Μανιφέστο μιας κρυφής αχτίδας..

Είναι τα φεγγάρια μου, είναι οι απολήξεις του ουρανού μες την καρδιά μου..

Η μέρα τροχίζει ασύμβατα μαχαίρια- πονάει το αίμα μου

Τι θα κάνω αν με πολιορκήσουν οι σιωπές; Θα σταθώ

Σ’ ένα ξέφωτο απ’ όπου

Ο θάνατος με βλέπει πιο καλά. Αλλά κι αν λείψω

Δεν θα περιστρέφονται όλα περί εαυτόν ή

Περί ένα αδασμολόγητο άπειρο; Καταλαβαίνω

Πια το ειδικό βάρος τους, είναι το χρυσάφι του ήλιου

που ξενίζει

Πάνω στις απλωμένες μπουγάδες, εκεί

Στις ταράτσες των σπιτιών, λιγάκι

Πριν γίνει η μέρα σίγουρη για τον εαυτό της κι εγώ

Ένας θαμώνας τ’ ουρανού.

Σκέφτομαι να καταργήσω την αναπνοή

Που φανερώνει την ανάγκη μου να υπάρξω- θα αναπνέω

Υποδόρια, κρυφά

Τοκίζοντας τους μυστικούς θησαυρούς μου

επί το φως μιας παλιγγενεσίας. Κι αν φτάσω

Μια στιγμή να περισώσω αυτό το ζωντανό κομμάτι απ’ τον μύθο

Που ρέει εντός μου, ερχόμενος από μια αρχαία διδαχή

Θα γίνω ιεροφάντης του καημού που θα’ ναι ο καημός του κόσμου..

                                                                                            2.11.2011