Γειτονιές της νύχτας είναι το φεγγάρι και μελαγχολικό και δίκαιο.
Των άστρων τα κουδουνάκια ακούγονται ως πέρα
που σχηματίζει τις μουσικές του ο λαύρος ουρανός.
Τσιγγάνα που κρατάς το ντέφι έλα μάθε με πώς να ζω στον παράδεισο
των καυτών σου χειλιών.
Άσε την ώρα να με πάρει όσο
να ναυαγήσω στα βαθιά της αγκαλιάς σου.
Και ας γίνω μια τελεία σε μία παράγραφο
του ποιητικού σου κορμιού.
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Στις γειτονιές της νύχτας έλαμψε απόψε το δίκαιο φεγγάρι και η πανέμορφη τσιγάνα χόρεψε με τον ντέφι της χορό στη μουσική των αστεριών...
Υπέροχοι οι στίχοι σου
Καλή μέρα ποιητή
Ποιητικός ο Θάνατος
που περιμένει στα απόσιωπητικά του Φιλιού...
μα...
ποιος είναι αυτός που παίρνει φόρα και πεφτει πανω στο μαχαιρι?...
Ευκολος ο Στίχος στα χερια σου, Στρατή...
μα η ΖΩΗ παντα κάνει τις δικές της Ρίμες.....
μα... ερχονται φορές που την ανταμώνουμε στις Γειτονιές
κάτι ψίχουλα Ψυχής κι αυτή να...ψαχνει...
ΔΕΣΠΟΙΝΑ
η εικόνα είναι η ποίηση, η εικόνα!
Καλό βράδυ!
Κάκια
η ζωή έτσι κι αλλιώς γράφει ερήμην μας ολόκληρες περιουσίες ρίμας.
αν την κατανοούμε ή όχι, αδιάφορον.
απλά όλοι ψάχνουμε:
λίγη αγάπη, μια φιλία, ένα έρωτα..
και όταν στεγνώνουν τα ποτήρια που μας μεθάνε, μένουμε πάντα νηφάλιοι αφελείς..
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου