγια τους φεγγοβολάνε και διαμαντικά

Παίζουν όλες τις ίριδες και λαμπαδιάζουνε τα φρύγανα του γαλαξία!

Ξέρουνε έτσι και καλά ότι αγρυπνώ γιατί πιστεύω θαύματα!

Μονάχα που μιλάω απλά, μονάχα που λατρεύω

Το αίνιγμα ενός λουλουδιού κι αρκεί

Μέσα στα μάτια μου να λέγεται ο αντικατοπτρισμός

Της ομορφιάς του κόσμου….

Βρίσκω τα λόγια πού 'ναι τωρινά και επίγεια

Που διθυραμβικά αναγγέλλονται

Στην θαλπωρή της βροντοφώναχτης μέρας!

-ηθικός πανζουρλισμός,

Θαυμάσιο

φωνήεντο

Και τόσο

Σπουδαία πυροδοτημένο!

  1987