ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2012!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2012!

Πασαλείφομαι αρχαίων ιδεών επίστρωση και γίνομαι όπως ο Αχιλλέας

Η μέρα όπως εξαρτάται από μένα, είναι ένα λαχείο

δυνατό μιας σίγουρης τύχης-

Προτιμώ να ξέρω πως έχω άγνοια για όλα από να νομίζω

Ότι η αλήθεια τους κάποτε θα μου χαριστεί-

Πασαλείφομαι αρχαίων ιδεών επίστρωση και γίνομαι όπως ο Αχιλλέας

Άτρωτος κι αν αθάνατος- κι όμως θνητός.

Αρχίζω

Να κατανοώ τον κόσμο σαν ένα παιδί

Που λαχταρά με των αστεριών το φωτεινό κομπολόι να παίξει..

Διαισθάνθηκα να μου φεύγει κακότροπος ο αιώνας.

Διαισθάνθηκα να μου φεύγει κακότροπος ο αιώνας.

Άνευ προηγουμένου ήταν όλα αισχρά

Και προπαντός εξαγοράσιμα.

Εγώ αυτό ήθελα; Είχα πιστέψει

Στην μέρα, στον άνθρωπο, στο δέντρο

Στο καλό, στο ωραίο, στην ψυχή.. Πήρα

Πολλές φορές τον δρόμο κατά το μηδέν

Και από εκεί στους αριθμούς: ένα ή δύο ή τρία-

Κλιμακωτά- έως

Να αγγίξω την θαυμαστή τετρακτύδα.

Δεν είχε σημασία να κατέχω, αφού όλα ήταν

Κινούμενα ως την τελειωτική φθορά

Κι εγώ ο δόλιος το ήξερα. Γυαλίζανε οι λαμαρίνες

Των αυτοκινήτων γύρω μου, οι πόλεις

Είχαν συσσωρεύσει θλιμμένο άνθρωπο

Γηγενής μιας μοναξιάς που έσω-στρέφει τα πάντα

Εγκατέλειψα το πνεύμα μου στο απολυμαντικό σκέλος των ανέμων

Σχετίστηκα με την υπόσχεση της νύχτας

Είδα τον πλοηγό αστεριών ουρανό.

Τελικά είχε δίκιο το σφάλμα:

Από τον δρόμο του πήγα στο αποσυμφορητικό σωστό.

Αλλά διαισθάνθηκα να μου φεύγει κακότροπος ο αιώνας..

                                                 13.8.2010

Σχηματίζονται όλα σιγανά, παράξενα

Το μολύβι μου είναι παρηγοριά, το μολύβι μου ενσπείρει ελπίδα.

Περπατά τόσο αχνά μες το απροσδιόριστο λευκό και όμως

Δεν μπερδεύεται, καταφέρνει

Να είναι χρωστήρας υπέροχος.

Σχηματίζονται όλα σιγανά, παράξενα

Μες την οθόνη του μυαλού και ύστερα

Η καταγραφή είναι τρόπος που ποτέ δεν τον ξέρεις.

Κάποτε σου προσθέτει, κάποτε σου αφαιρεί

Κάποτε ξέρεις τι είσαι, κάποτε είσαι παρουσία

Κάποτε απουσία και μιλάς

Σε χρόνο μέλλοντα

Λες και σου αφαιρέθηκε η ουσιαστική ζωή.

Όσα λέω είναι ιστορία

Καταγεγραμμένη

Στον φλοιό των δέντρων, στα φύλλα

Στην ερημιά, στην μοναξιά, στην όχληση

Πριν κατέβει ο προφήτης από το βουνό και φέρει

Αυτές τις εντολές που θα φροντίσει η ζωή η ίδια

να μην τηρηθούνε…

                                         11.8.2010

                                            Ερμιόνη..

Δέομαι μες τους άλλους ουρανούς

Πιστεύουν σε μένα οι λίγοι των λίγων και γι αυτό

Δέομαι μες τους άλλους ουρανούς    κι ακολουθώ

Το φως αυτό το ανέσπερο που φτιάχνει

Την φάτνη των αθώων αμνών..

Όπου ήρθα και έφυγα όπου υπήρξα

Περιπλανώμενος σαν μία σκιά

Που αγγίζει το σώμα της και χάνεται

στην νύχτα μετά- τώρα είναι σαν λόγος

που δεν καταγράφηκε

Παρά στο έσω μέρος ενός λουλουδιού

Που απλώνει το άρωμά του και αήττητο σαλπίζει

Για την χρωματική του έφοδο.

Α Κυριακή μεγάλη, αιθέρια, αέναη

Ζωντανή που μου φέρνεις τον ύμνο

Ως μες τα χείλη, εκεί που η σιωπή του όρθρου

χαράσσεται

Από των σπουργιτιών την ευθυμία.

Κρατώ από γενιά που θέλησε το μέλι

Των λέξεων, την φιλοσοφία

του ποιείν, το σκέπτεσθαι

Μες την μέρα που με αντιρρήσεις μικρές και μεγάλες

Γράφει την ιστορία της μες το γαλάζιο μεσημέρι που θα επικυρωθεί

Ο χρόνος σαν μια εντολή πολλά απλουστευμένη.

Σπέτσες..

Όμως ήμουν πάντα εδώ..

Ειλικρινής, χαμηλόφωνος, ξεκάθαρος.

Με τον δικό μου τρόπο να λέω

Να γεύομαι, να αγγίζω.

Τώρα μετρώ τα άστρα- είναι ωραία η νύχτα.

Τι περιγράφει η ζωή που το σέβεται κι ο ίδιος ο θάνατος; Τι ξέρει

Κάποιος όταν νιώθει τα μέσα του όλα ν' αλλάζουν; Κρατώ

Ένα μυστικό για εμένα. Περπατώ

Στα στενά σοκάκια σπαρμένα με τόσα βότσαλα

Που φτάνει να ξεχαστείς και θα τα νομίσεις όλα γύρω σου θάλασσα:

Έναν βυθό κι εσύ εκεί να είσαι.

Τα μαγαζιά είναι ανοιχτά ως αργά την νύχτα.

Πουλούν την ζωή όταν την ζωή κανείς δεν την ξέρει.

Αφήνω το σώμα μου να περιφέρεται θέλοντας

Να γλυτώσει από την ανυπόφορη ζέστα.

Στις βιτρίνες δεν υπάρχει καμία ψυχή-

Η επίδειξη της ματαιότητας τελείωσε.

Αδειάζουν όλες οι στιγμές μου σε μία:

Ένα γιγάντιο δευτερόλεπτο που αυτό που είμαι αλήθεια περιέχει.

Και έξω απ' τα παλιά αρχοντικά με τις ψηλές μάντρες

Και τους κίονες που θυμίζουν μια αρχαιοπρεπή φιλοδοξία

Τα φώτα χαμηλώνουν και μένω να αλιεύω μια λέξη στεγνή

Απόναν ενάλιο χοϊκό ουρανό..

                                             Σπέτσες..

                                          11.8.2010

Είμαι ευτυχισμένος και με μία που κατόρθωσα λέξη..

Άμιλλα των εντόμων να πιάσουν τον άνεμο-

Φιλί γλυκό πικρό κινίνο που σου πήρα-

Σώμα γυμνό σαν τρεχαντήρι που μ' αυτό αρμένισες

την θάλασσα του πόθου..

Άψογο φωνήεν που συνεπαίρνει τον που σπουδάζει την γλώσσα·

Γυαλοκοπάς όπως το ψάρι μέσα στο νερό.

Μια που σε είπα- μια που δεν σε είπα·

Είμαι ευτυχισμένος και με μία που κατόρθωσα λέξη..

Είμαι όπως είσαι και είναι κι ο καθένας μας μοναδικός..

                                     Ερμιόνη..

                                    11.8.2010

Κάποτε θα μιλώ κι από την σιωπή μου ακόμα

Κάποτε θα διεκδικήσω έναν παράδεισο λέξεων, ένα κύμα

Που τρώει το βασανάκι της στεριάς, ένα εύθραυστο

Αρχικό δευτερόλεπτο πριν ο έρωτας γράψει

Την ιστορία του επάνω στα κορμιά μ' ένα φιλί

που καίει.

Κάποτε θα μιλώ κι από την σιωπή μου ακόμα

Ζορίζοντας να γίνει φανερό το αόρατο

Γαλανό δίχτυ που μέσα του πλέει

μια τριήρης αγγέλων.

Κάποτε η σιωπή μου θ' αξίζει χρυσάφι.

Θα κοιτώ υποδόρια, κάτω από τον διάφανο φλοιό της γης τα όντα

Που δεν με γνώρισαν αλλά κι όμως με ξέρουν

Βαστώντας ένα βιβλίο με την αβρότητα των καταγεγραμμένων μου.

Κάποτε που δεν θα είμαι εδώ θα είμαι όμως και με άλλους τρόπους

Βαρύνοντας την ιστορία μ' ένα τρόπο

του σκέπτεσθαι. Θα κοιτώ

Σαν πάντα τα φεγγάρια που μες την τελεσίδικη κοίτη μου

θα τρυπώνουν ασθμαίνοντας

Το φως και την χαρά να μην υπάρχω με τον τρόπο των θνητών να μου χαρίσουν..

Η κοιλιά σου είναι ένα ρόδο γενναίο·

Είναι κάτι τρόποι των ουρανών που δεν μπορούν να μεταφραστούν απ' τα σύννεφα

Είναι μια ιστορία ανέμων της νύχτας που δεν την έμαθε ποτέ κανένα φεγγάρι-

είναι που εγώ δεν είμαι εσύ αλλά είμαστε το ίδιο

Αμίλητο δέντρο που έμεινε δίπλα στην θάλασσα και το μαγεύει λίγο λίγο η μέρα

Σκαμπανεβάζοντάς το ως το πρώτο φως.

Η κοιλιά σου είναι ένα ρόδο γενναίο·

Είναι λευκή η κοιλιά σου, είναι μια είσοδος άγνωστη που μ' αρέσει·

Περνώ μες απ' αυτήν μέσα στην κάθε αιωνιότητα

Γυμνός σαν ένα που κοιτούσαμε οι δυο μας κάποτε άστρο.

Τα φορέματά σου καίγονται στην βυθισμένη παραλία.

Μετά βουτάς στην θάλασσα με την υγεία στο δέρμα.

Αισιόδοξη σαν σκέψη πεταλούδας.

Μαγνητική σαν η άποψη του θερμότερου πόλου.

Και σε μαθαίνω έτσι: όπως λυσίκομη και με το αήττητο βλέμμα

Κυνηγάς το ελάφι των λέξεων μια στιγμούλα να γίνεις

Ασήμαντα σημαντική κατατρώγοντας

σπυρί σπυρί όλο το ρόδι

Των μέσα σου αντιφάσεων..

Κοιμήσου ανάμεσα στα λόγια μου

Εσύ πες μου τώρα πόσο καλπάζει

η ψυχή σου μες το δροσερό ρυάκι των λόγων, πότε

ακούς που μακριά ανάβει μια φωτιά

ζωντανή του πάθους και την

τροφοδοτούν με έρωτα τα χελιδόνια- Κι έτσι

όπως πας να βγεις μπροστά απ' όλα και να κάνεις

το Κακό το γύρω σου άκυρο,

εσύ πες μου πώς να σου μιλήσω απλά, τόσο απλά που να το καταλάβεις

ότι με ένα τίποτα γίνεται ξαφνικά υποφερτή η ζωή..

Αφήνω ανάμεσα στα δάχτυλά μου τα φεγγάρια

να παίζουν και να ηχούν σαν χάντρες-

τις περισπωμένες αφήνω έκθετες στο σιγανό κύμα-

οι παρομοιώσεις μου λαλούν γαλάζια και αβρά-

έχω ένα τραγούδι πιο ωραίο από μαργαριτάρι.

Κοιμήσου ανάμεσα στα λόγια μου, άσε τον χρόνο σαν μωρό να σε χαϊδέψει-

έχουμε φτάσει στην εποχή της ανθισμένης καρδιάς

κι ομονοούμε να μας κάνει φίλους του το ποίημα..

Από μακριά έρχονται οι βιολιτζήδες του ήλιου.

Εκείνο που τελικά είναι νικητήριο μες το πρωί,

είναι μια λεπτομέρεια φωτός που μεγαλώνει καταπίνοντας

το εναπομείναν σκοτάδι της νύχτας.

Οι σκιές ελαφρώνουνε, ο γρύλος

που ακούγονταν όλο το βράδυ να παίζει

τον σπουδαίο σκοπό του, οι νότες

του φεγγαριού που ακόμη

στέκει εκεί να γίνει

ημερινό τρόπαιο της επερχόμενης αυγής.

Από μακριά έρχονται οι βιολιτζήδες του ήλιου.

Τα μαλλιά τους βοστρυχωτά που μιλάνε.

Οι χορδές των οργάνων τους είναι

σαν να απλώνουν ένα πέπλο

χρυσό πάνω στα πρωινά χορτάρια

που ξιπάζονταν ότι ήτανε της γης τα αγαπημένα.

Και αυτό που ποτέ δεν περίμενα έρχεται τότε να με βρει:
ανάμεσα από μια σκέψη που έκανα και δεν τελείωσε και τον τρόπο

που κοιτώ τώρα την πέρα την θάλασσα..

Είμαι ο που έπεται των χαρωπών συμπερασμάτων..

Είμαι ο που έπεται των χαρωπών συμπερασμάτων..

Δρόμοι που περπάτησα για να βρεθώ

Έξω από το σπίτι των ανέμων-

Δρόμοι της περιπλάνησης κι ωραία που κυλούσανε

Δρόμοι των λέξεων επισκεπτόμενος τα σπίτια ποιητών

Ξέροντας μια στιγμή και την ψυχή τους.

Και έφτασα

Βαρύνοντας την γνώμη μου να γίνω

Στο σκοτάδι φίλος κι όμως

Φίλος πάντα στο φως

Από κρυφό παιχνίδι παίρνοντας το έναυσμα για να ναι

Παρθενικό ταξίδι και τα κατορθώματα των λέξεων.

Γιατί κι αν πεις πως θα σε σώσει η ερημιά θα πρέπει

ψυχή να καταθέσεις

Όπως γυρίζουν όλα σε αγρύπνια κάποτε

Και στην οθόνη τ' ουρανού αναρτώνται.

Και το σφρίγος του σώματος ακόμη που ερωτεύονται οι νεανίδες

Κι αφήνουν ένα "αχ" ερωτικό να πέσει

Μες την σελίδα της ημέρας

Ωραία καταγράφεται και πάνω απ' όλα η ζωή

Είναι χαρούμενη και ιριδίζει ευτυχισμένα..

Είμαι ο που έπεται των χαρωπών συμπερασμάτων..

Εγώ, ο ασκητικός ιερέας μιας αρχέγονης θλίψης..

Όλη η αγάπη που έχω φυλακίσει μέσα μου

Κάποια στιγμή θα γίνει δέντρο

ψηλό δέντρο, τόσο φυλλοβόλο όσο

Που θα το πολεμά ο φθινοπωρινός αέρας.

Και μπορεί σκαρφαλώνοντας πάνω του να φτάσω

Ως την απόμακρη γωνία τ' ουρανού

Όπου δεν μπόρεσε να δει ανθρώπου μάτι..

Πώς μαθαίνω να μην είμαι κανείς και πώς ελαφρώνοντας ολοένα μια στιγμή θα φιλήσω

Την Μαντόνα εκείνη των ωραίων νεφών!

Εγώ, ο ασκητικός ιερέας μιας αρχέγονης θλίψης..

Μ' αυτά τα γράμματα εγώ πήγα πολύ μακρινά ταξίδια.

Νυχτώνει στον νου μου.. Κανείς δεν το καταλαβαίνει..

Δεν με καταλαβαίνει και κανείς…

Έχω μυστικά που ποτέ μου δεν ομολόγησα.

Κράτησα όλους τους όρκους. Ποιός

αμφιβάλει για την ακεραιότητα των ψηφίων μου;

Μ' αυτά τα γράμματα εγώ πήγα πολύ μακρινά ταξίδια.

Το ναύλο μου ήταν ο έρωτας: Για όλα.

Τόσο σημαντικός, τόσο χαρισάμενος- όπως

Η αναπνοή.

Κι αν νυχτώνει τώρα

εγώ έχω ταξιδέψει πολύ

Και είδα όλες τις πόλεις

των ιδεών..

Είμαι απ' όλα χορτάτος..

Κοίτα που τώρα δεν με ξέρει κανείς

Κοίτα που τώρα δεν με ξέρει κανείς

Κι ούτε που έχει σημασία-

μιας

Και αυτά που εγώ πρεσβεύω

είναι από άλλη χώρα τεχνάσματα.

Μιλώ πολύ….Ίσως γιατί είναι περίσσιες οι επιθυμίες μου.

Κρατώ τα ίδια κάτοπτρα που μέσα τους

τον εαυτό μου βλέπω

Που είναι κατακερματισμένος και ολέθριος.

Ακούω όμως την θάλασσα:

Μακρινή και περισπωμένη που βρυχάται.

Και τα μάτια μου

ξέρουν το αιώνιο θαύμα

Που συλλαβίζει το απολυτίκιο φως..

Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις, έλεγε ένα παλιό τραγούδι

Η πόλη κουβεντιάζει τον μοναχικό πεζοπόρο της,

είναι σαν μια χλωμή πόρνη

που έζησε πολλούς πελάτες

τα βίτσια τους, την ντροπή.

Τα φωτισμένα πεζοδρόμια  ζέχνουν.

Έκπτωση σε όλα.

Καθένας πρέπει να πληρώσει μια λογική που πια γέρασε. 

Αστυνομικές δυνάμεις επαγρυπνούν για την ευταξία.

Μωρέ τι μας λες; Ποιός πυροβολεί στον αέρα- όχι

σαν μπαταριά στα Χανιά, στον γάμο ενός σύντεκνου;

Κοίτα που οι βιτρίνες υποβαθμίζουν την κάθε αξία.

Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις, έλεγε ένα παλιό τραγούδι

Όλη η Ελλάδα τρύπια και να μπάζει από παντού χειμώνα

Εξοπλίσου μ’ υπομονή, πέφτει ένα γλυφό νερό μίας βροχής που τρέμει

Μαζεύω στίχους καταγεγραμμένους σε μικρά χαρτάκια

Με κίνδυνο να φορολογηθώ- ά ρε κυβέρνηση!

Βρωμάνε τα βρακιά της λεβεντιάς σου..

Κλέβουν στα πεζοδρόμια τα δέντρα αέρα

Κλέβει ο αέρας την σκέψη μου

Σκυφτός πάει ο βραδινός λαχειοπώλης

Υποψιάζομαι μια νίκη της απαισιοδοξίας

Με στενοχώρησε ο φίλος ο Βασίλης

Με μια κατάθλιψη σου είναι δύσκολο να ζεις

Πόρνη είναι περσσότερο η χάλια κοινωνία

Κι η ποίηση θα αποκτήσει χαυλιόδοντες στο αύριο

στην αθλιότητα για να αντισταθεί..

σαν ένα πουλάκι πολύ πληγωμένο

Είναι η ευτυχία με δυο στιχάκια αγέρωχα

να φτιάχνω κάστρα απόρθητα, είναι η ευτυχία

να ιριδίζει το γυαλί, η κάθε λάμψη του

να κλυδωνίζεται μες τον αέρα

και μετά να αποτραβιέται η θάλασσα

έως την άκρατη μεγάλη μου επιθυμία.

Να κλάψεις τότε, να κλάψεις αλλά θα είμαι κάπου εκεί κοντά

κρατώντας το χέρι σου,
ψιθυρίζοντας όλα εκείνα που οι ερωτευμένοι πάντοτε λένε.

Δεν ξέρω τι είναι σωστό, τι υποβάλλεται

στην αναρχία της ζωής, τι αντέχει

πιο πολύ από τ’ άλλα- ξέρω

των αισθημάτων τον θόρυβο

μες το στήθος μου

πάντα
όταν βραδιάζει

και νοερά σε κρατώ

σαν ένα πουλάκι πολύ πληγωμένο

που δεν μπορεί να φτερουγίσει
όπως η καρδιά μου φτερουγίζει

κι αγγίζει το κάθε άστρο που κι εσύ θα κοιτάς..

                                    

Ζητώ τα ρέστα ομορφιάς που μου οφείλει η βιαστική σκληρή ζωή..

Αποσύρονται μέσα στην βέβαιη φάση των αριθμών άνθρωποι και ζώα,

Φυτά, δέντρα κι ο ουρανός

Που τρέχει πάνω απ' τη θαλασσοβραχιά πιο νέος

Κι από αδάμαστη χίμαιρα.

Η ατμόσφαιρα γύρω μου έχει το χρώμα μιας ανάσας:

Διάφανη, αρωματική, ανυπόκριτη

Μέσα της τα πάντα είναι αέρας

Γυμνός που επικοινωνεί με το άπαν των αοράτων πραγμάτων.

Η έμπνευση είναι αίμα που καλπάζει προς το παντού που κι ακόμα δεν ξέρω·

Μυρωδιές των δέντρων, του βασιλικού που αναγείρεται

Υπέροπλος και με πεισματικά ανθάκια·

Η στεριά που βουλιάζει όπως να γίνεται αίνιγμα

Νύχτας η θάλασσα·

Πεύκα που αχνίζουνε και κάποτε εξαϋλωμένα

Κι εξάχνωση υδάτων που έγιναν- όταν δεν το κατάλαβα ούτε- προσευχή

Που κι ως την ψυχή μου ακμάζει..

Πολύβουοι δρόμοι, εγωιστικές συνήθειες ανθρώπων

Τζιτζίκια που συναντούν το σταυροδρόμι μεσημέρι

Στο κάρωμα δεν είμαι εγώ είναι ο εαυτός που εφεύρα

Να μ' αντικαθιστά όταν το φθοροποιό μέλλον γύρω

Γύρω μου όλα τα υποτάσσει.

Λογαριάζω απλά και δεν ξέρω τι είναι η απώλεια

Η αφαίρεση, η ανταμοιβή, το κέρδος

Έχω όφελος από την παρουσία των πουλιών μέσα στην μέρα, μες

Το τοπίο..

Καταφεύγω στων βιβλίων την γλυκιά θαλπωρή

Ηλεκτρισμένος σαν ένα λαμπιόνι που κάνει επίκαιρα

Χρηστικό το δωμάτιο

Στέκομαι εδώ που το τώρα είναι ένα ανύπαρκτο σκέλος

Μιας αόριστης άλυτης του κόσμου εξίσωσης-

Αποδέχομαι

Την αλαζονεία που με αντιμετωπίζει κι εμένα η μέρα·

Ζητώ τα ρέστα ομορφιάς που μου οφείλει

Η βιαστική σκληρή ζωή..

                                                Ερμιόνη..

                                               11.8.2010

Θα εμπιστευτώ την καρδιά μου στην θάλασσα

Θα εμπιστευτώ την καρδιά μου στην θάλασσα

Και σ' αυτές τις φορτωμένες ροδιές που είναι

σιλουέτες αισιοδοξίας

Θα ξαναζωντανέψω τα άστρα,

θα μείνω στο μπαλκόνι μου κοιτάζοντας

Να εργάζεται για όφελός μου ο ουρανός.

Τα ποιήματα μοναδικά που υπερασπίζονται την γλώσσα

Όπως αντέχει γύρω μας αιώνες-

Κρύπτουν και φανερώνουν, αποτίνουν

Φόρο τιμής στην ορατή και την αόρατη επικοινωνία.

Αλλά ο κόσμος υποφέρει μη μπορώντας να κερδίσει ύλη-

Κι είναι αλήθεια

Ότι πολύ σκληρύνανε οι μέρες

και μαζί μ' αυτές

κι εμείς

Θέλοντας μ' αγωνία να επιβιώσουμε

Ακόμα και με λογική εκρήξεων..

                                                          Ερμιόνη..

                                                        11.8.2010